Geplaatst Gisteren hebben we de rare wond op haar achterste ontdekt. We zouden het even aankijken omdat we dachten, maar misschien was het meer hopen, dat ze het zelf kapot geschuurd had. Vandaag was ik vrij van school en heb ik mee kunnen gaan en haar naar buiten kunnen zetten. Ik wilde het gelijk even weer bekijken en het leek wat ontstoken. We hebben een stalgenoot gevraagd om er ook even naar te kijken. Zij vond het ook een hele rare wond en we hebben toen ook meteen de dierenarts gebeld. Hij zou vanmiddag komen, maar wist niet hoe laat en hij zou bellen als hij weg zou rijden. De hele dag hebben we gewacht op een telefoontje van de dierenarts. Om half 5 belde hij dat hij naar stal zou rijden. We hebben ons meteen klaargemaakt en zijn in de auto gesprongen. Toen we daar aankwamen, waren de veearts en zijn assistente er al. Ik heb Amelie meteen uit de wei gehaald en gelukkig liep ze goed mee.
Hij heeft een blik op de wond geworpen en wist al meteen dat ze dit niet zelf heeft kunnen doen. Hij heeft het iets duidelijker bekeken en was haast zeker dat het om verminking ging. Ik barstte meteen in huilen uit, ik kon gewoon niet geloven dat dit echt was gebeurd. Waarom heeft dit moeten gebeuren? Waarom Amelie, mijn kleine Amelie. Ze is nog maar 3 jaar en heeft dit moeten meemaken.
. Natuurlijk wens ik het geen enkel paard toe, maar altijd heb ik gedacht dat het ons niet zou overkomen. En dan gebeurt het toch 
Hij vertelde dat het helemaal niet stil lag met de mishandelingen, maar dat het hier in de buurt heel veel voorkwam. Hij was er zelf ook verschrikkelijk kwaad om. Hij heeft letterlijk gezegd: "Er zou gewoon eens een paard zo'n harde schop moeten geven dat de kop van zo iemand er af vliegt". en gelijk heeft hij, het is toch gewoon ziekelijk. Hoe haal je het in je hoofd om een paard van binnen en buiten te verminken
. Afgezien van alle horror die ze heeft moeten meemaken, heeft ze er, op haar verwondingen na, niks aan over gehouden. Ze is nog steeds de vrolijke, gekke Amelie die ze altijd al is geweest. Toen ze weer in de wei kwam, rende ze meteen om haar vriendjes af in haar overdreven tuigerdrafje. We hebben ook verder niks aan haar gedrag kunnen merken, daarom is het ons waarschijnlijk pas zo "laat" opgevallen.
Maar we weten natuurlijk niet door wie en waarmee ze is verminkt. Maar omdat het vaker gebeurd en we weten dat de "voorwerpen" vaak niet al te schoon zijn, krijgt ze, misschien meer uit voorzorg, 5 dagen lang antibiotica en moet het een half jaar lang genezen en herstellen.
Ik weet ook gewoon niet hoe ik me moet voelen. Ik ben verschrikkelijk boos, verdrietig, misselijk en alles hoe je je maar kan voelen op zo'n moment.
Verder heeft de dierenarts ook gezegd dat we dit in ieder geval moeten delen zodat mensen weten dat het nog lang niet is afgelopen. Ze zijn erg actief hier in de buurt nu. Mijn paardje staat in Eext (Drenthe), dus iedereen die hier in de buurt woont, maar natuurlijk ook de mensen daarbuiten: Wees op je hoede! Ondanks dat je het niet veel meer hoort, gebeurd het nog net zo veel als toen het nog in het nieuws was.
Doe alles wat je kan doen en vertel het aan iedere paardenhouder die je kent...
Ik moest het gewoon even van me afschrijven. Ik voel me echt verschrikkelijk, hoe zal mijn kleine Amelietje zich wel niet voelen (en gevoelt hebben)
. Ik voel me ook gewoon niet veilig meer op stal...
Hoop dat je paardje er snel weer bovenop is!! 
