Dus, ik pony gezadeld, eigenaresse geappt dat ik op ging stappen (dat is onze afspraak) en op weg.
Eer wij bij het duin zijn, moeten we altijd nog een stuk langs de weg en had besloten vooral de fietspaden te pakken waar ik normaal in de berm rij, vanwege de sneeuwresten.
We zijn lekker op weg, tot pony een driewiel-zit-ligfiets signaleert. Die was echt bijzonder eng en hij bleef stil staan om te kijken. Dat vind ik geen probleem en ik riep nog naar de fietser dat pony het wel heel spannend vond....meneer fietst rustig door en pony doet een paar stapjes vooruit om zich uiteindelijk om te draaien en in volle galop over het fietspad terug richting huis te gaan. Dit kon ik nog allemaal uitzitten en ik probeerde hem langzamer te laten lopen, maar drong niet tot hem door!
En toen kwam er ons een fietser met hond ernaast tegemoet.....en dat werd teveel voor pony en hij springt opzij, de berm in. Even dacht ik dat we samen in de sloot zouden gaan belanden......maar door nog een sprong van pony, kon ik niet meer blijven zitten en werd ik gelanceerd! Ik dacht nog, niet de sloot, niet de sloot.....en daar kwam de landing: mijn bovenarm boven op de damwand van de sloot en daarna de sloot in, kopje onder (was nog bang dat ik niet boven zou kunnen komen door het ijs...maar het was maar een mini-laagje gelukkig!).
Mijn eerste gedachte was: ik moet de sloot uit en dat ging ik dus ook doen.....sloot was niet diep, kon staan en was vlak bij de kant. Kon echter mijn linkerarm niet optillen, toen wist ik dat het goed mis was....
Wel op eigen kracht de sloot uitgekomen en om hulp gaan roepen. Zag nog een fietser wegfietsen, voelde me toen heel hulpeloos!
Er zijn wel twee auto's gestopt en heb toen alleen maar 'mijn arm' en 'mijn paard' geroepen, totaal in paniek! Er zijn twee auto's gestopt en ik wilde de warmte in, want ja, zwemmen in de sloot met temperaturen rond het vriespunt is natuurlijk niet zo'n slim idee.....
dus die meneer wil me wel meenemen naar de auto, maar vraagt of ik zelf kan opstaan....dat lukte niet, want mijn arm moest ik echt ondersteunen, dus hulp gevraagd met opstaan. Ondertussen ook nog uitgekraamd dat ik een ambulance nodig zou hebben en een mevrouw kwam heel lief met een deken! Dus die om me heen, arm gelijk ook wat gesteund en toen was er nog een omstander die bij de kinderdagopvang op de hoek werkte, dus daar kon ik dan naar binnen.....leek me fijner dan een auto, dus op weg daar naar toe (had zelf al door dat alles goed werkte, behalve mijn arm).
Iemand was ondertussen aan de lijn met de 112-centrale en die wilden niet dat ik naar binnen ging, want dan zou de ambulance me niet vinden......
maar staand aan de verkeerde kant van de weg wachten, zag ik niet zitten, want de pijn was ondraaglijk en ik was bang out te gaan....dus op een steen met sneeuw gaan zitten (tja, ik was toch al zeiknat) en kreeg ondertussen meer dekens om me heen. Ambu, en ook politie, waren er vrij snel en ik was met mijn telefoon aan het proberen de eigenaresse van pony te bellen.....maar mijn microfoon deed het niet. Een omstander heeft het nummer overgenomen en gebeld. De telefoon van mij overgenomen om een wat gestructureerder verhaal te vertellen dan alleen maar mijn paniek-verhaal.
De ambu in was nog wel een dingetje en daar ben ik van top tot teen gestript om me te ontdoen van mijn natte kleding....en toen in zo'n warmtefoliedeken, controle apparatuur, een infuus en pijn-medicatie.....wat was dat fijn!
toen op weg naar mijn werk, ben zelf verpleegkundige in het ziekenhuis waarvan ik dus gevraagd hebben of we daar naar toe konden, was geen probleem.....daar eerst verder opgewarmd en toen foto's! Conclusie: bovenarm gebroken, precies onder de schouderkop. Mevrouw, dat moeten we gaan zetten. Daar kreeg ik dus ook medicatie voor en heb ik niets van meegekregen, gelukkig maar......want ze hebben het twee keer moeten doen. toen ik weer een beetje wakker was, kreeg ik het bericht dat het zetten niet gelukt was.....moest voor operatie en zou dus voor donderdag op de spoedlijst komen.
Met veel pijn de avond door en de volgende dag. Want pas om half zes ging ik naar het operatiecomplex....waar er nog de vraag was of ik alsnog wel aan de beurt was, want er was nog een spoedgeval binnen gebracht.....
maar gelukkig kreeg ik groen licht en was ik aan de beurt!
Bij de operatie zijn er een plaat en tien schroeven ingezet en heb ik een mooie ritssluiting aan krammetjes! En nu mag ik onbelast oefenen om maar zo snel mogelijk weer wat mobiliteit te hebben....
voorlopig dus nog geen paardrijden, laat staan strandritjes, voor mij!
pony is overigens terug richting stal gerend, is gelukkig veilig de drukke weg overgestoken en vlak bij stal door een stalgenoot opgevangen. hij is ongedeerd, gelukkig!
in volle galop over het fietspad, 31,6km/u zou het zijn geweest....kan ik nog best geloven, want hij was echt in paniek!
de foto's bij binnenkomst:
Het resultaat van de operatie:
En mijn ritssluiting, even in spoiler voor de tere magen: