hij zou nog een keertje naar de foto's kijken die begin april zijn genomen, en hij belde net terug met de vraag of hij linksachter het ergste is. Ik bevestigde dit. Hij zag dat hij in zijn spronggewricht het ergste aangetast was, en hij kon met zekerheid zeggen dat dit alleen maar erger was geworden. Hij wilde als ik me daar beter bij voelde nog een extra foto gaan maken, maar ik weet het antwoord al. Mijn vriendje is niet de gelukkige Haflinger die met supplementen hier en daar tot zijn dertigste in een weitje kan lopen zonder problemen, hij zal alleen maar erger gaan lopen en meer pijn gaan krijgen.
Begin mei heb ik gezegd dat ik alles zou proberen, alles voor hem zou kopen maar dat als hij in Augustus nog steeds geen overduidelijk verbetering vertoond of probleemloos rond loopt in de wei, dat ik hem in zou laten slapen. Augustus komt steeds dichterbij en hij is geen spat veranderd. In augustus loopt hij dan ook een jaar lang kreupel.
Ik heb van alles geprobeerd; buut, reageerde hij niet op, aangepaste training maakte het erger, alleen maar weiderust word hij ook niet beter op. Zwaardere middel wil ik niet gebruiken, dat vind ik niet reëel en uitstel van executie. Ik heb gewoon het gevoel dat dit het einde is.
Ik ga nog even op zoek naar een goede fotograaf die een laatste fotoshoot van ons beiden wil maken, ik ga hem nog een maandje vertroetelen, hij mag lekker in de wei staan en daarna bel ik de dierenarts dat hij voor de laatste keer komen mag.
Ik ken hem sinds 2001. Heb al negen jaar lang enkel op hem gereden, incidenteel een ander paardje. Sinds 2005 is hij van mij. We hebben spierbevangenheid overwonnen, hoefbevangenheid verslagen, in musicals opgetreden, eindeloze buitenritten gemaakt, dressuurwedstrijden verkloot, hij was er altijd. Wanneer ik gepest werd, wanneer hij gepest werd. Mensen snapten niet wat ik in hem zag, maar hij was mij en ik was hem. Het is altijd Bart en Anouk geweest, waar hij is, ben ik.
En ik weet dat ik de goede keuze maak, ik weet dat aan alles een eind komt, maar ik ga er helemaal kapot aan. Alleen de gedachte al dat hij er zometeen niet meer is, dat ik het belletje moet maken dat de dierenarts komt met de spuit... Ik kan er gewoon niet met mijn gedachten omheen. Ik ga er helemaal kapot aan.
Ik kan het me gewoon niet voorstellen dat mijn maatje, mijn vriendje, mijn broertje er zometeen niet meer zal zijn. Dat ik nooit meer op zijn brede rug zal zitten en me veilig zal voelen. Dat ik mijn hand niet meer over zijn vacht kan halen. Dat besef is er gewoon nog niet. Ergens blijf ik hopen dat hij spontaan beter zal lopen, dat ik overdrijf, dat de glucosamine toch aanslaat maar ik wéét gewoon dat het niet meer goed zal komen...
En het is gewoon zo verdomde moeilijk...
En hoe zeer dat mensen ook willen dat Bart weer beter wordt, alsjeblieft, spaar me en stuur geen PB'tjes met goedbedoelde tips als 'ik weet nog iemand die...' en 'heb je dit al geprobeerd.'
Ik heb het al moeilijk genoeg.
Golden Memories
They say memories are golden, well, maybe that is true.
I never wanted memories, I only wanted you.
A million times I cried.
If love alone could have saved you, you never would have died.
In life I loved you dearly, in death I love you still.
In my heart you hold a place no one else could fill.
If tears could build a stairway and heartache make a lane.
I'd walk the path to Heaven and bring you back again.
Our chain is broken, and nothing seems the same.
But I know that when I go, our chain will link again.


http://img.photobucket.com/albums/v238/ ... 0014-2.jpg
http://img.photobucket.com/albums/v238/ ... 0013-2.jpg
Eerder topic:
BrittKitt @ [PP] Onbegrip rond inslapen