Bokt.nl

**Geplaatst door de TopicStarter** : 14-03-09 15:47

Angst na lichamelijk trauma

Geplaatst door de TopicStarter : 14-03-09 15:47

Ik rijd al twee jaar niet echt meer - ik ben geopereerd aan een zware hernia en heb daarna een hoop andere pijnproblemen ontwikkelt in m'n rug en m'n hele lijf. (dat word nu onderzocht, lijkt op een bindweefsel probleem.). Tegenwoordig zit ik een enkele keer een kwartiertje op m'n paard en wat me dan opvalt is dat ik zo bang ben. Niet bang in m'n hoofd, ik vind het niet eng ofzo, maar het is een soort... lichaams-bang. Ik rij (reed) al 20 jaar, heb dit paard zelf opgevoed en vertrouw hem door en door. Hij maakt nog liever een koprol dan dat hij me laat vallen. Maar zodra ik erop zit staan al m'n spieren strak van de spanning en bij het minste zijstapje zit m'n hart in m'n keel.

Ik weet heel goed dat die spanning m'n paard juist onrustig maakt - die gaat echt op z'n tenen lopen en zich afvragen waar de beren zitten. Ik doe erg m'n best om te ontspannen als ik erop zit, doe kleine oefeningentjes, praat of zing zodat ik blijf ademen. Maar het is net alsof m'n lichaam weet hoe kwetsbaar het is en zich alvast schrap zet tegen een val.

(ik heb dit overigens ook met fietsen, maar m'n fiets word in ieder geval niet onrustig als ik spanning heb!)

Herkent iemand dit, en weet iemand manieren om te ontspannen? Hoe kom ik hier doorheen? Helaas kan ik er maar 15-20 minuten op zitten voordat m'n rug te pijnlijk word, dus doorgaan tot ik ontspan werkt niet. Pijn maakt de spanning juist veel erger.

**Geplaatst**: 17-03-09 07:48

Geplaatst: 17-03-09 07:48

Ja, ik ken het probleem. Ik heb het zelf ook en ben ook op zoek naar een oplossing.

Sinds kort doe ik aan Yoga en ik slik homeopathise pillen voor het rustig worden, aLs het goed is zou ik dan wat rustiger/ontspannen op moeten stappen, maar die middelen hebben tijd nodig om te werken.

Ik hoop dat je iets vind om weer ontspannen op je paard kan zitten.

**Geplaatst**: 17-03-09 07:57

Re: Angst na lichamelijk trauma

Geplaatst: 17-03-09 07:57

Klinkt mss heel erg raar...
Ik heb iets dergelijks gehad, ben gevallen had een hersenkneusing enzo en durfde daarna niet meer.
De eerste tijd ging ik altijd met een vriendin, die liep naast me mee, eerste keer aan een touwtje. Gewoon beetje kletsen enzo.
Heeft mij heel erg geholpen, gaf heel veilig gevoel dat ze in de buurt was.

Klinkt heel gek en je voelt je de eerste keer heel raar, omdat je al zolang rijdt en toch iemand je paard vast moest houden. Maar ik stapte na de eerste keer dat ze mee was gegaan af en bedacht dat ik echt had kunnen genieten... Dat was voor mij het belangrijkst

**Geplaatst**: 21-03-09 23:37

Geplaatst: 21-03-09 23:37

Zeeeeeer herkenbaar. Ik ben er pas (in de bak

) sinds een paar weken af, het heeft ongeveer een jaar geduurd... Ik ben nu dik een jaar geleden 2x geopereerd aan mijn knie wegens zware artrose / gescheurde kruisbanden en allerlei ellende. Na zware revalidatie met heel veel pijn hadden we nu een jaar geleden Stan onze haflinger gekocht. Daar durfde ik eerst helemaal niet op

maar na een maandje ernaast wandelen stapte ik er toch maar op. Meid ik heb me een peentjes gezweet. Kwam er vaak bibberend af. Mijn lichaam deed ook erg vervelend. Het was niet zozeer verstijven als een soort 'verdoving', ik deed gewoon niets of reageerde niet snel genoeg, hopeloos. Was het hele gevoel kwijt. En barstte echt elke keer van de vreselijke spierpijn. Maar toch beetje bij beetje is het beter geworden. En dat is echt opgebouwd met 1x per week 5 minuten hoor.

Mijn enige tip die ik voor je heb: geef het de tijd. Laat je niet opjutten door anderen, ook al zit je er maar 5 minuten op als die 5 minuten goed waren beloon je jezelf en stap je eraf.
Ik kan nu eindelijk weer ongeveer twee a drie keer per week drie kwartier echt lekker fanatiek zonder angst dressuurrijden en dat is zo ongelovelijk fantastisch. Ik had dat vorig jaar echt nooit gedacht. Ik denk zelfs weer aan een startkaart aanvragen 8-)

In het bos ben ik nog steeds een angsthaas moet ik mezelf er echt doorheen praten. Geen idee of ik daar ook nog doorkom maar dat zien we wel.

PS die knieen komen door een afwijking in mijn lijf maar zijn ook mede het gevolg van een heel zwaar ongeluk met een paard jaaaaaaren geleden.

PPS Met Stan had ik wel een super paard getroffen want als die voelde dat ik 'niets' meer deed, ging hij gewoon heel rustig doorlopen, niet hard of zo, maar bijna een soort van voorzichtig. Daardoor heeft hij me door menig ellendig stukje gebracht. Echt lief en super braaf. Terwijl hij niets kon toen ik hem kreeg ongelovelijk he.

PPPS: ken ik jou niet van het endurance forum ???? Daar zit ik niet meer op omdat ik dus geen endurance meer kan rijden maar je naam komt me zo bekend voor!

**Geplaatst**: 22-03-09 19:11

Re: Angst na lichamelijk trauma

Geplaatst: 22-03-09 19:11

Wat erg!
kan iemand er niet naast lopen?

**Geplaatst**: 26-03-09 21:25

Geplaatst: 26-03-09 21:25

Hee, wat vervelend dat je zo'n trauma hebt opgelopen.
Ik snap heel goed dat je angst hebt, maar ik denk ook dat je ook snel gespannen bent doordat je bang bent pijn te krijgen door een evt onverwachtte beweging, die een goede rug kan opvangen, maar die een (van blessure) herstellende rug niet zo goed kan. Ik wil je aanraden om eerst weer eens voor jezelf te beginnen met simpele zit oefeningen, aan de longe met je ogen dicht vertrouwt raken met de bewegingen van het paard en met het corrigeren van je lichaam. Oefeningen willen ook wel helpen om je te ontspannen, zoals met je armen draaien (t klinkt misschien raar, maar dan leidt je jezelf onbewust af van de concentratie op je zit) hierdoor 'zak' je sneller in je paard en ontspan je makkelijker.De beginselen van natural horsemanship en het 'in je paard zakken' kunnen je waarschijnlijk ook helpen, misschien ken je iemand van stal die je hierbij kan begeleiden? Waarschijnlijk wil je echt dolgraag dat dit meteen goed gaat, maar je moet je goed realiseren dat dit probleem niet binnen een dag of week is opgelost. Dat zou mooi zijn, maar hoeft niet als t over een paar maand pas goed gaat heb je ook nog jaren plezier. Bovendien kan je beter niets overhaasten waardoor je eerder weer terugvalt.
Ik wens je enorm veel succes, en zou het leuk vinden om te horen hoe alles gaat en wat je uiteindelijk gedaan hebt om dat te bereiken.
Groetjes, Simone

**Geplaatst**: 26-03-09 21:31

Re: Angst na lichamelijk trauma

Geplaatst: 26-03-09 21:31

Ik herken het helemaal.

Heb 2,5 jaar geleden een vervelende meervoudige been- en enkelbreuk opgelopen met mountainbiken, en na 6 operaties ben ik zo blij dat de boel aan elkaar zit, dat ik bijna niet eens op mijn stadfiets naar de supermarkt durf.

Ik ben totaal onbewust zo bang om weer te vallen, dat ik daardoor zo verkrampt beweeg dat ik bijna vanzelf val

Daardoor heb ik dus de fietshobby opgegeven en wil weer gaan rijden binnenkort.

Hierboven las ik iets over Yoga... denk dat ik dat zelf eens ga proberen...de angst is namelijk niet echt gegrond, maar zit "tussen m'n oren"

Ik hoop dat jij ook een oplossing zult vinden om je ontspanning weer terug te vinden.

Succes!

Ik

**Geplaatst**: 26-03-09 21:34

Re: Angst na lichamelijk trauma

Geplaatst: 26-03-09 21:34

Ik ben ook bang, alleen niet door lichamelijk trauma ofzo, maar langzaamaan probeer ik erover heen te komen door met mijn bijrijdster ernaast op mijn paard te gaan, en eerst steeds aan de longe, dat is inmiddels niet meer nodig. Tenminste aan het eind vorig jaar niet meer, maar nu heb ik al een tijdje niet gereden. Dus wordt weer even eng als ik erop ga.
Maar ik weet precies hoe je je voelt.

**Geplaatst**: 26-03-09 21:50

Re: Angst na lichamelijk trauma

Geplaatst: 26-03-09 21:50

Hoi hoi, ook voor mij best wel herkenbaar...kennelijk heb ik mijn angst in de loop der jaren opgebouwd en "afgemaakt" door twee redelijke valpartijen van mijn paard. Het heeft lang geduurd voordat ik erkend heb dat ik bang was...ben veel werken aan de hand gaan doen met mijn paard en er alleen op gaan zitten na longeren en rustig weer.

Ik heb wel gemerkt dat één van de dingen om het beter te krijgen frequentie is. Ik weet niet of jullie ook hebben dat je er dezelfde dag nog wel een keer op zouden willen en dat dat de volgende alweer een beetje weg is en de dagen erna nog meer verdwijnt? Dat had/heb ik dus....als ik er elke dag (bij wijze van) op ga zitten is het probleem veel minder groot.

Het is echt vervelend heh...ik heb een schitterend paard, maar moet er wel wat mee doen.
Inmiddels gaat het een stukje beter, heb ik er soms weer lol in. Vooral in het begin reed ik echt maar 10 minuten....erop, paar rondjes stappen eraf. Andere keer, paar rondjes stappen....rondje draven (volte zelfs maar) en eraf. En nu gaat het weer beter en rijd ik wat langer. Zodra het weer ook maar iets onstuimig is longeer ik eerst en ga er dan pas op. Zit tussen mijn oren, maar who cares! Het beste werkt: toegeven (dat doet iedereen hier al dus

) en rustigaan. Als mensen het raar vinden dat je maar één rondje rijdt...hun probleem. Overigens vindt iedereen op mijn stal het alleen maar fijn dat het weer beter gaat...maar wij hebben dan ook wel een heel tolerante stalsfeer. Echt super!

**Geplaatst**: 26-03-09 22:34

Geplaatst: 26-03-09 22:34

Herkenbaar!
Na een val van een paard tijdens een buitenrit had ik een open botbreuk (2e armbreuk door paardrijden), ik moest geopereerd worden en pas na een half jaar kon ik weer paardrijden. Verdere details over de klachten die ik nu nog heb kan ik je wel vertellen als je dat boeiend vind, maar ik wilde even vertellen waardoor ik weer 'durf'.

Toen mijn arm nog in het gips zat ben ik weer op dat bewuste paard gaan zitten. Niet omdat het moest, maar voor mezelf. Die dag had er een meisje op gereden die normaal erg bang voor hem was, maar hij had zich prachtig gedragen. De mensen uit mijn les raadde het mij af, want ik had nog gips, maar ik wilde alleen maar even op hem rondstappen. Oeh, wat deed ik stoer maar ik trilde écht wel hoor. Ik was blij dat ik weer van hem af kon na die 5 minuten (wat ik overigens niet toegaf aan de anderen).
De eerste les dat ik weer ging rijden werd er gelijk gezegd: "Waarom ga je niet op..." (die mij eraf had gegooit) Dat durfde ik niet en ik ben op het makste paard van de manege begonnen. Ook mijn lijf trilde zo raar en als ze een stap opzij deed, vooral om naar de middenlijn te gaan omdat ze geen zin meer had

, dan hield ik me al aan het zadel vast. Dat deed ik voorheen nooit, ook al wíst ik dat dit paard niets zou doen.
Op een gegeven moment zijn we met de les op buitenrit gegaan, DOODENG vond ik het, maar door gewoon weer te doen heeft het me geholpen. De 2e keer moest ik van mijn instructrice op een ander paard, nog steeds DOODENG! Door het te doen is mijn zelfvertrouwen weer gestegen. Een half jaar later heb ik een buitenrit op een onbekend paard gemaakt, wat was ik blij dat hij niets deed en wat was ik trots dat ik het weer durfde!

Zoals ik het lees wordt je lichaam bang en jij niet? Dus wat normaal gebeurt als je het ook echt eng vind, dat gebeurt al met je lijf terwijl jij het niet zo eng vind? Weet je zeker dat het niet een angst is van binnen, die zich vooral via je lijf uit?
Als dat zo is, ben je in ieder geval al goed op weg met deze oefeningen!
Mijn verhaal lijkt een beetje zinloos, maar ik bedoel ermee te zeggen dat ik ook weer op een heel mak paard ben begonnen waarvan ik wist dat ze níets zou doen. Mijn lichaam reageerde toen ook net zoals dat van jou, behalve de pijn dan. Ik heb een zenuwbeschadiging opgelopen waar ik tegenwoordig weinig last van heb, maar toen ik weer begon met rijden had ik er flinke last van. Na het paardrijden moest ik mijn pols zo lang onder de slang houden dat er geen gevoel meer in zat, dan pas hield de pijn op.
Als je meer mensen kent met paarden is het misschien een idee dat ze jou les gaan geven, gewoon opdrachten geven die je móet doen. Althans, voor zover je dat lichamelijk aan kan. Ik weet natuurlijk niet wát je precies kunt doen te paard op dit moment. Het helpt voor je zelfvertrouwen!

Hopelijk heb je hier iets aan, ik wens je veel succes met het herstelproces en ben benieuwd hoe de vorderingen zullen gaan.

p.s. Mijn instructrice heeft mij heel erg geholpen met de ontspanning door mij allerlei oefeningen te laten doen te paard. Door steeds haar "commando's" op te volgen was ik zo druk met het paard, dat ik niet zo zeer op mijn eigen houding lette en op het feit of ik op dat moment zenuwachtig was. Als je er niet aan denkt, of gewoon te druk bent om eraan te denken, gaat het ook al een stuk gemakkelijker.

**Geplaatst**: 27-03-09 07:50

Geplaatst: 27-03-09 07:50

@ steefjevos

He, jou verhaal klinkt heel herkenbaar. Ik had mijn merrie toen ik viel (niet met haar gevallen maar met een paard van school, die struikelde en viel zelf ook. Hersenkneuzing en verder zou ik niet weten, de eerste week is eigenlijk helemaal aan me voorbij gegaan, blessure in me nek/schouder aan over gehouden -> wordt wel steeds beter langzaam aan), al heel lang, maar durfde er na mijn vallen niet meer op. De eerste keer dat ik weer gereden heb heeft iemand m vast gehouden. Na een poosje hebben we geruild heeft ze m vast gehouden. Ik was heel bang, trilde ook heel erg enzo en hield een pluk manen vast. Maar achteraf, toen ik weer op de grond stond, had ik er eigenlijk heel erg van genoten, ondanks de angst. Dat gevoel gaf mij de zekerheid dat het ooit weer goed zou komen.
Ik moest dat jaar op stage, heb daar verhaal verteld en ben op het allerbraafste paard weer begonnen. Mijn stagebegeleider reed daarnaast mijn paard en ik ging er daarna even op. Ik wou niet bang zijn, maar trilde aan alle kanten en bij iedere stap verkeerd schrok ik. Mijn eerste keer weer parcours springen vond ik dood en dood eng. Mocht toen van een pensionklant zijn paard lenen, ik heb er alleen maar opgezeten en hij sprong, maar was helemaal blij dat ik het wel gedaan had. Die pensionklant maakte de opmerking 'doe nou maar, nu heb je de kans...' en doordat hun allemaal vertrouwen in me bleven hebben en me heel erg hielpen is t uiteindelijk weer helemaal goed gekomen. Ik ben weel voorzichtiger geworden, maar reed een jaar er na de eerste pony weer in... Dat was mijn bevestiging dat het weer redelijk goed zat.
*even heel kort samengevat, heeft bij elkaar dik een jaar geduurd voor t weer beetje goed was (x minimaal 8 rij-uren in de week)*
@ ArwenLune; het komt wel weer goed. Neem de tijd en vraag iemand die je vertrouwd en die vertrouwen in jou kunnen heeft om je te helpen.
Sterkte en blijf in jezelf geloven!

**Geplaatst door de TopicStarter** : 27-03-09 14:34

Geplaatst door de TopicStarter : 27-03-09 14:34

MaaikeUshi schreef:
PPPS: ken ik jou niet van het endurance forum ???? Daar zit ik niet meer op omdat ik dus geen endurance meer kan rijden maar je naam komt me zo bekend voor!

Bedankt voor je suggesties. Ik ga er aan werken.

En ja inderdaad, ik ben nog steeds wel op dat forum omdat ik weer actiever ga worden met vrijwilligen. Ik reed inderdaad endurance met Rowan, en ik mis het echt vreselijk. Maar weer zo goed worden lichamelijk dat ik dat weer aankan.. ik weet niet of dat wel realistisch is.

**Geplaatst**: 27-03-09 14:43

Geplaatst: 27-03-09 14:43

Ik ken het ook, en oh wat leef ik met je mee!
Ik ben, inmiddels alweer een jaar gelegen, gruwelijk van andermans paard gevallen. Om een lang verhaal kort te maken: ik had geluk dat ik een cap op had, anders had ik het niet overleeft. zwaar gekneusde ribben, zware hersenschudding etc. anyway, in eerste instantie was het allemaal goed en wel, en maakte ik plannen om, zodra ik weer uit mijn donkere kamer en bed was, op te stappen.
Toen het echter zover was en ik weer op mijn eigen vertrouwde pony wilde stappen kon ik mezelf er niet toe zetten.
Inmiddels rijdt ik nu weer iedere week op haar, maar het is nog niet hetzelfde: bij het geringste misstapje schrik ik me te pletter en bereid me voor op een vlucht. De beelden die ik zag bij mijn val kwamen ook voortdurend weer in me op, en ik raakte er gruwelijk gefrustreerd door, want eigenlijk vond ik het maar onzin.
Nu ben ik er meer met mijn moeder (NLP+counselor) mee bezig geweest en wat sessies met haar gedaan, en nu zijn we erachter gekomen dat de angst bij mij komt van het feit dat ik nu heb ontdekt: Door een domme overschatting, een kleine vergissing, of arrogantie, kun je je leven verliezen. Ik ben niet bang om dood te gaan, maar ik wil het niet doen door iets onzinnigs.
Inmiddels ben ik 2 weken op een westernstal geweest als stalhulp: inruil daarvoor kregen we lessen. ik had er enorm veel zin in, maar ik was als de dood om op een andere pony te stappen. Ze hebben toen heel veel begrip getoond, en mij de eerste 5 lessen op een lieverdje gezet waarmee ik weer wat vertrouwen terug kreeg in mezelf.
Nu durf ik weer wat meer: ik dwing mezelf weer op bepaalde pony's te stappen als ik er rationeel zeker van ben dat er een niet al te groot risico is. En door de sessies met mijn moeder heb ik weer plezier in het rijden met mijn eigen pony. Het heeft tijd gekost, maar we komen er uiteindelijk wel.

Goed...een heel verhaal, maar ik hoop dat je er wat aan hebt. Hetgene wat mij het meeste heeft geholpen is ten eerste gewoon rustig aan, en de tijd nemen, en daarnaast de counceling-sessies.

succes!

**Geplaatst door de TopicStarter** : 27-03-09 14:45

Geplaatst door de TopicStarter : 27-03-09 14:45

Wow, ik had dit topic even niet meer gechecked en toen waren er ineens reacties

Bedankt voor jullie verhalen en reacties. Om te verduidelijken - ik stap er graag op en kan ook best een stukje galopperen in de bak enzo (draven gaat bijna niet vanwege m'n rug). Er hoeft niemand naast te lopen. (hoewel ik de suggestie van aan de longe wel wat vind)
Rowan is heeeel zoet en als er één paard is waar ik alles mee aandurf dan is hij het wel, hij is heel voorzichtig met me. Het is wat mij betreft echt een puur lichamelijke reactie dat m'n spieren zich zo schrap zetten.

(het is overigens al een stuk beter als een half jaar geleden)

Ik ga langzaam opbouwen totdat ik er wat langer op kan zitten en ben dan van plan wat lessen Centred Riding te nemen. Ik heb ooit goede ervaringen opgedaan met de technieken die ze daarin gebruiken en ik denk dat het zou kunnen helpen om weer ontspannen en comfortabel op m'n paard te zitten.

**Geplaatst**: 27-03-09 14:55

Geplaatst: 27-03-09 14:55

afleiding tijdens het rijden ( instructice bijv. of iemand anders) en goed leren ademhalen ( yoga of iets) werkt echt !
Succes!

**Geplaatst**: 27-03-09 22:30

Geplaatst: 27-03-09 22:30

echt erg!

**Geplaatst**: 29-03-09 20:11

Geplaatst: 29-03-09 20:11

Wat fijn om te lezen dat zoveel mensen met je meeleven! Een stukje uit de post:

quote="Marij"]@ steefjevos
Ik was heel bang, trilde ook heel erg enzo en hield een pluk manen vast. Maar achteraf, toen ik weer op de grond stond, had ik er eigenlijk heel erg van genoten, ondanks de angst. Dat gevoel gaf mij de zekerheid dat het ooit weer goed zou komen.
[/quote]
Inderdaad, dat was bij mij ook het geval!

ArwenLune, heb je dit probleem ook al voorgelegd bij de huisarts? Misschien heeft hij/zij ook nog wel tips. Het zou toch heerlijk zijn wanneer je weer 100% van je paard kunt genieten!

**Geplaatst**: 29-03-09 22:57

Geplaatst: 29-03-09 22:57

Angst is iets wat zeer verlammend kan werken, maar ook weer voor iedereen anders is. Ergens hebben je hersenen de 'connectie' gemaakt tussen paard/gebeurtenis en angst. Het 'wegredeneren' helpt echt niet, de angst die je op dat moment voelt is heel echt en laat je hart overslaan, de ademhaling omhoogschieten en de zenuwen door je keel gieren......

Zelf heb ik na diverse valpartijen ook de nodige angst gehad. Ik was altijd iemand die 'de moeilijke paarden' reed, omdat ik geen angst had en me echt niet voor kon stellen dat mensen angst hadden voor paarden/paardrijden. Toen 'opeens' die angst........ huilend op mn paard en me afvragend waarom..... Maar dan komt toch weer die verslaving van het paardrijden, en koste wat kost, wil je weer op je paard. Dus (zonder goede begeleiding), mn dapperste houding aan genomen en weer op mn paard. Zo werkt het dus NIET. De angst werd groter en groter en ik zag overal spoken en gevaarlijke situaties, zelfs als mn paard geen stap verkeerd deed.

Gelukkig heb ik de oplossing gevonden via Neuro Linguistisch Programmeren (NLP). Omdat het zo goed hielp voor mij, heb ik me er verder in verdiept en help nu ook andere mensen van hun angst af. Voor meer info, over wie ik ben en hoe ik werk: http://www.hoeveansalo.nl

Kleine stapjes, tot aan de grens die je zelf aangeeft, veel 'yes momenten' inbouwen, goede begeleiding, en voor je t weet zit ook jij weer zonder angst op je paard!

Groeten, Anet
http://www.hoeveansalo.nl

**Geplaatst**: 30-03-09 20:18

Re: Angst na lichamelijk trauma

Geplaatst: 30-03-09 20:18

Hallo...
Ik denk dat een goede body-protector flink angstverminderend kan werken (airbag vest?? i.v.m. bewegingsvrijheid) Er is een (engels) boek speciaal over Yoga op het paard! Twee vliegen in 1 klap lijkt me dan...en huiver niet bij psychische ondersteuning / angstbegeleider tijdens het paardrijden...kan voor sommigen zeer nuttig zijn.
Succes allemaal!
Mirjam

**Geplaatst**: 02-04-09 16:48

Geplaatst: 02-04-09 16:48

Hmm, ik denk niet dat een body-protector angstverminderend werkt. De manier van HoeveAnsalo klinkt heel goed, in zekere zin heeft mijn instructrice dat ook bij mij gedaan

Kleine "ik-kan-het-tóch" momentjes creëren zodat je zelfvertrouwen groeit

Hoe is het op dit moment met TS?

**Geplaatst**: 24-04-09 16:54

Geplaatst: 24-04-09 16:54

Het topic is inmiddels wat ouder al maar ik lees het nu pas. En ja ik herken het ook helaas. Sinds ik fysiek minder kan merk ik dat ik een soort van onzekerheid krijg met rijden onder andere. Connor is de liefheid zelve en zo voorzichtig als maar kan maar als ik een tijdje door fysieke problemen nniet kan rijden merk ik dat ook al heb ik heel veel zin er weer op te klimmen ik de eerste paar minuten behoorlijk onzeker ben. Zit wat te wiebelen, zie zelf overal spoken waardoor Connor allert wordt en juist gaat kijken. En dat terwijl ik vroeger overal opklom en nergens bang voor was. het paard kon niet vervelend genoeg zijn. heb heel wat onervaren pony;s onder mijn billen gehad en nu ben ik soms onzeker op die lieve schat van ons.

Ik ben inmiddels zo ver dat ik mezelf een schop onder mijn achterwerk geef en er gewoon opstap en idd ook ga lopen neurien en tegen hem aan ga lopen beppen over helemaal niks. Ben ik er eenmaal doorheen is er ook niks meer aan de hand. Alleen buiten blijf ik het probleem houden. Om die reden neem ik nu altijd iemadn lopend mee voor mijn zekerheid en voor het geval ik duizelig word en ik daarom altijd heel thuis kom.

Het vreemde is dat ik er met mennen totaal geen last van heb, terwijl soms met de scootmobiel en Canta ik met buien tig keer controleer of ik echt wel in de vooruit sta, weet ik hoeveel keer omkijk of ik niks over het hoofd zie terwijl ik weet dat het wel goed zit. 8)7

Dar heb ik helaas nog geen goede oplossing voor gevonden in al die jaren.

Wel balen trouwens dat je na jaren zo heerlijk rijden opeens niet veel meer kan. krijgt je knollei wel genoeg beweging en afleiding nog door een ander of redt hij zich wel met minder?

**Geplaatst**: 27-04-09 14:34

Geplaatst: 27-04-09 14:34

Steefjevos schreef:
Hoe is het op dit moment met TS?

**Geplaatst**: 15-05-09 11:47

Geplaatst: 15-05-09 11:47

Hallo,

Voor het eerst na lange tijd weer even op bokt, zie ik dit topic. Heel herkenbaar , ook hier...

Ook ik ben niet bang op mijn eigen paarden, maar af en toe verstijfde ik ineens. Bij mij komt het door mijn MS, waarbij ik af en toe ineens heel weinig stuur over mijn rechterbeen heb. Op het paard wat ik toen nog had voelde dat echt net of ik in de lucht hing, we waren elkaar helemaal kwijt... Dit paard bleek gewoon helaas nu toch te sensibel voor mij, aangezien ik hierbij ook verstijfde en echt niet meer goed voelde wat er gebeurde. (he, moeilijk uitleggen dit...)

Nu heb ik een ander paardje erbij, waarbij ik gewoon alles loslaat als ik mijn been raar voel doen en dan brengt hij mij (net als mij lieve merriebeest trouwens) veilig thuis in een rustige stap. Na een tijdje gaat het dan allemaal weer gewoon en tölt ik zelfs weer aan!
(ik heb twee IJslanders)

Groetjes Paulien

**Geplaatst**: 30-05-09 19:46

Geplaatst: 30-05-09 19:46

wow, dat lijkt me niet fijn!
zelf rijd ik nog maar kort, ik heb er dus niet erg veel verstand van en heb het zelf ook nog niet meegemaakt.
eigenlijk weet ik niet wat ik er mee zou doen.

**Geplaatst**: 02-06-09 09:15

Re: Angst na lichamelijk trauma

Geplaatst: 02-06-09 09:15

Herken het ook goed, ben destijds raar gevallen en had daaraan rug- en schouderproblemen aan overgehouden, incl. de nodige operaties, na 10 jaar alles in de ijskast te hebben gehad, begon het toch weer te kriebelen.. ben toen op zoek gegaan naar een superbraaf paard, die ik nu nog heb trouwens, en samen met mijn instructeur ben ik voorzichtig aan weer begonnen.... maar soms kruipt het duiveltje nog wel op m'n schouder hoor.. doe het rustig aan en overhaast je niet!!