Bokt.nl

**Geplaatst**: 16-07-11 08:57

Geplaatst: 16-07-11 08:57

Wil even iedereen een hart onder de riem steken. Het raakt me wel om te lezen hoe goed het paardrijden en het verzorgen jullie doet. Zit zelf ook niet altijd even lekker in mijn vel en ben aan het kijken of ik een verzorgpaard/leasepaard kan nemen of heeeeel misschien op termijn een eigen paard kopen. Zucht...

**Geplaatst**: 16-07-11 11:20

Re: psychische problemen en paardrijden

Geplaatst: 16-07-11 11:20

Ik hoop dat je snel iets vindt.. al is het alleen al verzorgen en wandelen wat je met een vzpaard doet, dan kun je je gedachtes al kwijt

**Geplaatst**: 16-07-11 11:54

Re: psychische problemen en paardrijden

Geplaatst: 16-07-11 11:54

Dank je, zou idd. mooi zijn, al wil ik naast het verzorgen en vertroetelen natuurlijk ook graag rijden ;-)

.

**Geplaatst**: 25-07-11 22:50

Geplaatst: 25-07-11 22:50

Ik heb dat heel erg met m'n ponytje, als ik onwijs depri en chago van huis weg ga naar me pony.
Kom ik weer helemaal herboren thuis!
Altijd kom ik daar zo lekker tot rust,
en voel ik me weer als of ik alles aan kan!
Zou ook echt niet weten wat ik zou moeten als ik hem niet had,
denk dat ik dan een heeeel saai leven heb,
aangezien ik vaak 2 / 3 x per dag naar hem toe ga! (A)

**Geplaatst door de TopicStarter** : 26-07-11 08:37

Re: psychische problemen en paardrijden

Geplaatst door de TopicStarter : 26-07-11 08:37

Ehhh ik geloof dat ik even moet temmen?

En als tip zou ik zeggen: overleg altijd met je arts en koop NEVER NOOIT rommel via internet!!!!!!!

**Geplaatst**: 07-08-11 08:54

Geplaatst: 07-08-11 08:54

Ik ga het topic even uppen met een vraag (ik heb me inmiddels wel kort even voorgesteld in het Wie, Wat, Waar).

Vroeger heb ik veel gereden. Ben praktisch op het paard geboren. De laatste jaren heeft dit een beetje stilgelegen door zowel psychiatrische problemen als lichamelijke beperkingen (Psychiatrisch: Anorexia, DSNAO als procesdiagnose tot DIS, wat ook samengaat met hechtingsproblematiek en problemen binnen het contact met mensen. Op lichamelijk vlak heb ik ME - het is een uitsluitingsdiagnose, op dit moment lopen er onderzoeken op de Mytochondrieën - en Fibromyalgie). Nu heb ik al vaker met het idee in mijn hoofd gespeeld of het misschien een idee zou zijn om op termijn, na mijn behandeling (nu voor DSNAO/DIS), toch eens te overwegen of het aanhouden van een eigen paard haalbaar zou zijn. Ik denk dat het voor mezelf enorm zou kunnen helpen om me weer nuttig te kunnen voelen. Om iemand te leren vertrouwen. Om je te leren hechten ook. Ik merk het nu al met mijn hond. Het geeft een stukje energie, een reden om door te zetten en het is gewoon een maatje voor me. Mijn hond is de enige die ik vertrouw en wie ik ook echt mis als ik hem een paar dagen niet kan zien. Ook in periodes als ik suïcidaal ben is het een reden om vol te houden. Je hebt immers een beestje waar je voor moet zorgen - wat ook een bepaalde structuur geeft. Voor mij niet geheel onbelangrijk. En sinds mijn hond in huis is (die is nu 3) zijn mijn eetstoornis-terugvallen minder groot als daarvoor. Ik ben sindsdien niet meer op een BMI zero beland. En ik weet dat het werken met paarden me goed doet. Jaren geleden, toen ik veertien was, heb ik een half jaar op therapeutische basis op een manege gewerkt. Daar knapte ik toen enorm van op. Maar ik weet niet of dat nu icm mijn lichamelijke beperkingen nog haalbaar zal zijn. Toendertijd ging het vele malen beter dan nu. Ik kan maar kleine stukken lopen en ik zit deels in een rolstoel, waardoor de zorg voor mijn hond nu ook al een groot deel bij mijn ouders ligt. Daarbij heb ik nooit mijn school af kunnen maken door mijn ziekte en psychiatrische problemen. Ik ben sinds mijn veertiende vnl. opgenomen geweest en ik ben op mijn achttiende direct volledig afgekeurd (ik ben nu 21). Ik ben altijd heel veeleisend naar mezelf toe geweest. Ik moest en zou van mezelf er alles aan doen om toch te kunnen werken, al was het maar een vrijwilligersbaantje met verantwoordelijkheden, om toch iets te blijven doen en dingen te kunnen blijven leren. Om toch verder te komen met school. Ik heb een goed stel hersens waarmee ik op zich prima naar het HBO of de Uni zou kunnen en ik wilde niet thuis maar een beetje teren op het geld dat ik ontving van de staat - het zit me nog steeds dwars, geld ontvangen waar ik niets voor heb gedaan. Maar die pogingen liepen binnen enkele weken tot hooguit een paar maanden, altijd uit op een crisis / terugval, en weer een nieuwe behandeling. Ik ben nog wel even bezig voor ik op deze groep klaar ben en daarna komt er waarschijnlijk nog wel een vervolg, maar ik ben toch al een beetje aan het nadenken over wat daarna. Ergens voel ik me verplicht om meteen weer alles in te zetten op school/studie en uiteindelijk een baan. Een soort verplichting die je voelt naar de maatschappij toe, maar het is ook iets wat ik het liefst zou willen. Gewoon leren, werken en je eigen geld kunnen verdienen. Maar tegelijkertijd stel ik mezelf soms ook wel de vraag 'moet ik dat wel willen op die manier. Is dat wel haalbaar'. Dat is ook een beetje de reden waarom ik soms ook wel met het idee in mijn hoofd speel om niet meteen weer alles hoog in te zetten, maar eerst zorgen dat ik ook in het dagelijks leven goed kan stabiliseren. En daar zou een eigen paard misschien goed bij kunnen helpen.
Financieel heb ik daar natuurlijk wel over nagedacht, maar dat zijn dingen die ik nog precies op een rijtje zou moeten zetten. In ieder geval is mijn broer veearts (altijd handig) en is weidegang hier in de omgeving niet duur.

Vraagstuk twee was dan weer, het liefst zou ik dan een veulen willen. Maar hoewel ik wel ervaring heb met het werken met paarden, heb ik geen ervaring met veulens - ik heb wel een jonge New Forest met drie jaar ingereden. Het idee om met een veulen te willen beginnen is eigenlijk vnl. zodat je eerst een band kunt opbouwen en alleen nog de verzorging en het socialiseren hebt. Je hoeft nog niet te rijden. Maar ik weet niet of ik me daar dan op zou verkijken?

Wat vinden jullie daarvan?

**Geplaatst**: 07-08-11 09:18

Geplaatst: 07-08-11 09:18

Ik wilde even wat anders posten hier, maar reageer nu toch eerst even op de post hier boven van Mona-Lisa.
Als ik lees van jouw lichamelijke beperkingen zou ik zeggen: geen veulen nemen. De kans lijkt mij heel groot dat dit een teleurstelling voor je wordt, omdat je het lichamelijk op een gegeven moment niet trekt als het veulen gaat puberen en je uittesten.

Jouw doel is een goede band opbouwen en verzorgen. Dat kan met een volwassen paard ook. Mijn advies: zoek dat paard zeer zorgvuldig uit. Kies een paard dat open is en gemakkelijk contacten maakt met vreemden. Grote kans dat je met zo'n paard in korte tijd een band opbouwt. Bij een volwassen (en dan spreek ik over paarden ouder dan 6 - 8) weet je ook al veel meer over het karakter. Het band opbouwen vanaf veulen wordt vaak geromantiseerd. Er zijn paarden die introvert zijn van nature en ook al krijg je die als veulen...de band wordt dan toch niet wat jij er van verwacht. En bij een veulen is dat erg lastig in te schatten (ik heb jarenlang op een fokkerij de jonge paarden gereden/afgericht etc. en had ze al van veulen af in handen...maar de band kon per paard erg verschillen door het karakter van het paard). Bij een volwassen paard kun je veel meer sturen op wat je wilt hebben (al zijn daar ook geen garanties natuurlijk dat het gaat werken).

Dan zeg je ook nog dat het je ook gaat zodat je niet direct hoeft te rijden. Nou...ook een volwassen paard hoef je niet persé te rijden hoor. Op de één of andere manier zit het bij veel mensen tussen de oren dat een paard persé gereden moet worden of op een andere manier moet werken. Dat hoeft helemaal niet zo te zijn. Er zijn tig paarden die helemaal gelukkig zijn van lekker in de wei lopen en af en toe een poetsbeurt en wat aandacht. Vele vele fokmerries zijn daar het voorbeeld van, of de paarden die bij mensen in de wei lopen omdat ze het leuk vinden om naar te kijken (oudere mensen vaak). Die paarden kunnen gewoon paard zijn...en zijn daarmee heel gelukkig.
En ook hierbij kun je goed kijken wat je aanschaft, want koop je een paard dat vanaf zijn derde intensief getraind is, elke week op wedstrijd ging etc. en zo geconditioneerd is in dat werkpatroon....zo'n paard kan inderdaad vervelend worden als hij niet meer mag werken.... omdat hij dat gewend was. Paarden zijn ook gewoontedieren en kunnen erg van slag raken als je ze uit hun gewoonte haalt.
Maar goed...daar kun je bij de aanschaf dus al een beetje naar kijken.

Het lijkt mij op alle gebied voor jou dus verstandiger een volwassen, goed opgevoed paard met een relaxed karakter, dat stabiel is in zijn gedrag te kopen i.p.v. een onbeschreven blad (veulen) waarmee je veel meer risico loopt dat het op een gegeven moment niet gaat.

**Geplaatst**: 07-08-11 09:31

Geplaatst: 07-08-11 09:31

Dan nu de post die ik naar aanleiding van de openingspost van de TS wilde posten:

Ik ben psycholoog. En regelmatig zet ik mijn paarden (en honden ook) in, in mijn praktijk. Op verschillende manieren. Soms echt als mediator, waarbij het paard in zijn interactie met mijn cliënt gedrag laat zien, dat ik observeer. Naar aanleiding van dat gedrag stel ik vragen aan mijn cliënt en zo komt heel snel de essentie van de (psychische) problemen naar boven (bijvoorbeeld: ik voel mezelf niets waard, ik wil altijd de beste zijn, ik heb een probleem met mensen vertrouwen doordat ik....vul maar in...heb meegemaakt). En deze dingen komen vaak sneller en indringender naar boven, dan wanneer ik een gesprek aan tafel voer, juist door de interactie met het paard. Het paard geeft op de één of andere manier vertrouwen en door wat het paard laat zien, ziet de cliënt het zelf ook ineens heel duidelijk.
Ook kan ik mensen nieuw gedrag laten uitproberen en oefenen (dit doe ik vaak met mijn honden die daarvoor getraind zijn en dit met plezier en openheid doen, maar soms ook met de paarden).

Een andere manier is men(s)coaching. Cliënten die in het bovenstaande niets zien, maar ook aan tafel niet tot de essentie van hun problematiek komen, neem ik mee op de koets voor een rit. In de natuur. En door de sfeer, de entourage, de kracht van het paard voor de koets, het samen op de bok zitten (ik ben koetsier), mij niet rechtstreeks aan hoeven kijken...komt het gesprek op de koets ook tot diepgang. De meest intensieve gesprekken heb ik vanaf de bok. En daar draagt het paard indirect aan mee. Mensen die niets met paarden hebben verbazen zich over de gehoorzaamheid, de band die ik met het menpaard heb bijvoorbeeld. Van daaruit ontstaat dan een gesprek, dat ik dan verder stuur naar waar degene voor gekomen is. De frisse lucht en het samen bezig zijn nodigt uit en eigenlijk krijg ik altijd iets te horen in de geest van: Goh... ik heb eigenlijk een heel zwaar gesprek met je gehad, maar het voelt niet zo. Ik voel me licht en heb energie van deze rit gekregen. Mensen geven aan dat het vaak nog lang naëbt in hun leven. Meer dan alle andere gesprekken die ze ooit met maatschappelijk werk, psychologen etc. hebben gevoerd.
En ik ben er van overtuigd dat "het wezen paard" hier een essentiële bijdrage aan levert. Puur door de energie, het contact etc. (want de cliënt helpe met poetsen, optuigen, inspannen, uitspannen, tuig afnemen naverzorgen etc.).

**Geplaatst**: 08-08-11 12:39

Geplaatst: 08-08-11 12:39

@ Hyperion: bedankt voor je reactie. Tof trouwens om te lezen hoe je als Psycholoog werkt en daarbij ook je paarden gebruikt.

Wat betreft het 'veulen, band opbouwen' dat dit vaak wordt geromantiseerd, dat weet ik. Vandaar ook mijn vraag of dit realistisch kan zijn, of dat je je hierop verkijkt omdat ik hier geen ervaring mee heb. En verder gewoon goede punten die ik mee kan nemen in mijn overwegingen, want ik wil voor mezelf eerst zeker weten of en op welke manier het haalbaar kan zijn om tzt een paard te kunnen houden. Ik wil het zo'n beestje niet aandoen als ik uiteindelijk niet in staat blijk te zijn om er goed voor te zorgen.

**Geplaatst**: 10-08-11 11:59

Geplaatst: 10-08-11 11:59

wat leuk dat zo'n paard zo goed kan helpen!

**Geplaatst door de TopicStarter** : 10-08-11 17:58

Re: psychische problemen en paardrijden

Geplaatst door de TopicStarter : 10-08-11 17:58

Ik zou inderdaad ook geen veulen nemen, misschien ontwikelt-ie wel een heel ander karakter dan jij wilOf voor ogen hebt.

Van een ouder paardje kun je vantevoren al heel wat te weten komen, dat weet je beter of hij bij je zal passen.
Ikzelf heb ook een rustig paardje gekocht, van 12 jaar, dus ikwist vantevoren welk karakter hij had. En daar heb ik nu nog elke dag plezier van!!!!

Mona Lisa, je verhaal is super herkenbaar, ik wil je graag pb-en maar mijn computer ligt in het ziekenhuis. Doe ik als- ie weer gezond is.

**Geplaatst**: 10-08-11 19:26

Geplaatst: 10-08-11 19:26

_Hyperion_ schreef:
Dan nu de post die ik naar aanleiding van de openingspost van de TS wilde posten:

Ik ben psycholoog. En regelmatig zet ik mijn paarden (en honden ook) in, in mijn praktijk. Op verschillende manieren. Soms echt als mediator, waarbij het paard in zijn interactie met mijn cliënt gedrag laat zien, dat ik observeer. Naar aanleiding van dat gedrag stel ik vragen aan mijn cliënt en zo komt heel snel de essentie van de (psychische) problemen naar boven (bijvoorbeeld: ik voel mezelf niets waard, ik wil altijd de beste zijn, ik heb een probleem met mensen vertrouwen doordat ik....vul maar in...heb meegemaakt). En deze dingen komen vaak sneller en indringender naar boven, dan wanneer ik een gesprek aan tafel voer, juist door de interactie met het paard. Het paard geeft op de één of andere manier vertrouwen en door wat het paard laat zien, ziet de cliënt het zelf ook ineens heel duidelijk.
Ook kan ik mensen nieuw gedrag laten uitproberen en oefenen (dit doe ik vaak met mijn honden die daarvoor getraind zijn en dit met plezier en openheid doen, maar soms ook met de paarden).

Een andere manier is men(s)coaching. Cliënten die in het bovenstaande niets zien, maar ook aan tafel niet tot de essentie van hun problematiek komen, neem ik mee op de koets voor een rit. In de natuur. En door de sfeer, de entourage, de kracht van het paard voor de koets, het samen op de bok zitten (ik ben koetsier), mij niet rechtstreeks aan hoeven kijken...komt het gesprek op de koets ook tot diepgang. De meest intensieve gesprekken heb ik vanaf de bok. En daar draagt het paard indirect aan mee. Mensen die niets met paarden hebben verbazen zich over de gehoorzaamheid, de band die ik met het menpaard heb bijvoorbeeld. Van daaruit ontstaat dan een gesprek, dat ik dan verder stuur naar waar degene voor gekomen is. De frisse lucht en het samen bezig zijn nodigt uit en eigenlijk krijg ik altijd iets te horen in de geest van: Goh... ik heb eigenlijk een heel zwaar gesprek met je gehad, maar het voelt niet zo. Ik voel me licht en heb energie van deze rit gekregen. Mensen geven aan dat het vaak nog lang naëbt in hun leven. Meer dan alle andere gesprekken die ze ooit met maatschappelijk werk, psychologen etc. hebben gevoerd.
En ik ben er van overtuigd dat "het wezen paard" hier een essentiële bijdrage aan levert. Puur door de energie, het contact etc. (want de cliënt helpe met poetsen, optuigen, inspannen, uitspannen, tuig afnemen naverzorgen etc.).

top dat je het soms zo aanpakt, ik kan me er zeker in vinden dat het op deze manier veel fijner is om ingesprek te gaan

**Geplaatst door de TopicStarter** : 10-08-11 21:22

Re: psychische problemen en paardrijden

Geplaatst door de TopicStarter : 10-08-11 21:22

Zo'n therapietje wil ik ook wel, lekker op de bok! Maar mijn spychiater heeft volgens mij geen mendiploma.....

**Geplaatst**: 11-08-11 06:23

Geplaatst: 11-08-11 06:23

jamiroquai schreef:
Ik zou inderdaad ook geen veulen nemen, misschien ontwikelt-ie wel een heel ander karakter dan jij wilOf voor ogen hebt.

Van een ouder paardje kun je vantevoren al heel wat te weten komen, dat weet je beter of hij bij je zal passen.
Ikzelf heb ook een rustig paardje gekocht, van 12 jaar, dus ikwist vantevoren welk karakter hij had. En daar heb ik nu nog elke dag plezier van!!!!

Mona Lisa, je verhaal is super herkenbaar, ik wil je graag pb-en maar mijn computer ligt in het ziekenhuis. Doe ik als- ie weer gezond is.

Is goed

Misschien is het idd beter om dan naar een wat volwassener paardje te gaan kijken. Ben trouwens wel benieuwd naar je achtergrond zeg maar, en hoe dat nu gaat met je paard. Eigenlijk een beetje omdat je schrijft dat mijn post herkenbaar is.

**Geplaatst**: 11-08-11 09:00

Geplaatst: 11-08-11 09:00

jamiroquai schreef:
Zo'n therapietje wil ik ook wel, lekker op de bok! Maar mijn spychiater heeft volgens mij geen mendiploma.....

Hahahaha.... Je bent van harte welkom hoor!
Ik ben eigenlijk op het idee gekomen door een vriendin. Die was meegeweest op de koets en spontaan ontstond er een heel diepgaand gesprek op de bok. Toen zij haar verbazing daarover uitsprak, bedacht ik me dat het eigenlijk heel vaak daar gebeurt. Juist daar samen op de bok (ik neem regelmatig mensen mee die graag eens een ritje willen maken).
En doordat ik van collega's hoorde van wandelcoaching. kwam ik er hierop.
Soms gebruik ik het als intakegesprek en dan is het ijs voor de volgende keer meteen gebroken.

**Geplaatst**: 11-08-11 10:11

Geplaatst: 11-08-11 10:11

@ Hyperion, Wat een prachtige baan heb jij! Wou altijd al psycholoog worden, maar is nog even kijken of dat haalbaar is.
Wat paarden wel niet allemaal met je kunnen doen, haha bij m'n pony kan ik ook alles bedenken waardoor het goed kan gaan
Maar eenmaal weer thuis word ik weer op de aarde geplant en is alles weer niet haalbaar haha!

@ MonaLisa, Ik zou ook met een ouder paardje beginnen, heb heel veel veulens gedaan, en ze ontwikkelen allemaal zo hun eigen karakter, vroeger deed ik een kwpn'er, waar ik ontzettend goed mee overweg kon, nu is het gewoon echt geen leuk paard meer, zo'n fel karakter, het moet altijd maar net klikken, met sommige paarden heb ik nu echt nog wel een klik, die ik van veulens af aan al ken en deed, maar het kan onwijs veranderen. Waardoor ik met sommige paarden echt totaal geen band mee op kan bouwen.

Heb zelf later een 3 jarige pony gekocht, was ook maar afwachten hoe dat ging, maar hij moest naar de slacht, ( ze kon hem niet aan ) Uiteindelijk heb ik toch een band met hem gekregen, het moet inderdaad gewoon klikken..

Heb toen bij verschillende pony's gekeken, maar het gevoel moet kloppen, echt zo van ja, dat is hem/haar! Succes!!

**Geplaatst**: 12-08-11 09:06

Geplaatst: 12-08-11 09:06

Angeliquee18 schreef:
@ Hyperion, Wat een prachtige baan heb jij! Wou altijd al psycholoog worden, maar is nog even kijken of dat haalbaar is.
Wat paarden wel niet allemaal met je kunnen doen, haha bij m'n pony kan ik ook alles bedenken waardoor het goed kan gaan
Maar eenmaal weer thuis word ik weer op de aarde geplant en is alles weer niet haalbaar haha!

Waarom zou het voor jou niet haalbaar zijn om psycholoog te worden?
Het is inderdaad mooi werk. En dat ik mijn paarden en honden er af en toe bij in kan zetten is ook erg bijzonder.
Maar je moet dat niet romantiseren hoor. Ik kom soms ook erg "rauwe" dingen tegen in de praktijk, en je moet in staat zijn dat te kunnen plaatsen en het bij de ander te laten. Hiermee bedoel ik: je niet al het leed van de ander die bij jou hulp komt zoeken aantrekken.
Mij lukt dat goed. Maar ik ken collega's die daar moeite mee hebben (en je leeftijd speelt daar ook een rol bij. Ik ben al wat ouder, dus wat meer "door de wol geverfd).

**Geplaatst**: 12-08-11 18:57

Re: psychische problemen en paardrijden

Geplaatst: 12-08-11 18:57

wat super dat je dat voor je cliënten/patiënten kunt doen!

**Geplaatst door de TopicStarter** : 23-08-11 17:09

Geplaatst door de TopicStarter : 23-08-11 17:09

Ha ha, leer ons wat over 'rauwe'gesprekken! <<)

De mensen op dit topic zijn wel wat gewend hoor!

Op de rug van een paard kun je ook goede gesprekken voeren, maar ik snap dat dat in een praktijk bijna niet gaat. Je client moet dan natuurlijk wel kunnen rijden.

Tijdens een buitenrit kan ik ook altijd goed 'mijn ei kwijt'bij anderen.

**Geplaatst**: 30-08-11 10:55

Geplaatst: 30-08-11 10:55

quote Graag zou ik meer horen van anderen met ps. problemen en hun omgang met paarden en de bijbehorende zaken .[/quote]

Equine Assisted Therapy omvant hippotherapie (=fysiotherapie op het paard); orthopedagogisch paardrijden (gedragstherapie op/met paarden); en psychotherapie met hulp van paarden (=humanistic therapy in een natuurlijke omgeving waarbij de cliënt centraal staat, zie onder andere de grondlegger humanistic therapy Carl Rogers).
De psychotherapie met hulp van paarden wordt het beste uitgewerkt in het EAGALA Model waarbij "groei en leren" van de cliënt centraal staat. Psychiater Joseph Lancia (USA) is een van de toonaangevende professionals op dit terrein, hij is onder andere gespecialiseerd in het behandelen van Post Traumische Stress Stoornis (PTSS) bij oorlogsveteranen.
Maar met dit Model worden ook mensen met een depressie, agressie, relatieproblemen behandeld. EAGALA is vooral geschikt voor mensen die geen baat hebben gehad bij andere behandelvormen.

Psychotherapie met hulp van paarden is geen paardrijden en je hoeft geen kennis van paarden te bezitten. Het is grondwerk waarbij de paarden vrij in de rijhal/binnen- of buitenbak lopen. In de ontmoeting met het paard spiegelt het paard de problemen van de cliënt. Bij EAGALA bestaat het behandelteam uit een therapeut en een paardenspecialist.
Een sessie duurt circa 1,5 uur. Deze therapie is heel open en heeft verassend positieve effecten, het is heel anders dan Analytische psychotherapie.

Buiten therapieën met hulp van paarden kun je ook recreatief paardrijden met allerlei positieve aspecten.

**Geplaatst**: 30-08-11 11:01

Geplaatst: 30-08-11 11:01

@ gvbrussel: Wat is hetgeen je hier wilt vertellen door deze definities te plaatsen?

**Geplaatst**: 30-08-11 12:40

Re: psychische problemen en paardrijden

Geplaatst: 30-08-11 12:40

Ik heb iets gedaan met mijn paard wat ik jaren eerder had moeten doen

Ik heb hem op 5 minuten afstand geplaatst van mijn huis echt bijna in de achtertuin. Het laatste wat ik zie op de dag is mijn paard en het eerste wat ik zie is ook mijn paard!
Ik mag hem nu ook zelf verzorgen (zelfverzorgingsstal) en ik vind het heerlijk.. Ik heb zelfs nu al een paar dagen niet meer gereden omdat ik gewoon met hem ben gaan wandelen en fietsen..

Maar ook als het niet goed gaat met mij, kan ik even naar hem toe en een knuffel aan hem geven.. Vind ik echt heel erg fijn.

**Geplaatst**: 30-08-11 15:37

Geplaatst: 30-08-11 15:37

_Hyperion_ schreef:
@ gvbrussel: Wat is hetgeen je hier wilt vertellen door deze definities te plaatsen?

Iemand vroeg om informatie/ervaringen van mensen met psychische problemen en wat paarden daarbij kunnen doen.
Door een overzicht van het werkterrein te geven ontstaat inzicht in welke therapie met paarden het meest geschikt kan zijn.

Ik heb kennis en ervaring met alle door mij genoemde therapieën met paarden. Als je daarover specifieke vragen hebt dan kun je ze aan mij stellen.

**Geplaatst**: 30-08-11 15:51

Geplaatst: 30-08-11 15:51

Oh...vandaar. Voor mij stond het ineens als losstaand bericht bij de rest.

Ik heb er geen vragen over, omdat ik onlangs afgestudeerd ben met een onderzoek naar deze materie (en coaching en training) en in een Europees project zit rondom dit onderwerp. Kortom...ik heb inmiddels heel wat literatuurstudie en research gedaan en kom binnenkort met nog meer.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 30-08-11 15:55

Re: psychische problemen en paardrijden

Geplaatst door de TopicStarter : 30-08-11 15:55

Nou, therapeuten, maak ons gek!...... (Oeps, verkeerde uitdrukking)

Er zijn hiet vast mensen op het topic ie wel proefkonijn willen spelen...........