Bokt.nl

**Geplaatst**: 04-09-09 14:18

Geplaatst: 04-09-09 14:18

lagavita schreef:
Mensen die werken met autisten stuit dit boek wel vaak tegen de borst. Die denken dat dit een zeer onhandelbaar kind gaat worden. Ik heb wel respect voor de ouders hun wil te geloven dat rowan zich aan kan passen voor een groot deel. Al is het alleen het idealisme dat ik al mooi vind. Als mensen iets controversieels bedenken zijn er ook veel tegenstanders en gaan mensen soms ook op hun bek. Wie zijn wij dat te bekritiseren. Wie weet bewijzen zij wel het tegendeel straks. Zo gaat dat met nieuwe methoden. Er moet eerst een pionier zijn die misschien wat naïef of gewoon negatief tegen de norm aan kijkt.

Ik werk ook met autisten, (deels). Ik heb hier ook veel respect voor.

**Geplaatst**: 04-09-09 14:22

Re: Autisme; de paardenjongen

Geplaatst: 04-09-09 14:22

Ik heb het boek zelf gelezen, wat een geweldig mooi boek om te lezen, de film zal zeker volgend!

Zelf heb ik twee autistische broertjes en help vaak op een manege voor kinderen met autisme. Zo ernstig als dit is het niet, maar toch ga je dingen herkennen.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 04-09-09 14:23

Geplaatst door de TopicStarter : 04-09-09 14:23

EmptyWords schreef:
ik heb het boek indd met verbazing gelezen, ik snapt eniet dat de structuur bij rowan niet werkte en dat dit wel werkt, maar wat dat betreft vind ik de mening van rupert práchtig: zoek naar wat bij jou kind werkt.daarbij laat hij zien da tje ook buiten de kaders meot kijken

Ja dat ben ik helemaal met je eens! Dat vind ik ook het mooie aan dit boek en aan deze mensen hun persoonlijkheden. Zelf neem ik ook niet altijd klakkeloos aan maar blijf sceptisch. Geen slechte eigenschap. Daar kan je ook flink mee op je bek gaan en te horen krijgen: zie je nou wel maar mijn motto is: wie niet waagt wie niet wint en er zijn nu eenmaal meerdere wegen naar Rome (als rome al bestaat in die context)

**Geplaatst**: 04-09-09 14:27

Re: Autisme; de paardenjongen

Geplaatst: 04-09-09 14:27

Ik denk dat je zijn 'zoektocht' een beetje kan vergelijken met alle methodes die er zijn om een paard te trainen. Er zijn echt heel veel mensen op de wereld die zeggen dat ze dé manier hebben gevonden om elk paard te trainen. Maar geen enkele trainingsmethode werkt perfect bij elk paard. Zo probeer ik voor m'n eigen paard dingen uit verschillende 'methodes' te halen om zo te proberen dé perfecte (als die al bestaat) combinatie te maken.

Ik denk dat het net zo werkt met dit soort kinderen. Geen enkele therapie zal perfect aansluiten op alle kinderen. Ieder autistisch kind verschilt zoveel als 'normale' personen van elkaar verschillen. En toch blijven er mensen volhouden dat ze dé manier hebben gevonden...

**Geplaatst door de TopicStarter** : 04-09-09 14:35

Re: Autisme; de paardenjongen

Geplaatst door de TopicStarter : 04-09-09 14:35

daar ben ik het geheel mee eens sanne. Hetzelfde geldt voor mij en mijn paardje. Ik ga met een half jaartje ook werkend reizen om zo met heel veel verschillende trainingsmethoden in aanraking te komen. Uiteindelijk zie ik mijn werk in een combinatie van paard en mens in de toekomst maar daarvoor wil ik mezelf ook goed orienteren.

Helaas betekent dat dat ik de komende paar jaar weinig tot totaal geen tijd en geld voor mijn eigen paard zal hebben en dat ik haar dus moet verkopen. Vandaag heb ik de knoop doorgehakt en haar op marktplaats gezet om te kijken wat daarop af komt. Ik ga haar ook nog op paardnatuurlijk zetten.

**Geplaatst**: 04-09-09 15:10

Re: Autisme; de paardenjongen

Geplaatst: 04-09-09 15:10

Lagavita, ik snap op zich wel de kritiek als je echt denkt dat iemand iets doet dat schadelijk is voor zijn kind. Dat je je dan toch geroepen voelt je mening te geven. Maar ik vind wel dat je altijd echt oprecht moet kijken naar wat iets met een kind doet, en het niet af moet doen als onzin omdat je er nog nooit van gehoord hebt of omdat het vreemd is of wat dan ook.

Het boek is hier trouwens binnen, dus ik ga het binnenkort lezen. Eerst nog twee andere boeken die al naar me liggen te roepen, maar hij ligt hoog op de stapel.

**Geplaatst**: 04-09-09 15:54

Re: Autisme; de paardenjongen

Geplaatst: 04-09-09 15:54

Lagavita, wat balen! Heel veel sterkte met het verkoop van je paardje! :(:)

**Geplaatst door de TopicStarter** : 06-09-09 15:36

Geplaatst door de TopicStarter : 06-09-09 15:36

tuurlijk nimue dat vind ik ook logisch die kritiek. Maar daarom blijft het wel sterk dat hij toch zijn eigen weg probeert te zoeken. Dat vind ik een sterke eigenschap; een natuurlijke nieuwsgierigheid en open staan voor andere dingen. Hij is dan ook niet iemand die predikt dat hij een nieuwe methode heeft en daar prat op gaat. Hij heeft het gevoel dat dit voor Rowan werkt en dat is voor ouders het belangrijkste. Misschien komt hij daar later nog op terug. Wellicht zoals hij zelf zegt zijn er dingen die beter werken maar je blijft altijd zoeken en passen en meten.
In feite net als de training van een paard. Ieder paard is anders en heeft weer baat bij een andere benadering. Niet een theorie is vaak de juiste. Daarom wordt er ook onderzoek gedaan en worden theorieen steeds weer weerlegd. Je hebt natuurlijk vaak methoden die voor het grootste deel goed werken maar je hebt ook altijd uitzonderingen op die regel. Misschien is Rowan wel een uitzondering op die regel maar wie weet ook heeft hij gewoon heel koppige ouders die hem erg verwennen. Time will tell. In ieder geval zijn niet zoveel mensen zo ondernemend in hun zoektocht. Dat maakt dit mooi. Of het nu werkt uiteindelijk of misschien zelfs averechts zal werken in de toekomst.

**Geplaatst**: 06-09-09 15:51

Re: Autisme; de paardenjongen

Geplaatst: 06-09-09 15:51

Zekers, Lagavita! En ook mooi om te zien dat hij ook inziet dat het zijn éigen weg is. Niet een weg die het voor iedereen zal zijn, maar voor hem wel, en ik vind het wel mooi dat hij dat realiseert. Althans, afgaand op de berichten hier natuurlijk, ik moet het boek nog steeds lezen.

Maar net wat jij zegt, niet prediken, dat vind ik een mooie eigenschap. Ik kijk er echt naar uit om het boek te gaan lezen, ben zo benieuwd wat ik ervan vind! In jullie berichten lees ik in elk geval dat hij flink kritisch op zijn eigen keuzes en zoektocht is geweest, dus dat gaat vast al heel interessant zijn om te lezen. Ik houd daar wel van, van mensen die echt voor zichzelf denken en ook t.ov. hun 'eigen' dingen nuchter kunnen blijven.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 06-09-09 16:09

Re: Autisme; de paardenjongen

Geplaatst door de TopicStarter : 06-09-09 16:09

ja hij spreekt vaak zijn twijfels uit die je als vader natuurlijk hebt. Is dit wel het beste voor je kind? Hij vraagt zich vaak ook af of hij niet aan kindermishandeling doet. Anderzijds zoekt hij steeds bevestiging in Rowans gedrag. Je merkt de onzekerheid zeker. Hij is zich ook bewust dat HIJ iets met paarden heeft en vraagt zich af of hij niet gewoon WIL dat Rowan ook iets met paarden heeft. Anderzijds ziet hij ook hoe Rowan wel degelijk op paardrijden reageert. Kortom het is een eerlijk boek. Zoals ik al eerder zei werd hij niet door een uitgever betaald om een geweldig boek te schrijven maar een boek over zijn zoektocht. Hij hoefde niet te voldoen aan een target of een eindresultaat wat er van hem werd verwacht. Het enige dat van hem werd verwacht was een boek te schrijven over zijn eigen zoektocht, hoe die hem tot de reis door mongolie had aangezet en wat die reis met hem en rowan zou doen. Wat Rupert dus al zelf gewoon wilde kreeg hij nu vooruit voor betaald. Dat is een kwestie van vertrouwen in een gevestigd schrijver/journalist. Of het nou een goede uitkomst heeft voor rowan of antwoorden geeft of niet. Het blijft natuurlijk een bijzonder verhaal en daar ging het om.

**Geplaatst**: 06-09-09 16:11

Geplaatst: 06-09-09 16:11

Ik ben er nu in begonnen, een feest van de herkenning!!!!!

Heerlijk om de supermarkt scene's te lezen, die iedere ouder met een autistje zal herkennen, en de reactie idem dito.( Hoe vaak ik een krijsend kind van de vloer heb geraapt met een misprijzend kijkend wijf achter me die roept, nou breng die maar eens weekje bij mij............. )
Zijn keuze zou de mijne niet zijn, maar ik snap hem wel. Hij is zelf een vrijgevochten man, een man die zich absoluut niet thuis voelt in een strakke structuur omgeving. Dan kun je dat ook niet overbrengen op je kind, hij ziet de DTT training van zijn kind als martelen van zijn zoon, als je dat zo sterk voelt zul je je er nooit goed bij bij voelen. De kunst is een manier van leven te vinden voor jezelf en je kind die haalbare kaart is, waar je je fijn in kan voelen, ondanks de handicap van je kind. de een noemt dat verwennen, de ander overleven, loop een mijl de de schoenen van een ander voor je oordeelt over die persoon.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 06-09-09 16:14

Geplaatst door de TopicStarter : 06-09-09 16:14

anshrop schreef:
Zijn keuze zou de mijne niet zijn, maar ik snap hem wel. Hij is zelf een vrijgevochten man, een man die zich absoluut niet thuis voelt in een strakke structuur omgeving. Dan kun je dat ook niet overbrengen op je kind, hij ziet de DTT training van zijn kind als martelen van zijn zoon, als je dat zo sterk voelt zul je je er nooit goed bij bij voelen. De kunst is een manier van leven te vinden voor jezelf en je kind die haalbare kaart is, waar je je fijn in kan voelen, ondanks de handicap van je kind. de een noemt dat verwennen, de ander overleven, loop een mijl de de schoenen van een ander voor je oordeelt over die persoon.

Heel mooi gezegd, de spijker op zijn kop.

**Geplaatst**: 06-09-09 16:15

Re: Autisme; de paardenjongen

Geplaatst: 06-09-09 16:15

ik ben vorige week in mijn vakantie begonnen in het boek, maar kom er niet door heen. Ben gebleven dat hij aan de reis gaat beginnen, maar heb het boek al een week niet aangeraakt. Volgens mij ben ik een van de weinige, maar vind het niet pakkend en kom er niet lekker in.

**Geplaatst**: 06-09-09 16:16

Geplaatst: 06-09-09 16:16

Ten 1e ; Wat een ontzettend leuke kerel om te zien

Heb het boek ook gelezen, en was er aan verkocht. Wat een vader allemaal doet om zijn zoontje te genezen, prachtig, hij gat voor hem door het vuur. Ontzettend mooi.

Ontzettend gaaf ook dat hij je paard gebruikt, prachtig.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 06-09-09 16:21

Re: Autisme; de paardenjongen

Geplaatst door de TopicStarter : 06-09-09 16:21

Hoi linchen. Ik heb ook nog contact. Het klikte wel. Misschien omdat ik ook een vrijgevochten persoon ben zoals anshrop al zei dat hij is. Mogelijk ga ik ook een tijd aan het werk in Amerika en wil hem dan zeker daar ook opzoeken.
En barbara dat je er niet doorheen kwam kan ik best wel begrijpen hoor. Ik kom er alleen doorheen omdat ik echt iets met zijn manier van denken heb en me erin kan verplaatsen. Maar dat komt omdat ik zelf onderzoek heb gedaan naar sjamanisme en dat nog steeds intrigerend vind en omdat ik ook van paarden houd. Daarnaast zit ik in de hulpverlening en heb soms ook te maken met autisten.

**Geplaatst**: 06-09-09 17:46

Re: Autisme; de paardenjongen

Geplaatst: 06-09-09 17:46

ik houd ook van paarden hoor :-)

maar verder zijn er voor mij inderdaad denk ik niet genoeg raakvlakken. Ik zal vanavond nog eens proberen of ik nog wat verder kan komen..

**Geplaatst**: 07-09-09 07:13

Geplaatst: 07-09-09 07:13

In een ruk uitgelezen, gisteren de bokt maar eens niet op geweest en tot half twee de pagina's verslonden!! Wauw, wat een boek zeg, wat een prachtig ontroerend verhaal, vooral omdat het zo herkenbaar voor me was, zijn zoontje lijkt heel veel op ons dochtertje. Ook mijn dochter heeft iets met dieren, en leeft voor haar disney figuurtjes. Ik heb het boek van temple grandin ook liggen, en ga een afspraak maken om rij lessen te regelen voor mijn dochtertje. Op stal bij ons lukt dat niet, ik ben als de dood met haar op stal, ze duikt zo onder een paard door en is een ongeleid projectiel, niet te houden gewoon. Moet ergens zijn waar de paarden dat kunnen hebben. maar je had gelijk, het is inspirerend en geeft hoop, het haalt je uit je kringetje, laat je na denken over het feit dat het best oke is of kan zijn niet altijd de afgesleten paden te bewandelen!

**Geplaatst**: 07-09-09 07:28

Re: Autisme; de paardenjongen

Geplaatst: 07-09-09 07:28

Nou, ik ben blij te lezen dat het inderdaad die uitwerking op je had! Het kan natuurlijk voor jou helemaal geen zin hebben, zijn manier, maar het geeft je misschien wel een duw in een andere richting. Je gaat misschien wat opener kijken naar de hulpverlening die je dochtertje op dit moment krijgt. Het blijft zoeken, waarschijnlijk haar hele leven, want geen enkele hulpverlening zal haar autisme 100% 'genezen' (als je dat al wil, want dan zou ook haar hele persoonlijkheid veranderen). Ik kan me voorstellen dat dat ontzettend moeilijk is om te accepteren, maar ik wil je wel veel succes wensen met de zoektocht om het voor jullie allemaal zo draaglijk mogelijk te maken.

**Geplaatst**: 07-09-09 08:21

Geplaatst: 07-09-09 08:21

Ik heb dit boek in een ruk uitgelezen en het is idd een prachtig boek vooral omdat ik mijn zoon hierin herken. Ook de spanningen die het in ons gezin teweeg bracht. En soms nog heeft.

Jaren geleden dat mijn dochtertje (intussen 13) begon met paardrijden namen we Luuk onze autistische zoon mee naar stal en het jochie praatte nooit. Er ging een schok door me heen dat hij iedere keer naar dezelfde pony ging en kusjes gaf en de pony kwam iedere keer heel voorzichtig naar beneden en knabbelde een beetje aan z'n haar en z'n gezicht en de de trillingen gingen door m'n lijf heen dat hij ineens woordjes begon te brabbelen. Tja en het was natuurlijk ook de lievelingspony van onze dochter dus de keuze was voor ons snel gemaakt. We gingen deze pony leasen ook om het feit om te kijken of onze dochter deze verantwoording aan kon. Het was al een wat oudere merrie maar ze kon er nog genoeg van leren. Iedere keer dat we naar stal gingen (dagelijks) namen we Luuk mee en Luuk begon steeds meer te kletsen en werd ook steeds opener. Uiteindelijk gaf hij aan dat hij ook op Banjer wilde zitten en hij heeft een tijdje nog privelesjes gehad van Ilja000 die hier ook op bokt zit. Het was helemaal fantastisch alleen hij wilde geen cap op maar we konden een afspraak maken met de manege eigenaar dat wijzelf de verantwoording namen als hij zou vallen.
Luuk is intussen 11 jaar en gaat nog steeds vooruit er is in de jaren dan ook veel gebeurd we zijn met hem naar Amerika geweest en hebben daar 2 weken een dolfijnentherapie met hem gevolgd. Hij begon al een poging te doen om zindelijk te worden en die therapie heeft hem een extra zetje gegeven en hij is nu al 3 jaar overdag en 's nachts zindelijk en dat is zo'n verademing.
Natuurlijk heeft hij nog steeds z'n ups en downs maar de kleine stapjes vooruitgang zie ik nog steeds. Kort ervoor hebben mijn man en ik hem ook van het Orthopedisch dagcentrum weg gehaald omdat hij daar naar mijn gevoel in het groepje grof gezegd "genetisch afval" zat waar niet mee gedaan kon worden en dat ging mij zo aan het hart. Na een zoektocht zijn we bij een antroposofische instelling terecht gekomen die nauw verbonden is aan een vrije school en die mensen zijn zo bevlogen met deze kinderen ik heb er echt bewondering voor. Hij heeft ook sinds vorig jaar euritmie en hij wordt ook steeds rustiger en steeds minder woede uitbarstingen.

Ik snap de schrijver in zijn zoektocht helemaal toen ik dit boek uit had dacht ik dit wil ik ook maar nadat ik zijn verhaal goed had laten bezinken weet ik dat ik ook realistisch moet blijven. Voor mij is is het allerbelangrijkste dat de acceptatie van zijn handicap er is en er positief mee verder te gaan.

**Geplaatst**: 07-09-09 09:14

Re: Autisme; de paardenjongen

Geplaatst: 07-09-09 09:14

Wow, wat een mooi verhaal om te lezen Joplin! Wat super dat jullie al die dingen hebben gedaan, maar ook echt schitterend om te lezen hoe dieren jouw zoon hebben kunnen helpen. Ik vind het ook mooi om te zien hoe jullie steeds kritisch zijn gebleven en zijn blijven doorzoeken naar nieuwe mogelijkheden.

**Geplaatst**: 07-09-09 11:12

Re: Autisme; de paardenjongen

Geplaatst: 07-09-09 11:12

Joplin heel herkenbaar! Onze dochter is 9, overdag sinds kort overdag zindelijk, wij hadden ook het broek poepen probleem, en poep smeren helaas, maar dat is nu al geruime tijd weg. We zaten in een onderzoeks traject van de universiteit van utrecht, ( onze dochter is klassiek autist en dat komt bij meisjes niet vaak voor dus interessant voor de wetenschap), daar hebben we super goede steun en hulp gehad. maar als ze ouder worden is er hier in nederland niet heel veel. Zat ze in de klas met downtjes en andere verstandelijk gehandicapte kinderen vanwege haar gedrag, maar verstandelijk fietste ze rondjes om die kindertjes heen. Dit jaar is er een auti groepje gevormd op school, ben heel benieuwd hoe dat zal gaan. De woede uitbarstingen worden idd minder en ook minder heftig, maar vraag me af in hoeverre dit resultaat van therapie is, of toch een afvlakking van het autisme dat over zijn piek heen is. Vooruitgang gaat in schokken, soms heel snel, soms helemaal niet, soms zelfs weer achteruit om vervolgens toch weer door te gaan op het nieuwe behaalde niveau.

**Geplaatst**: 07-09-09 11:36

Geplaatst: 07-09-09 11:36

Ik heb het boek met belangstelling gelezen. Ik kon me er deels in herkennen, deels niet. Onze achtjarige zoon heeft ook een ASS, maar weet zich door zijn intelligentie en gemoedelijke karakter heel aardig door het leven te slaan tot dusver.

Ik heb nog aarzelingen over zijn omgang met dieren. Met paarden gaat het op zichzelf goed. Hij vindt het prachtig om op de manege rond te lopen en de paarden te aaien. Een paar keer heeft hij op de rug van een pony gezeten aan het einde van een les, voor een rondje 'uitstappen'. Echt lessen is er niet bij, omdat mijn man als de dood van paarden is en daarom ook niet wil hebben dat zijn kinderen gaan rijden. Maar het contact tussen mijn zoon en honden vind ik niet plezierig. Laatst viel een hond hem een paar keer aan, wanneer hij niet oplette en aan het "stimmen" was (dan loopt hij heen en weer, in zichzelf gekeerd, met zijn handen friemelend voor zijn ogen). Men zegt dat autisten dichter bij de 'vluchtdieren' staan dan andere mensen, die meer in de categorie 'roofdieren' vallen. En dat ze daarom een bepaalde klik met paarden kunnen hebben. Maar op roofdieren kan dat vluchtdiergedrag kennelijk een verkeerd effect hebben. Dat kan best gevaarlijk zijn.

In het begin van het boek had ik meer moeite met het gedrag van de ouders dan verderop in het verhaal. Dat kwam doordat er zo weinig acceptatie leek te zijn voor de stoornis van hun kind; zo'n behoefte om hem te 'genezen'. Ik denk dat wij als ouders al iets verder zijn; we hebben mijn zoon met al zijn plussen en minnen geaccepteerd zoals hij is en proberen alleen uit alle macht om hem de begeleiding te geven die hij nodig heeft. Rupert en zijn vrouw leren in de loop van de reis hun zoon mèt stoornis te accepteren, en hun reactie op hem wordt dan minder afwijzend en meer berustend. Dat vond ik wel plezierig om te lezen. Het leek een goed effect op hun kind te hebben.

En het is natuurlijk waar: ieder volgt zijn eigen pad. Dat van hen zou het mijne niet zijn, maar dat maakt het verhaal niet minder bijzonder.

Als ik ooit in Texas kom, zal ik zeker niet nalaten om zijn bedrijf te bezoeken.

**Geplaatst**: 07-09-09 11:38

Geplaatst: 07-09-09 11:38

anshrop schreef:
Joplin heel herkenbaar! Onze dochter is 9, overdag sinds kort overdag zindelijk, wij hadden ook het broek poepen probleem, en poep smeren helaas, maar dat is nu al geruime tijd weg. We zaten in een onderzoeks traject van de universiteit van utrecht, ( onze dochter is klassiek autist en dat komt bij meisjes niet vaak voor dus interessant voor de wetenschap), daar hebben we super goede steun en hulp gehad. maar als ze ouder worden is er hier in nederland niet heel veel. Zat ze in de klas met downtjes en andere verstandelijk gehandicapte kinderen vanwege haar gedrag, maar verstandelijk fietste ze rondjes om die kindertjes heen. Dit jaar is er een auti groepje gevormd op school, ben heel benieuwd hoe dat zal gaan. De woede uitbarstingen worden idd minder en ook minder heftig, maar vraag me af in hoeverre dit resultaat van therapie is, of toch een afvlakking van het autisme dat over zijn piek heen is. Vooruitgang gaat in schokken, soms heel snel, soms helemaal niet, soms zelfs weer achteruit om vervolgens toch weer door te gaan op het nieuwe behaalde niveau.

Ik leid hieruit af dat er in Nederland eigenlijk nog niet veel autiklassen zijn, of heb ik het nu verkeerd op?
Mijn broer van 9 zit sinds dit jaar op een schooltje speciaal voor kinderen en jongeren met het autisme spectrum stoornissen. En alhoewel de school nog maar een week bezig is: je ziet hem echt ongelooflijk hard veranderen! In tegenstelling tot zijn vorige klas (ook een autiklasje, maar op een school voor emotionele stoornissen) knuffelen ze hier wel echt veel! In het begin had hij het moeilijk met lichamelijk contact, maar ook dit betert.
Wat een andere aanpak wel niet kan doen...

**Geplaatst**: 07-09-09 11:51

Re: Autisme; de paardenjongen

Geplaatst: 07-09-09 11:51

Bij ons in de buurt iiig niet specifiek voor autisten met verstandelijke handicap die niet kunnen integreren in het reguliere onderwijs. Dan kom je terecht op scholen waar het hele scala aan verstandelijk gehandicapten kinderen zit. Qua gedrag past onze dochter daar wel tussen, maar qua verstandelijk vermogen niet.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 07-09-09 20:30

Re: Autisme; de paardenjongen

Geplaatst door de TopicStarter : 07-09-09 20:30

Ik vind het erg leuk dat 'mijn' topic zo blijft lopen en veel reacties en discussie te weeg brengt. Mooi verhaal van Joplin dat hier helemaal op aan lijkt te sluiten en andere verhalen waarin mensen ook wat sceptischer zijn waar zeker ook wat voor te zeggen valt. Dat vrije scholen en antroposofische instellingen vaak een goede invloed hebben op autisten hoor ik heel vaak om me heen. Zelf heb ik bij een antroposofische zorgboerderij gewerkt waar ook een groot aantal autisten werkten als therapieonderdeel. Je zag ze daar ook vaak langzaam wat meer uit hun schulp komen. Voor sommigen was het maken van geluiden die steeds meer als woorden gingen klinken al een hele overwinning. Ik herinner me een jongen waarmee het schoffelen van de moestuin altijd een heel karwei mee was. Hij ging alle pollen aarde die waren verplaatst weer met zorg terugleggen en de aarde aanstampen. Dat hij dit mocht doen gaf hem dan wel weer heel veel voldoening. Zelf weet ik verder te weinig van therapieen en autisme maar ik vond het interessante mensen en ik denk zeker dat het belangrijk is om ze als voorwaardig te zien en te accepteren. Dat voelt ieder mens en een autistisch kind is daar des te gevoeliger voor denk ik zo. Ze nemen snel jouw emoties en gevoelens over had ik vaak het gevoel.
Ik heb het bijzonder gevonden en ik heb het ook bijzonder gevonden hoe paarden tesamen met sjamanisme een heel andere kijk geven op wat autisme is. Hier wordt het als een afwijking gezien vaak. Speciale scholen, speciale behandelingen en op zich is dat logisch maar er zit iets van: abnormaliteit bij. Het viel mij op dat sjamanen dit soort mensen vaak juist als bijzonder ervaren en dan niet in negatieve zin. Mensen worden speciale krachten toegekend. Ze zijn anders maar zeker niet minder. Sterker: autisten hebben voor hen veel met spiritualiteit te maken en energieen. Dat is ook iets waar ik zelf sterk in geloof. Autistische mensen voelen veel dingen die wij niet voelen. Waarvoor we misschien afgestompt zijn? Dat kunnen wij dan ook vaak niet goed begrijpen.
Wat dat betreft kan ik me het verhaal of de theorie dat zij dichter bij vluchtdieren staan wel heel goed voorstellen. Vandaag had ik het nog met een buitenrit. Paarden moeten ook altijd even kijken, worden soms nerveus van overgangen in landschap en horen en zien andere dingen dan wij. Het paard van mijn vriendin schrok voor ons leek het uit het niets. Ze viel er dan ook af. Maar ook nemen paarden over hoe jij in je vel zit en vaak hebben we niet eens zelf door hoe we in ons vel zitten.

Dit zijn dingen waarmee ik veel bezig ben. Lichaamstaal, spiritualiteit, energieen. Bij mij zijn er ook al vele diagnoses gesteld. Mijn psycholoog verwees me naar een psychiater want ik zou borderline zijn, de ander beweerde dat ik een overgevoeligheidsstoornis had, weer een ander noemde het kunstenaarsmentaliteit. Maar ook ben ik mensen tegen gekomen met een andere kijk. Iemand die onderzoek deed naar telekinetische mensen pikte mij eruit. Een astroloog beweerde dat aarde water vuur en lucht in mij samen kwamen. Volgens de numerologie vielen alle getallen bij mij op zijn plaats en volgens de maya's was ik een sjamaan geboren in het sjamanenjaar in het gat van de tijd. Kortom ik geloof dat er meer is tussen hemel en aarde en geloof ergens dat er iets heel bijzonders is met autisten. Het zijn mooie mensen. Ook de antroposofen die heel erg bezig zijn met energieen en astrologie hebben duidelijk iets met deze mensen. Zij zien hun mogelijkheden en veroordelen ze niet en het lijkt alsof ze een natuurlijke manier van omgaan met die mensen hebben alsof het hen gewoon ligt. Dat is puur gebasseerd op het gevoel dat ik kreeg van dat soort instellingen.
Daarnaast werk ik met drugsverslaafden en heb ik een antroposofische instelling zien bereiken wat niemand ooit is gelukt. Het afkicken van een client van ons van de harddrugs. Iemand die al lang geleden was opgegeven heeft nu een baan, een huisje en is inmiddels een goede vriend. Hij is zich aan het omscholen tot kok dus hij kookt regelmatig voor me. Ik ben hem in de instelling al vaak komen opzoeken en altijd is hij lovend over ze geweest. Nog steeds zegt hij dat hun kijk op het leven en het respect wat zij voor elk mens hebben hem ontzettend diep heeft geraakt. Hij is zelf moslim. Ieder geloof, iedere handicap, iedere verslaving of ziekte wordt door hen niet afgewezen. Als antropoloog vind ik dit interessant.

Zo dat was weer een heel verhaal aan gedachtenspinsels... Hopelijk is het niet te warrig...