Geplaatst 
Na de 62 km van Kootwijk zit Retje op 1645 km geklasseerde wedstrijdkilometers - meer dan 1000 mijlen en dat liedje zit nu alweer een paar dagen in mijn hoofd.
Een herhaling van Kootwijk 2006 wilde ik niet. Toen zouden we ook de 62 km rijden, maar we zijn toen op de vetgate gestopt nadat Ret tijdens het eerste rondje volledig over de rooie ging. Het was toen zijn eerste wedstrijd na bijna een jaar blessuretijd en revalidatie en voor ons allebei leek het me verstandiger om op de vetgate te stoppen. Deze keer zouden we het anders doen.
Ook nu was Ret het eerste rondje vrij gespannen (en dat was ik zelf ook) dus ook deze keer kwamen we niet geheel rustig de vetgate op, maar het was gelukkig niets vergeleken bij twee jaar geleden. Op de VG was alles prima, de B van de voorkeuring (Ret liep daar te sloffen) was een nette A geworden, de turgor was wel iets slechter geworden maar Ret had inmiddels al wat gedronken, en we mochten het tweede rondje in.
Het tweede rondje reden we samen met Geke en Benny. We gingen mooi gelijk op en het was fijn om een rijmaatje te hebben. Uiteindelijk net niet samen over de finish, want Benny vond het daar een beetje eng en toen ik omkeek zag ik ze net voor de finishlijn stilstaan. Gelukkig kwam het allemaal nog goed.
Verrassing bij de nakeuring. Hoofdvet Bas zei na het tellen: ‘Dat is de laagste hartslag die ik vandaag tot nu toe heb gemeten bij de nakeuring!’ Op mijn vraag ‘Wat heeft-ie dan?’ antwoordde hij ‘36’. Mijn reactie was: ’36?? Dat heeft-ie nooit bij de nakeuring!’ waarop Bas reageerde met: ‘Nu wel.’
Uiteindelijk een eindresultaat om in te lijsten. Weer een A voor locomotie (en een opgestoken duim van Bas) en de turgor was weer netjes 1 dankzij het vele water dat er tijdens het tweede rondje in ging, Ret bleef maar zuipen (brave knol!). En daarbij dus die hartslag van 36. Met een gemiddelde snelheid van 14.88 km/u werden we ook nog 3e.
Conclusie: Retje is topfit en is klaar voor meer. Ikzelf mis even wat energie, ik was gesloopt na de wedstrijd, maar dat komt vast wel weer goed. Gelukkig werken mijn kniebanden tegenwoordig weer prima mee, maar ik merk dat mijn lichaam in zijn geheel nog niet sterk genoeg is. Wordt aan gewerkt.
Heel veel dank aan mijn grooms Debbie, Wendy en Gernick! Ze waren allemaal voor het eerst met mij mee en hadden weinig tot geen groomervaring, maar achteraf had ik probleemloos de 82 km kunnen rijden (als ik dat had gewild/gekund), want het liep allemaal enorm gesmeerd. Voor herhaling vatbaar wat mij betreft! En heel veel dank aan iedereen die mij tijdens en na de wedstrijd van ‘good vibes’ heeft voorzien! Dit oude wijf met het bejaarde lijf is eind mei weer klaar voor een 100 km!
Wendy heeft een boel foto's gemaakt. De twee meest opvallende - voor en na de mededeling 'hartslag 36':
En nog een mooie die Wendy even boven water toverde uit haar bestand van ca. 600 Kootwijk-foto's:
Op naar de 100 
