Geplaatst Woensdagavond (13 juli) kregen we te horen dat Birstein, de wedstrijd waar ik in eerste instantie de klasse drie (82km) zou starten met Sjabeka was afgelast wegens een virus. Diezelfde avond nog hebben mijn ouders geregeld dat ik kon starten in Weserbergland (dankjewel hè haha ).
Er vanuit gaande dat Weserbergland makkelijker zou zijn dan Birstein gingen we vrijdagmiddag die kant op. Eenmaal aangekomen bleek dat Sjappie toch iets meer zou moeten klimmen tijdens de 80km dan eigenlijk de bedoeling was maar goed, het moest maar. Het heet dan ook WeserBERGland dus heuvels waren te verwachten haha.
Voor Sjabeka was het de eerste keer in het buitenland en dus ook de eerste keer in de heuvels.
Zaterdagochtend om 7u gingen we van start. Sjap had aan het begin nog wat moeite met het naar beneden draven over de grindpaden/ asfaltwegen. Ik zag regelmatig benen voorbij vliegen op plekken waar ze niet zichtbaar horen te zijn. Maar Sjap verbaasde mij zoals gewoonlijk toen ze halverwege de eerste ronde al enorm verbeterde in haar techniek. Bultje af? Ok - geen probleem hoor.
We houden er wel van om het een beetje spannend te maken, ook voor de grooms. Richting het einde van de eerste lus kwamen we door een enorm modderig stuk. En dan geen gewone modder maar van die lekkere blubber waar je ijzers in vast blijven hangen. Dappere Sjap stapte eerst zo door de modder maar toen ze merkte dat we vast kwamen te zitten sprong ze opzij bovenop een jonge boom. Deze kwam vast te zitten tussen haar voorbenen. Met wat hulp van een aardige man die gelukkig vrij snel daarna langs kwam op zijn quad is Sjap weer bevrijd, hebben we een pad om de modder heen gevonden en zijn we weer verder gereden. Ze had zich niet bezeert.
Tijdens de tweede lus kwamen we een stuk tegen waar het echt heel steil naar beneden ging over het grind. Terwijl ik zat te twijfelen of ik misschien moest afstappen zodat ik haar in ieder geval niet in de weg zou zitten liep Sjap al rustig naar beneden. Het leek alsof ze het al 100x had gedaan.
Sjap verbaast mij iedere keer weer. Onderweg leek het alsof ze in de gaten had hoe trots ik op haar was. Ze keek steeds achterom en als ik haar dan beloonde keek ze weer vrolijk vooruit en gaf ze nét dat beetje extra power in haar pas.
We zijn uiteindelijk 5e geworden en daarmee mag Sjabeka nu volgende week haar eerste CEI* starten in Samorin (Slowakije)!!
& veel succes in Slowakije!!! 
knap hoor 
