Geplaatst 
Idi maakte me al erg snel duidelijk dat ik me voor niks zorgen had gemaakt om haar conditie. Tijdens de gehele POR bleef ze enorm voorwaarts, ik was blij dat ik mijn handschoenen niet vergeten was (in tegenstelling tot een aantal andere belangrijke items
). Meteen na vertrek gingen we al dribbelend het terrein over, wij zijn dat scheve stel linksvoor... Idi wilde alleen maar hard, harder, hardst, zucht...Op een erg druk paard en een incidentje op de brug bij de grensovergang na (nog bedankt Hans en Margot!), ging de POR best goed. Met onze equipe waren we derde na de POR.
Onderweg kwamen we de MA tegen en de zenuwen sloegen meteen toe. Ik zag mezelf in rengalop het terrein overcrossen, maar door de spannende vlaggetjes bleef madam juist erg compact. Ik kreeg 14 punten voor de galop, nooit gedacht! De stap kan ze super, maar ze was nog te enthousiast en had een dribbelpas aan het begin.
De galop (eng vlaggetje in zicht!):
De stap, eindelijk even relaxt aan een lang teugeltje:
Voor de PTV zat ik al weken flink in de zenuwen. Ik ben een enorme angsthaas en had allerlei visioenen met enge afsprongen en hoge hindernissen. Achteraf nergens voor nodig, want de meeste hindernissen waren maar 20-30 cm hoog. Onze uitdaging was heelhuids het terrein door zien te komen. Idi is gek op crossen en springen, dus ik hoefde alleen maar mee te liften.
De eerste hindernis was het hek openen vanaf het paard. Ik wist vantevoren dat ik hier geen punten op zou scoren, aangezien ze niets begrijpt van dit principe (haar achteruit is wel goed bevestigd
).
Vervolgens kwamen de laaghangende takken. Normaal vindt ze deze erg leuk en crosst ze eronder door, maar nu stonden ze toch wel op een erg vreemde plek volgens Idi. Na een eerste weigering besloot ze er toch in galop onderdoor te gaan. Door de spanning zakte idi niet en ik durfde niet helemaal naast haar te hangen, dan krijg je dit:
Eén voordeel van zenuwen, ik moet er altijd vreselijk door lachen, krijg je best leuke foto's van
:
De dressuurtechnische hindernissen gingen eigenlijk erg goed. Ze ging keurig achteruit tussen de balkjes, sprong haar wissels tijdens de slalom, draaide netjes door het labyrinth en galopeerde hard tussen de twee balkjes door. De sprong op de strobalen heb ik overleefd (doodsangst uitgestaan) en daarna had ik zoveel adrenaline dat de andere 'sprongen' eigenlijk wel leuk waren:
(ze waren ook wel enorm natuurlijk)
De brug leek in de verste verte niet op onze oefenbrug, dus die werd dan ook pertinent geweigerd:
Deze foto is duidelijk op de terugweg genomen na alle sprongen, de opluchting straalt van mijn gezicht af, haha:
Ondanks mijn eigen angsthazengedrag vond ik het helemaal geweldig! Ik heb erg veel lol gehad met mijn paard en kon eigenlijk wel heel erg lachen om haar typische gedrag (kop erop, oortjes naar voren en gaan, maar tegelijkertijd een held op sokken). Op de foto's ziet het er best goed uit, maar in werkelijkheid zijn haar gas- en rempedaal weleens enigzins buiten werking. Mijn equipemaatje was zo lief om met mijn paard nog een keer het parcours af te leggen (ik durfde de bezembak niet te springen
) en ze kwam met blaren op haar handen terug... De prijsuitreiking werd een verhaal apart. Mijn vader moest door omstandigheden de paarden eerder ophalen ('Zij' van Bokt logeerde bij me, dus hij moest twee paarden halen en brengen) en geen paard was geen prijsuitreiking. Vervolgens maar even creatief nagedacht en de haflingers van de buren geleend. Die pony's liepen de hele dag al kinderritjes, dus moesten naar mijn mening wel braaf zijn. Niet dus, uit elkaar gehaald was de mijne een draakje, waardoor ik onder volledige begeleiding heb meegereden tijdens de prijsuitreiking
Heb mijn vriend al gewaarschuwd: ik begin een Treccie te worden! Ik heb de smaak goed te pakken. De sfeer is niet te vergelijken met die op andere paardenevenementen. Iedereen helpt elkaar en gunt elkaar het beste, helemaal geweldig!
PS. Jolanda (www.fotoscheepen.nl), heel erg bedankt voor de superfoto's!
wat stoer joh 
nogsteeds geen spierpijn 
hihi. super ietje 
