Geplaatst 
Ik ben als een van de eerste vertrokken, namelijk anderhalve week voor het EK richting Eersel, naar dinnetje Ingrid. Zo konden we een paar paarden samen de nVWA-keuring laten doen, en scheelde het toch weer 260km van de reus. Op zondagochtend begon de reis dan echt. Alle spullen ingepakt en paard ingeladen = trailer mooi vol!. We hebben de reisdagen van ruim 600km steeds in drieën opgedeeld; een korte stop rond koffietijd, rond de lunch een lange stop en paarden eraf, en in de middag weer een korte stop. Op de stops waar de paarden eruit gingen (even lopen, drinken en natuurlijk grazen!) waren we de lokale bezienswaardigheid
Hoe vaak we wel niet op de foto zijn gekomen... 
Aan het eind van de eerste dag kwamen we aan op de eerste overnachtingsplaats, in de buurt van Titting (Dld). De paarden in de paddock op een bergweitje in het dal, wij in een B&B
De tweede reisdag (Duitsland-Italië) konden we helaas niet zo vaak stoppen. De parkeerplaatsen in Oostenrijk waren allemaal erg klein. Ik werd sowieso een beetje claustrofobisch van al die bergen zo dicht langs de weg
Maar zodra we Italië binnen kwamen, gelijk de eerste parkeerplaats waar het kon gestopt. Zo mooi daar!
Tegen het donker kwamen we aan op onze bestemming, Scandiano, vlakbij Modena. De paarden maar meteen op stal met voer, en zelf door naar het B&B waar we gedurende de wedstrijd zouden verblijven. Leuke verrassing: de weg naar het B&B ging de berg op via een weggetje wat achteraf iets van 30% stijging had
De volgende dag paddocks gemaakt voor de paarden, en tegen de avond, toen het weer wat afgekoeld was, een klein ritje gemaakt.
Meteen kennis gemaakt met lokale flora en fauna
Het ritje van ongeveer 4 kilometer in drie kwartier had maar liefst 16 dazenbeten opgeleverd 
en dat JEUKT!Op woensdag toerist gespeeld in de buurt
en bij de B&B met de katten gespeeld (we hebben er 12 geteld, het bleken er een stuk of 20 
) Op donderdag was het weer een stuk minder mooi. Wel weer een ritje in de buurt gedaan om de kaart te leren kennen en te wennen aan de omgeving. Gelukkig niet zo warm dit keer. Op vrijdagochtend klaargemaakt voor de keuring. Zo mooi bleef ze helaas niet lang. Het stikte ook nu weer van de beestjes, dus even snel heen en weer gerend voor eczeemdeken en hoofdkap. Stuk minder charmant
maar wel prettiger voor Tammy 
De rest van de dag besteed aan het opleuken van de stalgang
Ook op vrijdag: de bepakkingscontrole. Normaal wordt dat gedaan tijdens de POR, op kampioenschappen mag je de hele zooi meezeulen en wordt het van tevoren gecontroleerd. Het voordeel is dan weer dat je tijdens de rit alles mooi op zijn plek kan laten zitten
Aan het eind van vrijdagmiddag was het tijd voor de openingsceremonie. Die werd in het centrum van Scandiano gehouden. Daar werden we eerst naartoe begeleid. Via een hele bijzondere route
Eenmaal voor het kasteel moeten alle landen zich opstellen en worden de deelnemers en kijkers toegesproken door o.a. de burgemeester.
Aandachtig luisteren
Bij terugkomst stond het avondeten klaar. Elke avond een variant hiervan gehad. Grijs vlees, pasta in een beige saus, een droog broodje en drinken
Op zaterdagochtend was het dan zo ver. Ik had me al voorgenomen om met een heel paard terug te komen, en niet door te gaan als ik twijfelde. Het zou dit jaar de slechtste zomer zijn in jaren in Italië, maar helaas hadden wij het mooiste weekend in weken
Niet zulk koud weer als ik gehoopt had dus. Tammy heeft namelijk altijd al wat moeite gehad met warmte, ook al toen we nog endurance reden. Altijd heel veel water nodig om te koelen, maar toch altijd de hartslag die weer omhoog ging als we in de zon stonden. De eerste deelnemer was ook een Nederlandse, die mocht al rond 7u starten. Ik startte als laatste Nederlandse deelnemer om half elf. Het was inmiddels al aardig warm geworden
Toen nog wel een frisse Tammy
De POR was onderweg echt fantastisch mooi. Mooie oversteekjes in het water, fantastische uitzichten en mooie plekjes...
Maar ook flink wat klimmen en dalen. Het terrein varieerde van knoeterhard met megastenen op het pad tot spekgladde klei waar zelfs mijn duplo's van gingen klapperen. Bij de tweede controlepost op bijna 10km had Tammy toch wel een drie kwartier nodig om compleet op adem te komen. Ik had toen al besloten om de rit niet verder voort te zetten. De route liep om een berg heen, er zou dus nergens meer een mogelijkheid zijn om tussendoor af te steken, en me op laten halen met een paard wat niet meer zou willen/kunnen, was geen optie. Ik was hier voor mijn eigen lol en niet op mijn paard kapot te rijden. Dus na even pauze houden zijn we maar omgekeerd. De terugweg maar mooi rustig aan gedaan, behalve op de plekken waar we werden aangevallen door dazen.. Nog wel wat mooie plaatjes kunnen maken. Deze bergen moesten we dus ook af en toe recht tegenop. Leuk, met 35 graden warmte...
Ik ben uiteindelijk op ongeveer 30km van de 34 weer op de route gekomen, en ben nog even teruggereden naar een controlepost (verkeerde kant, maar in ieder geval niet gemist ), ik kon helaas niet eerder op de route komen. Na de post doorgereden naar de finish. Daar bleken we 30 minuten te hebben om aan te bieden bij de veterinair, maar we zaten dus nog wel 1,5km van het terrein af, met nog wat hoogteverschil... Fijn. Zo rustig als mogelijk was, maar niet te langzaam, terug gereden naar het hoofdterrein. Daar werden we onthaald door de chefs 
Een heleboel koud water en stappen in de schaduw leverde gelukkig wel goedkeuring op bij de vet
De rest van de dag gewacht op de andere Nederlanders en helpen koelen waar nodig. Op zondag eerst op tijd op voor nog een keuring, waar ze gelukkig goed door kwam. Ik hoefde ook pas weer om 12.15 te starten. Weer lekker laat (en warm...)
Eerst begonnen met de MA. Voor de galop 1 punt en voor de stap maar liefst 24 van de 30 
Tussen de MA en PTV zat een half uur. Best veel in die hitte... Blij dus toen we uiteindelijk konden starten. Helaas was de parcoursbouwer een groot fan van springen, en zaten er dus erg veel sprongen in. Aangezien het springen bij ons niet zo goed ging als ik gehoopt had het afgelopen jaar, had ik al besloten om die over te slaan. Jammer dat er dan niet zoveel hindernissen over blijven, maar het alternatief is een hoop stress, spanning, weigeringen en misschien wel een val. Dus maar gewoon gedaan wat we konden en maar gewoon voor de lol gegaan
Eerst de slalom, en na de slalom door naar de achterwaarts en de brug. Daarna de waterpassage en het onbeweeglijk stilstaan. Tussendoor gas erop, want de tijd stond met 6,5 minuut erg krap.
Vanaf daar door naar de trap
die ze hartstikke mooi deed. Gelijk na de trap een smalle doorgang de berg weer af. Het labyrint was een leuke... Eerst twee kleine opsprongen op en dan de afsprong af, het labyrint in
Hierna nog even terug naar de poort en dan weer het gas erop! Het allerleukste, aldus Tammy
Na de PTV lekker verzorgd en onder de douche gezet. Ik geloof dat dit de eerste keer was dat ze ook echt genoot van een koude douche. De rest van de middag rustig aan gedaan, en aan het eind van de middag nog één keer opgezadeld voor de prijsuitreiking. Lekker twee uur in de bloedhete zon staan
En dan is het weer voorbij
De laatste avond was het eindfeest, maar we waren eigenlijk allemaal wel een beetje gesloopt, dus hebben het niet laat gemaakt. De volgende dag rustig alles ingepakt. We hadden een extra overnachting in Oostenrijk geregeld omdat twee teamleden later konden vertrekken ivm vergaderingen. Helaas duurde de reis wel twee uur langer door een file . Gelukkig had ook niemand mij verteld wat voor weg we moesten volgen naar de overnachting toe... In de eerste versnelling met klamme handjes zijn we de berg opgereden, zóóó steil... 
Maar het was het waard. Fantastische uitzicht en geweldig grote loopstallen. Ze konden ook door de flappen naar buiten, als je een paard hebt dat dat durft 
Dan had je een geweldig uitzciht!. en als je dan de kans krijgt: even mooi op de foto! Dan sta je daar dus met je Nederlandse Harddraver in het Oostenrijkse Tirol, op 1200m hoogte
Met echt fantastische bergen. Op dinsdag vertrokken we van Oostenrijk naar Duitsland, weer naar Titting. Op de heenweg bleek dat de B&B ook stallen had, ze hadden een stel ponies. Dus van tevoren gevraagd of ze ook plek hadden voor wat paarden, dat was geen probleem, dus zo hadden we weer een hele mooie overnachting. Op woensdag hadden wij de langste trip, van ruim 700 kilometer. Het was een pittige reis, met een van de charmantste parkeerpleken van de hele reis
Not. Maar uiteindelijk dan toch weer thuis aangekomen. Mooi om te zien hoe ze van de trailer kwam, om zich heen keek en echt leek te denken 'verrek, ik ken het hier!' Op een trippeldrafje naast me naar de bak gelopen waar ze eerst maar eens neerplofte om eens goed te rollen, die keiharde grond in Italië was daar maar niets voor 
Daarna nog een paar rondjes door de bak gecrossed in haar eentje, ze moest echt even wat energie kwijt
Nu komende tijd even pauze. Beetje vakantie en een beetje aantrutten. Ik weet niet of we nog wat starten dit jaar, het is ook wel even goed zo 
