Geplaatst 
Na ons avontuur in Duitsland... ([TEN-ITP] Tammy @ TREC Eckmuhle: kort maar krachtig..) Zo makkelijk was het nog niet, ik heb wel een paar keer gegruweld bij een afdaling of een klim
Het was voor ons een lang weekend in ieder geval. Op donderdag zijn we vertrokken richting Eersel. Daar konden we een overnachten bij vriendinnetje Ingrid 
Alleen die reis was al 260 km en ruim drie uur, dus dat scheelde enorm om het een dag eerder te doen. Op vrijdag zijn we samen doorgereden naar Bande, in Belgie. Nog eens 200 kilometer erbij Alleen de file bij Maastricht was een beetje jammer.. Uiteindelijk rond een uur of zes in Bande aangekomen en Tammy geinstalleerd. Gezellig met een clubje Nederlanders bij elkaar tegen de bult op
Tammy had haar zinnen al gezet op het hooinet van de buren... (en die had ze ook te pakken gekregen als die hem niet vastgelegd hadden 
) 
Wel een mooi uitzicht van uit de paddock! Kijk maar! Dat uitzicht was er 's nachts ook, bij het licht van het onweer
Helaas daardoor de halve nacht niet geslapen 
Zaterdagochtend begonnen met de POR. We vertrokken rond een uur of negen en helaas zaten we na een kilometer al midden in een bui onweer
Die bleef helaas lekker hangen. Rond een kilometer of drie kwam ik al een mederuiter tegen en zijn we een stuk samen opgereden. Ik moest een andere route volgen, dus uiteindelijk weer afscheid genomen. Op 6 kilometer moest ik de berg op *gruwel* 
Even een steile klim, maar wel goed dat we hem gedaan hadden, we reden een knipper goed aan! Daarna verder de berg op en ergens moesten we rechts. Ergens ja. Maar waar? Uiteindelijk heb ik volgens mij wel een half uur stil gestaan. Na een paar keer heen en weer rijden wist ik niet eens meer waar ik vandaan kwam. Het was inmiddels stikdonker in het bos en het hoosde. Dus Tammy ook in de schuilstand; neus laag en maar afwachten. Ik heb nog getwijfeld of ik me op zou laten halen, maar ik wist niet eens waar ik was, hoe kunnen ze me dan vinden? Na een tijdje leek Tammy wat te horen, dus toch maar even kijken. Het bleken twee Nederlanders te zijn 
we zijn dus even aangehaakt tot we het bos uit waren. Daar reden we op een post af, wel vanaf de verkeerde kant. Ik was allang blij dat ik wist waar we zaten dus dan de 30 strafpunten maar voor lief nemen. Het stuk na de post was goed te doen. Stenige paden, maar die zijn voor Tammy geen probleem, dus lekker een paar stukken gedraafd en gegaloppeerd. Al vrij snel was er weer een post. Na de post kwam een mooie klim 
Het uitzicht was ook mooi! En Tammy vond het ook wel leuk geloof ik
Op een gegeven moment reden de Nederlanders me weer achterop en zijn we samen doorgereden. Helaas nog wel een knipper verkeerd aangereden. Na een tijdje reden we nog een stel Nederlanders achterop
Solo rijden was nog nooit zo gezellig Uiteindelijk met één andere ruiter achter gebleven die ook wat rustiger aan wilde doen. Het was inmiddels wel 30 graden en flink warm in de zon 
. Het doel was het uitrijden en heel thuiskomen, dus dan maar een tandje terug. We gingen toch al niet voor de punten Zo zijn we samen doorgereden naar de pauzeplaats. 
Vanaf de pauzeplaats was er een grid-opdracht: een paar coördinaten intekenen en die opzoeken, binnen 30 minuten. Vol goede moed van start, maar bij de eerste bleek niets te hangen. De tweede had ik wel gevonden, dus op naar de derde. Alleen daar is iets mis gegaan
Ik ben ergens een verkeerd pad ingeslagen en heb wat lopen dwalen. Vreselijk slechte paden tegengekomen waar je zo ineens 50 cm in de modder wegzakte Uiteindelijk met behulp van kompas weer terug gereden naar de pauzeplaats, maar we waren zeker 10 minuten te laat. Toen had ik een flinke dip. Ik had écht geen zin meer. Ik wilde met een heel paard thuiskomen en dat zag ik zo niet gebeuren 
Even overlegd met dinnetje Ingrid en besloten om maar de snelste route naar huis te nemen. Op mijn dooie gemak vertrokken, toevallig net met een van de andere Nederlanders, en we reden al snel een Britse achterop. Ik moest nog een stukje de route volgen en dan ergens rechtdoor waar zij rechts moesten. Alleen toen ik dacht dat we er waren, bleek het pad helemaal begroeid te zijn 
Nouja, Tammy was inmiddels weer wat frisser en pakte lekker door, dus toch maar besloten om door te gaan. De rest van de rit was een stuk fijner te doen! Meer mooie omgeving hier en hier. Ondertussen nog een derde Nederlander opgepikt en samen nog een knipper goed aangereden. Bij de laatste controlepost alleen verder, nog even een klim omhoog naar het dorp 
Na het dorp reed ik de Britse en een Duitse achterop en samen zijn we doorgereden. Helaas nog een knipper fout
maar nog wel fijn door kunnen rijden en Tammy was nog zo energiek dat we in een flinke draf op de finish af konden. Gehaald! Na de finish paard schoongemaakt, laten keuren (goedgekeurd!) en terug in de paddock in haar uiterst charmante outfit Het stikte van de vliegen, dus lekker ingepakt. Zaterdagavond was nog even raar. Ik had op de buienradar gezien dat het weer ging regenen, dus ik had Tammy haar deken opgedaan. Ik was net in bed geklommen toen het deurtje van de trailer ineens megahard dichtklapte. Toen ik hem dicht wilde doen, bleek het ineens te stormen! Tammy over de zeik, want die had ineens een plastic zak in haar oren hangen, en het was echt even schrikken! Tentjes die kapot waaiden, spullen die langs kwamen waaien.. Uiteindelijk met een groepje Nederlanders tot een uur wakker gebleven toen de wind wat was gaan liggen. Weer een nachtje bijzonder weinig slaap dus Zondagochtend begon de MA al op tijd. Op zich wel fijn, nog niet zo warm. Ik had al verwacht dat de galop niet echt wat zou worden, dit was niet haar ondergrond, zeg maar
Een soms schuin lopend weiland met flink wat gras. Tammy galoppeert juist fijn op harde ondergrond, hoe harder, hoe beter 
Het verbaasde me dus ook niets dat ze in draf viel. Dit is mijn 'meh, laat ook maar'-gezicht 
De stap ging dan wel weer redelijk. In de middag was de PTV. Gelukkig niet in de volle zon, want het was alweer flink warm. De eerste hindernis was Berg op onder het zadel. Het idee was om hem in draf te doen, maar daar waren de meningen over verdeeld
dus er kwamen een paar galophuppels doorheen. Jammerrrrr. Hindernis 2 was het onbeweeglijk stilstaan, goed voor 10 punten! Dus door naar hindernis 3, achterwaarts (iets minder dan 10 ) en de smalle doorgang (7?) Daarna door naar het Labyrint, 10 punten!! 
En de trap af, vanuit de ene hoek en vanuit de andere, ik was blij dat Tammy keek waar ze heen ging, al gingen we wat hard voor mijn gevoel
Daarna een paar hindernissen die ik niet heb gedaan, de heg, boomstam en de afsprong. De afsprong lag wel in de planning, maar hij was toch wel erg hoog
en veel paarden waren wat kijkerig op het zand wat eronder lag. Dan wordt ik ook wat kijkerig 
en weiger ik Dus maar overgeslagen. Hindernis 10 was een dubbelsprong; eerst een afsprong en daarna een boomstam. Wel op de hoogte die we kunnen, dus die deden we ook. Ik had er wel twee pogingen voor nodig 
Poging 1, zie mijn blije gezicht En poging 2, al iets beter geconcentreerd 
en over de boomstam vanuit hoek 1 en vanuit hoek 2
'Braaaaaaaaaaave poownie!' Al kon ik beter mezelf een schouderklopje geven geloof ik
Als ik niet zo miep, gaat Tammy wel Hierna kwam de slalom, mooi in draf gedaan. De sloot die erna kwam vertikte ze. Ze ging compleet in de negeermodus en ik kon de boom in 
dus omgereden naar de volgende hindernis, de brug. Die deed ze braaf, dus door naar de poort. Die was lekker laag zoals je ziet... 
Tammy ziet er relaxed uit, maar we gingen weer fijn van voren-naar achter-van links - naar rechts
. Door naar de een na laatste, het water! Die was diep Ik vreesde dat ze niet zou willen omdat het vrij steil naar beneden ging, ze gleed ook iets door in de natte klei. Maar blijkbaar had ze toen de voeten al nat en maakte het niets meer uit Dus toen gingen we! Mijn dappere poownie, die vier jaar geleden nog met geen mogelijkheid door een plasje water te krijgen was 
Ze maakte er wel een golfslagbad van
Het water was ook best fris. Helaas haalde ik dus ook mijn tweede paar natte schoenen De laatste hindernis was een wal, en toen waren we alweer klaar Aan het eind van de middag was de prijsuitreiking, te paard Ik had van mederuiter Lotje een vlag meegekregen, brave Tammy gaf er niets om Nog even met alle Nederlanders op de foto! 
Toen wij opgeroepen werden, kon er nog wel een drafje af
We waren allang blij dat we mochten bewegen, het duurde allemaal best lang. De buit was een fles rosébier (aan Ingrid gegeven ) en een zakje snoepjes voor Tammy (opgepeuzeld door Tammy en een medepaard voor het eind van de ceremonie ). Op het laatst nog even een ereronde en toen was het weer voorbij... 
Na de ceremonie weer vertrokken naar Eersel, waar we pas rond middernacht waren, en de volgende dag weer terug naar het Noorden. Maar de missie was dus geslaagd, als ik terug kijk. Wat mij betreft volgend jaar weer! Hopelijk dan met wat beter weer
Ik mag hopen dat Tammy over tien jaar ook nog zo goed is. 
