Geplaatst En nu, nu kan ik terugkijken op een geslaagde 160km op de Heidedistanz, samen met Jiske en Tonkie
Donderdag vol goede zin en moed vertrokken met Patricia en Blik naar Feuerschützenbostel. Wel slecht weer, maar op weg in Dld werd dat steeds beter en bij aankomst was het zonnig en droog. Onno was er al, wij waren er voor Tonkie en Jiske, die volgden even later, samen met Chantal. Kamp opgezet en een zeil gespannen tussen de trailer van Jiske en mij, want waaien deed het wel! 's nachts zeil weggehaald en dat was maar goed ook, wat een storm! Trailer schudde af en toe aardig en de bomen zagen er ook uit alsof ze er toch wel moeite mee hadden. Vanuit bed kon ik Blik in de gaten houden, die stond rustig met zijn billen in de wind geparkeerd wat te dutten en eten.
Vrijdagochtend helaas regen en volgens mijn mobiel zou dat tot einde van de dag aanhouden waarna het helder zou worden. Nou beter zo dan andersom. Dus zeil weer vastgemaakt, partytent van Jiske erbij en zo zaten we droog en beschut. Vandaag arriveerden de rest van de grooms, nog 2 voor Jiske en 1 voor mij. Totale 'team' (wat uiteindelijk samen over de streep is gekomen) bestond dan uit: Tonkie en Robert, Jiske met Simon, Inge, Karin en Wendy en ik met Patricia en Carolien.
Ons kamp
Bij de voorkeuring was het inmiddels zelfs al goed weer te noemen. Dus ingeschreven, voorgekeurd, gewijzigde route doornemen en dan klaarmaken voor de start. Nou dan begint het wel spannend te worden kan ik je zeggen! Die laatste uren gaan zowel snel als langzaam tegelijk en toen was het 23.00 uur. Dus paarden klaar gaan maken, spullen inpakken, laatste check en erop. Er liepen al mensen met fakkels rond en allemaal vertrokken we richting de start. Wauw, het ging gebeuren! Blik was helemaal maf, die ging alle kanten op en ineens was het over en stonden daar zo'n 38 paarden bij de start te wachten. Slokje sterke drank voor de ruiters en toen was het 12 uur!
Ik had verwacht dat men rustig zou vertrekken, maar dat was toch even anders. In een fiks tempo werd er door de nacht gedraafd. Voordeel was wel dat de meeste paarden daardoor niet eens dachten over rare fratsen. Al snel was er een kopgroep en een 2e groep. Want op een open stuk zag ik bij het achterom kijken dat we een groep mistten. Daarna de Trott-by en daar viel ook onze kopgroep uit elkaar. We moesten daar nogal lang wachten en zo begon ons groepje te vormen tot Jiske, Tonkie en ik.
1e vetgate was in op een open weiland. Prachtig verlicht door de volle maan. Mooi gezicht om dan die hele rij aan trailers geparkeerd te zien staan.
Blik was iig meteen bij binnenkomst al 60 en hij at en dronk al prima. Wel was de batterij van mijn telefoon na deze vetgate zo goed als leeg dus het bleef bij 1update op FB
Op weg naar de 2e vetgate begonnen mijn voeten te branden en dat rijdt niet zo fijn.. Gelukkig had ik afleiding van de werkelijk sprookjesachtige omgeving. Zo reden we op een gegeven moment over een mooi zandpad met aan beide kanten hele hoge dennebomen en sparren ed. Achter ons de volle maan zodat we ons silhouet op de lichte grond voor ons konden zien. Het voelde alsof we een stap terug in de tijd hadden gemaakt en een nachtelijke opdracht hadden te volbrengen. Jiske en ik op onze witte rossen als beschermers van Jonkvrouwe Skritla en natuurlijk Tonkie
En later als je links van je die grote witte maan ziet dus zoveel licht geeft dat het lijkt alsof het de zon is, maar iemand een zonnebril heeft geplaatst tussen de zon en aarde. En dan rechts van je het eerste ochtendgloren. Echt, genieten! Plotseling hoor je de eerste, letterlijk, vroege vogel en wordt het bos ineens wakker.
Dan vetgate 2, Blik is weer meteen goed bij binnenkomst (hrtsl 52), maar ze vinden zijn darmgeluiden wat minder. Voor vertrek even terugkomen. Blik eet goed, maar is nog erg onrustig en staat te trillen. Niet van kou, maar stress. Zelf denk ik dat dit de reden is van zijn wat verminderde darmgeluiden. Carolien en Patricia nemen perfect de zorg over Blik op zich en ik ga schoenen wisselen. De pijn wordt te erg dus er moet wat anders.
Die 3e ronde tot de 81km wordt voor mij een hele zware. Mijn voeten doen nog steeds zeer, ik voel me licht in mijn hoofd, de wereld gaat in slow-motion aan me voorbij en ik kan niet meer lichtrijden dus hang in een zweefzit boven mijn paard. Mijn ogen voelen alsof ze ieder moment kunnen dichtvallen en dan blijf ik niet op mijn paard zitten. Jiske en Tonkie vragen steeds of het gaat en we stappen een paar keer een stuk. Na een Dextro is de duizeligheid iets minder, maar ook mijn buik doet inmiddels pijn en het zweet breekt me uit. Lijkt als een spontane griepaanval.
Op het laatste groompunt voor de vetgate krijg ik een paracetamol om evt griep te onderdrukken. Bij aankomst op de vetgate voel ik me nog steeds beroerd en als Blik dan wel netjes binnenkomst met hartslag 48 maar weer commentaar krijgt op zijn darmen zie ik het niet meer zitten. Ik wil stoppen, maar dat mag ik niet nu beslissen van de rest. Eerst maar dit uur mezelf en Bliksem rust en hersteltijd gunnen en dan beslissen. Blik gaat de paddock in en ik ga een broodje en cracker eten. Mijn koffie wordt zonder pardon weggegooid door Robert als ik zeg dat het natuurlijk niet zo slim is om koffie te drinken als je last van je buik hebt en ik kijk hem zwaar verbaasd aan
Hij gaat wat anders voor me halen 
Er is inmiddels door Wendy en Karin een bedje voor me klaargemaakt en ik ga even plat. Slapen lukt niet, maar het zonnetje en de rust doen me wel goed. Alleen wat jammer van de vliegende en springende insecten die op me landen en me steeds storen. Inmiddels had ik door dat ik wel door moet naar de 100km, want van de dierenarts mag je alleen stoppen met behoud van km als je het direct bij aankomst zegt en niet aan het einde van je pauze bij de recheck (die we vanaf dit 81kmpunt hadden). Recheck van Blik is in orde, maar ik krijg wel de opdracht om meer te galopperen ivm zijn broekspieren. Het vele draven kan Blik wel aan, maar we draven ook veel asfalt en dat zal zijn aanslag doen. Dus na nog een Advil (ibu) en nog meer bemoedigende woorden van de rest weer opgezadeld en op pad naar de vetgate op 100km.
Het begin gaat nog steeds erg moeizaam. Inmiddels met pijnlijke zolen van 1e paar schoenen, blaren op mijn tenen van het 2e paar had ik weinig hoop van het 3e, maar uiteindelijk haal ik hiermee de finish. De rest van de problemen begonnen door de 2 pijnstillers langzaamaan weg te zakken en ik begon zowaar weer moed te krijgen. Na nog een keer een stuk stappen kon ik het draven weer steeds beter aan en kreeg ik de zin weer terug. Blik liep lekker, dus ik dacht al aan doorgaan voor de 120km. Jiske merkte op dat ik er nu vele malen beter uitzag dan voor de 80km. Had weer meer kleur, mijn ogen stonden weer helder en ik voelde me veel energieker.
En dus bij 100km besluit ik door te gaan. We komen binnen met hartslag 52 en alles goed. Dierenarts zegt dat paard duidelijk beter loopt dan ruiter, dus bij de recheck incl rigeway (vanaf 100km standaard bij de recheck) gaat Patricia met hem voordraven en krijg ik van Inge de opdracht te blijven liggen tot het opzadelen
Rigeway is 48/48 dus Blik is duidelijk fit genoeg. Alles op de kaart een A dus we gaan voor de 120km. Jiske en ik kijken elkaar aan en we hebben zoiets van yes! Zie ons nou gaan 
Jiske en ik met de voetjes omhoog
En weer opzadelen voor de volgende km!
De vetgate van de 124km is een belangrijke. Het is of hier stoppen of op de finish, 143 wil je niet hoeven stoppen. En het stuk is niet makkelijk. Vanaf 100km is het net Posbank, regelmatig paden met dieper zand. Wel erg mooi! Stuk fijner rijden over deze slingerpaadjes dan soms van die km lange rechte stukken.. Hier mag nergens gegroomd worden dus zijn de controleposten hier voorzien van water voor de paarden en eten en drinken voor de ruiters. Echt top geregeld! Door de plassen onderweg, de GP's + deze controleposten hebben we ruim keuze in drinkpunten.
Aankomst 5e vetgate, 124km
Alles is meteen weer goed, wel weer een opmerking over zijn bilspieren, vorige vetgate waren ze goed. Het is alleen deze da die er steeds wat over zegt (er zijn er 3). Blik eet weer voornamelijk hooi, onderweg ook al steeds gras dus eetlust is goed. Alleen zou hij ook wat meer krachtvoer mogen eten. Hij heeft de suikers gewoon ook nodig.
Hier is ook onze lunchpauze, pasta! Zó lekker dat ik een aardig bakje vol neem, me daarna realiserend dat nog 40km op een volle maag niet zo bevorderlijk is. Ik hou het dus bij de helft. Keuze was met kaassaus of bolognese, ik koos die laatste omdat die met kaas me u te machtig zou zijn
Weer rigeway voor vertrek, Blik heeft 56/52, prima nog dus. Skrit blijft iets hoger en Tonkie twijfelt. Echter mag ze nu niet stoppen van de da, vanwege wat ik al eerder schreef. Dan had ze het bij binnenkomst moeten aangeven. Na overleg besluiten we alle 3 door te gaan. Onderweg kijken we wel wat de strategie wordt. Tijd hebben we nog genoeg. Inmiddels zijn we toch wel een beetje moe aan het worden, al vinden Sancho en Blik dat we ons aanstellen. Elke keer aandraven vertrekken ze met veel haast. Hoezo los teugeltje?
Op een aantal groompunten nemen we een drink en graseetpauze. Hierna ga ik een stukje galopperen en komen we al heel snel de volgende GP tegen. Inmiddels staat iedereen overal en hebben we soms wel 3x een groomauto binnen 6km staan
Zo tuffen we verder en komen we bij de laatste vetgate aan op 143km. Blik weer meteen goed, extra check op de rug en bilspieren, maar die zijn prima. Rigeway 52/52.Jiske en ik hebben weer zo'n, denk jij wat ik denk, moment. Nog maar 17km te gaan, wat zijn we aan het doen! Blik weer meteen bij binnenkomst goed, lekker eten enzo,
Iedereen is moe aan het worden..
Paardjes grazen vrolijk door!
En dan, de laatste 17km. Blik heeft, hoe verrassend, nog steeds haast. Alleen vind ik het helemaal niet zo erg om nog een stukje te stappen, alleen al om mijn zere voeten even te kunnen ontlasten. Tonkie en Jiske maken van deze stapsessie gebruik door ernaast te gaan wandelen. En dan doordraven tot de laatste 2km. Tonkie stapt eraf om vanaf dit gp te blijven stappen. Jiske en ik blijven erbij. Samen uit, samen thuis, helemaal na zo'n dag vol wisselende emoties. Dus tot de laatste bocht voor de finish en Tonkie springt er weer op. Met Skritla tussen Blik en Sancho in op naar de finish. Daar is het donker onder de bomen, maar ik zie wel mensen staan. Dan begint het geroep en geklap. Blik maakt zich groot en versnelt zijn passen. Nee hier blijven jongen, we blijven naast elkaar! En dan, over de finish. Wauw! Binnen een seconde zijn we allemaal omringd door onze grooms, omstanders en de dierenarts. Omhelzingen, felicitaties, we hebben het gehaald! Jiske, Tonkie en ik vinden elkaar ook en we zijn zo blij voor elkaar! We zien diverse geëmotioneerde grooms en mensen, wij net zo. Dit is zo'n mooi moment!
Ondanks de herrie en alle drukte telt de dierenarts Blik op 72, 7 minuten later als we bij de paddock zijn aangekomen 64 en ok... Naverzorgd en achtergelaten met eten en een deken op. De grooms zijn zo lief geweest mijn bed vast klaar te maken in de trailer, echt top! Nu moeten wij ook nog even wat eten. Helaas ben je na zo'n dag zo moe dat je ogen groter zijn dan je mag dus behalve wat vlees en salade houdt het al snel op. Lekker nog even hangen bij het kampvuur en dan rond half 1 gaat het licht uit. Om 6 uur sta ik op blote voeten bij Blik in de paddock. Het hele terrein is nog in stilte. Blik, Skritla en Sancho eten en dommelen wat. Na wat nieuw water en een dikke knuffel duik ik mijn slaapzak nog even in voor een uurtje slaap.
Na een wandeling om de paarden nog even wat beweging te geven is de nakeuring, iedereen zit klaar en per 3 combinaties wordt gekeurd en voorgedraafd. We zijn allemaal goed! Bij de prijsuitrijking blijkt Blik de enige arabier te zijn die de 160km heeft volbracht, de rest bestaat hoofdzakelijk uit diverse pony's en kruisingen. Grappig! Van de 23starts staan er 18 in de uitslag waarvan er 11 de 160km hebben gereden, waaronder wij dus. We zijn ex aequo 9e geworden.
Foto van Chantal. bij de prijsuitrijking
En toen naar huis, tjonge wat realiseer je je dan nog maar amper dat je net je 1e 160er hebt volbracht. En eigenlijk nu nog steeds niet. Misschien wel omdat ik die paar uur dat ik zo wazig was gewoon heb gemist
Maar ik weet wel, zonder de hulp en mentale steun van Jiske, Tonkie en alle grooms had ik die 160km niet gehaald.
Das niet te vergelijken!
ooit hoop ik ook zo'n rit te mogen rijden 
)