Geplaatst Ik verkocht de wagen en tuig van Hon, en hing mn zweep in de spreekwoordelijke wilgen.
Kreeg een stalgenoot die zijn hele leven al aangespannen reed, en die kreeg het voor elkaar dat ik met Hon weer aan de slag ging. Dit ging super, en toen viel Hon weg.....
Al snel kwam Abbey, een jong ding, onbeleerd, en dan komen de vragen... Heb ik hier wel verstandig aan gedaan? Ik durfde niet, wat nou als ze er vandoor gaat? Wat nou als ze gaat bokken? Wat nou als... weet ik veel...
Maar ze doet niks, ze gaat er niet vandoor, ze bokt niet, en het vertrouwen begon langzaam te groeien.
Inmiddels heb ik haar ruim een jaar, in November 2009 stond ze voor het eerst voor de wagen, wat volgde met af en toe rijden. Zo weken niet, zo 2x in de week....
En ineens is de knop om!
Gister voor het eerst alleen een buitenritje gemaakt! (abbey gaat vaker met mn trainer, ik ben vorige week 1x geweest met stalgenoot)
Zo'n overwinning! Zo "ver" (qua afstand) ben ik zelfs met Hon nooit geweest
