Geplaatst 
Bijna 12 jaar lang zijn de broers samen geweest. Waarvoor we gewaarschuwd werden, dat 2 broers samen houden heel erg mis kon gaan, is gelukkig nooit gebeurd.
We hebben zoveel avonturen meegemaakt en zoveel geleerd..
Dan denk je dat je 2 husky's op je erf kan houden.. Daar zijn we wel van terug gekomen, we hebben zo vaak rondjes over het bollenland moeten rijden om ze te zoeken. Zagen ze ons aankomen met de auto, dan gingen ze blij weer mee naar huis.
Okami was de introverte van het stel, hij observeerde en was slim. Dakota was de extrovert, de ondeugd. Wij geloven nog steeds dat Dakota degene was die Okami overtuigde om de deuren open te doen om te ontsnappen samen.
We hebben heel lang niet geweten wat voor vader ze hebben gehad. Dat ze geen pure husky's waren was wel duidelijk. Ze waren met hun 39 en 42 kilo hier veel te groot voor. Mama is (onwetend) drachtig aangekocht en hier was dus niks over bekend.
Later bleek via een embark test dat jullie naast 50% husky, ook een groot deel Duitse Herder en Kaukasische herder in jullie genenpakket hadden zitten. Dat verklaarde een hoop, vooral Dakota was waaks. De laatste jaren moesten we ook echt oppassen met mensen die op ons erf kwamen.
Behalve de vakantiegasten die ons huisje huurde, dat ging super goed en werden altijd vriendelijk begroet.
Ik wilde graag sportief met ze zijn, naast hardlopen met Dakota kocht ik een step waar ze beide voor konden.
De Kaukasische herder in jullie zorgde voor een lui randje. Als er geen sneeuw lag, lagen jullie met 500 meter vaak al op je rug voor de step, te rollen.. Tot groot vermaak van het verkeer wat voorbij kwam.
Maar lag er sneeuw.. dan kwam de Husky kant naar boven. Met tranen in je ogen door de snelheid en hopend dat je remmen het bleven doen.
Makkelijk waren ze niet. We hebben onbewust ons leven aangepast aan de broers. Maar wat hebben we er van genoten. Wat waren we trots op ze.
Okami werd als eerste echt oud, ik denk dat het begon in 2019, hij verloor kracht in zijn achterhand. Na het maken van foto's gelukkig geen slijtage. We konden nog verder onderzoek doen, maar daar deden we hem echt geen plezier mee. We besloten om hem zo lang als hij gelukkig kon zijn door te laten lopen. Hij gaf geen tekenen van pijn.
En toen ineens, augustus 2020, gaf Dakota dezelfde klachten als Okami. Helaas ging het bij hem heel hard en hij verloor de kracht om goed te kunnen lopen. In 4 weken tijd van gezonde senior naar een hoopje hond die amper nog op kon staan. Het moeilijke was dat hij mentaal nog lang niet klaar was, wat was hij woest dat zijn lichaam niet meer wilde. Gefrustreerd en woest. Daarom hebben we alles nog geprobeerd, maar hij verbeterde niet meer. Dan moet je een keuze maken die je helemaal niet wilt maken, helemaal niet als je hond zo sterk is tot het einde. Zo vecht om mee te kunnen wandelen en spelen met Okami en Loki (onze jonge hond).
Op 11 september 2020 hebben we afscheid moeten nemen van Dakota.
Okami moest zonder zijn sterke broer, waar hij zich zo veilig bij voelde, verder. Hij heeft 3 weken s'nachts geroepen naar Dakota.
We hebben Dakota begraven op ons erf.
Okami heeft het volgehouden, tot mei 2021.
Toen was het niet meer eerlijk om voor hem de keuze niet te maken. Zo anders dan bij Dakota, hij heeft langzaam oud mogen worden, tot het niet meer ging. 5 mei 2021 hebben we Okami ook moeten laten gaan.
Hoe erg ik het vond dat hij zonder Dakota moest zijn, hoe mooi ik het idee vond dat zijn broer op hem zou wachten. Hij zal nooit alleen zijn.
Ik mis ze enorm.
