Geplaatst Het enige was dat ze af en toe een epileptische aanval had, niet echt vaak hoor, één keer in de paar maanden. Helaas is dat haar toch teveel geworden, 2 weken terug, op 10 september , kwam ze niet meteen naar ons toe rennen dat we opstonden. Ook niet om te eten, dat was zeer raar, want als een echte labrador was ze gek op alles wat met eten te maken heeft. Toen vermoedden we al het ergste en ja, zo erg, we vonden haar bij huis met alle kenmerken van een aanval. Helaas konden we niets meer voor haar doen, je voelt je zo machteloos en rot.
Nuki, we zijn zo blij dat je in ons leven was, en o, wat missen we je erg......
