De laatste jaren hebben we zo veel samen gedaan. Van kilometers wandelen, kunstjes aanleren en zelfs meegaan naar een bokt fotomeeting. We deden het gewoon. Dingen die niet konden, kon jij gewoon. Balken tillen alsof het een takje was, geen probleem. Je was altijd blij als je weer mee mocht. Je bent een clown, lieverd, knuffelkont, brombeertje en je kon altijd zo goed verhalen aan ons vertellen. Zo ben jij en dat zal ik nooit vergeten!
De dag ervoor was ik jarig, het allermooiste cadeau heb jij gegeven.. Jij was er op mijn 20e verjaardag, 24-01-2018. Alsof je het wist, want gister ging je nog sneller achteruit en vond het goed zo. Je vond de aandacht heerlijk, maar gelijkertijd wilde je ook rust. Toen we onze laatste wandeling maakten, was je nog echt Joy. Nog jong en wilde nog zo graag! Maar we wisten allemaal dat dit niet lang verder gaat. Want eenmaal thuis, was je geen Joy meer. En we wilden absoluut niet dat je het wandelen niet meer leuk zal vinden, dan zouden we te laat zijn.
Mijn moeder vroeg nog wat ik wilde. Ik keek haar aan en barste in tranen. 'Ik wil niet dat hij pijn heeft.' Met het uur werd hij minder Joy. Hij begroette ons niet meer zoals hij altijd deed, keek zo anders in zijn ogen. De jonge blik begon te verdwijnen, het werden wijze trouwe ogen die alles konden vertellen. Ik had geen woorden meer nodig. We hakten de knoop door. We belden de dierenarts op of ze dezelfde dag nog naar ons huis kon komen om hem in te slapen. We waren precies op tijd. Niet te vroeg, want dan zou je vechten. Niet te laat, want dan zou je te veel pijn gehad hebben. Je kreeg de eerste prik, dat deed je pijn. We waren allemaal verdriettig. Jij keek mij aan, 'Wees niet verdrietig meisje. Het is goed zo.' Alsof hij het wist. En hij ging vredig slapen. Geen gevecht, geen epilespie aanval, nee gewoon zoals het hoort. Rustig in slaap vallen in onze armen. Daarna was je gauw weg na de tweede, laatste prik.
We missen hem enorm. Ik droomde vanacht over hem. Hij stond bij de achterdeur te wachten, zoals altijd. Ik gaf hem een knuffel, een kus en liet hem naar buiten.. Maar hij kwam niet meer terug. Het is nu zo enorm stil.
We hebben enorm veel mooie foto's van hem. Foto's waar hij zo mooi kon poseren, waarbij ik zo goed kon oefenen met mijn camera's. Maar ook de echte joy-foto's, zoals hij is.
Zondag 17 januari 2016, bijna 12 jaar oud. Maar doet alsof hij 3 jaar was. Joy zou Joy niet zijn als hij niet met takjes aankomt. 'Die kan je niet tillen, die is veel te zwaar!' Nou, voor hem niet.
Wat een mooie dag was dat samen met hem. Een van de mooie herinneringen die altijd zal blijven! Zo enorm blij dat wij mee mochten naar de meeting!
Met je mega grote flaporen. Ohh wat mis ik die zeg! Heerlijk vond je dat, als ik daar aan kriebelde!
Maar je kon ook voor mij zó mooi poseren. Alsof je wist wat je moest doen!
Dit is ook zo'n mooie foto. Niet alleen door de foto zelf, maar ook de herinnering! We gingen fietsen naar een nieuwe plek. En wat een verhalen kon hij vertellen hoe mooi hij het vind!
Een van mijn vriendinnen heeft deze gemaakt. Zo'n mooie foto van ons twee samen.
Aangezien er niet overal grote takken lagen, waren kleine takjes ook erug leuk om mee te spelen!
Rollen was een van je favoriete hobby's! Of dat nou op gras, strand droog of nat was, dat maakte voor jou niet uit!
30-4-2017, op je 13e verjaardag. Je rende nog zo vrolijk rond!
Een mooie foto van vroeger. Je was echt oud aan het worden, ookal wilde je dat zelf eigenlijk niet geloven..
Hoe groter hoe beter.
