kimmie261 schreef:ja ik ben ook heel blij ze gekend te hebben...maar zeker donnie kan ik gewoon niet verteren...
was vanmorgen bij mijn dierenarts met pip ,die moest geent worden,en met nookie die had een jeuk oortje,en de dierenarts begon meteen over tessa,dat zij hetzelfde had als donnie,alleen nog niet in zo'n erge mate als Do...
en ik zei dat ik de honden heel erg mistte en do gewoon niet kon begrijpen,en daarop zei ze dat 2 speciale honden verliezen op zo'n korte tijd ook niet te doen is,en dat Do duidelijk voor mij veel te snel gegaan is..
maar ja...het zal moeten slijten,en het zal vast ooit een plekje gaan krijgen,maar verdorie...wat heb ik er last van...
het is ook gewoon veel te stil in huis...Do en Joes waren beide de herrie makers,beide honden waren heel waaks en deden heel veel blaffen,of ze staken elkaar aan waardoor ze gingen blaffen,waarop de andere honden óók gingen blaffen..
en nu...de hele wereld kan voorbij lopen met hondjes en het is stil....geen hond die blaft,niets....zo confronterend... iedere dag weer...
* slik * .. dit is echt allemaal zó, veel te, herkenbaar ..
Hier ook: drie honden maar na een enkele waar-blijf-je-nu-Bonnie blafje in het begin is het hier nu onwerkelijk stil .. wat wordt zij nog elke dag door mens en dier hier gemist ..
En slijten?? Ik weet het niet .. bij mij is onder anderen de manier waarop eea. gebeurd (is) bepalend is voor de verwerking van het verdriet ..
De pijn wordt misschien in de loop van de tijd minder heftig, maar sommige levens blijf je tot in de lengte der dagen missen en het verdriet om de manier waarop blijft sowieso
Moest vandaag voor het eerst sinds Bonnie's overlijden naar de DA.
Heftig ... zó beladen, zó naar om weer met een dier daar te komen waar 1 van grootste liefdes zo totaal, maar dan ook totaal onverwachts is heengegaan ... vanmiddag thuis bij het weggaan dezelfde zin zeggend als die 22e maart : "tot straks jongens, we zijn zo weer terug .." totaal onwetend van het feit dat ik Bon enkele uren later levenloos naar binnen zou moeten dragen ..
Nee, ik ben bang dat dit verdriet .. deze leegte en oneerlijke machteloosheid bij mij niet écht zal gaan slijten ..
Dus ja: ik herken jouw woorden, jouw gevoelens en emoties maar al te goed ... misschien kan dat een schrale troost voor je zijn ..