Het is me gewoon gelukt!!

Ik heb iemand gevonden die gewoon 100% bij hem past, dat weet ik zeker. Hij had het niet beter kunnen treffen, dat kan ik al zeggen zonder dat ik het huis o.i.d. maar gezien heb!
Ik ben heel blij dat Constantijn het wil proberen (en nu maar hopen dat alles goed gaat), echt super gewoon. Maar Miro verdient het ook zó erg. Het is zo'n schat. 
En ja, ik ga hem heel erg missen, het zal ineens heel 'leeg' zijn in het asiel, natuurlijk ben ik er sowieso vaak te vinden, maar nu hij er zat werd bijna ál mijn vrije tijd hier in gestoken (naast Friesje en mijn eigen 'dierentuin' natuurlijk). 
Maar ik weet dat hij op een heel goed plekje terechtkomt en meer aandacht zal krijgen dan ik hem nu kan geven (want 'helaas' volg ik natuurlijk ook nog een opleiding
), en hij zal bij Constantijn natuurlijk veel beter af zijn dan in het asiel, in een kennel. 
En ik heb nog even de tijd om afscheid te nemen, tot volgende week dinsdag dus om precies te zijn, want zoals Constantijn al zei brengen we hem dan met de ambulance naar zijn nieuwe huis. 
De vrije tijd die ik overdag heb tot die tijd, zal ik dus ook zéker aan hem besteden. Nu maar hopen op mooi weer dan kunnen we nog lange wandelingen maken en bij de dierenspeciaalzaak langs om wat lekkers te halen. 
Oja wat echt heel grappig was, Janneke belde dus naar de directeur van de dierenbescherming afd. Groningen om te zeggen dat Miro naar iemand toe ging. En toen was hij helemaal verrast en zei dat we op zijn kosten gebak mochten halen (ik ken hem wel een beetje, en geloof me, dat hij zoiets zegt gaan we echt NOOIT meer meemaken
). Dus zijn we direct met de dierenambulance naar de gebakzaak gereden en heb ik voor meer dan 25 euro taarten gekocht. 
En je raadt natuurlijk wel voor wie het eerste stuk was.. Juist! Het was tenslotte zijn feestje. 

Mijn lieve Miro.. Fifi. Fikkie. Schoothondje.

Er is zó vaak tegen mij gezegd dat ik moest stoppen met hem, dat ik mijn hoop moest opgeven en moest accepteren dat hij, vrolijk en pijnvrij als hij is, ingeslapen zou worden. Maar ik KON dat niet accepteren, en oh god, wat ben ik BLIJ dat ik ben blijven vechten voor hem! Dit pakt niemand ons meer af!