Geplaatst: 03-07-24 20:53 
Mijn moeder heeft twee jaar geleden een Roemeen geadopteerd, zij was net zo angstig als in Dushi's eerste filmpjes, kwam ook uit een dodingsstation (kwamen we later pas achter, deze stichting was niet zo goed in communicatie en had zelfs de verkeerde gegevens bij de hond gezet (zoals allemansvriend)). Helaas werd haar stressemmer niet leger in een woonwijk, van alles geprobeerd, heel veel liefde en geduld, duidelijkheid, structuur, gedragstherapie tot angstmedicatie. Ze werd alleen maar angstiger en kon gewoon niet leren door de dagelijkse stress die ze ervaarde. Waar ze in het begin nog genoot van wandelen in het park en spelen met andere honden, wilde ze op den duur geen stap meer naar buiten (wijk was altijd al drama, dus reden naar park, maar dat ging ook niet meer). Waar ze eerst nog wel alleen kon blijven voor een aantal uur (met andere hondenvriend), kreeg ze steeds meer verlatingsangst. Ze werd zelfs bang voor zonlicht dat naar binnen op de muur viel.
Zo verdrietig, want het was en is de grootste vriendelijkste liefste reus ooit. Mijn moeder was wanhopig, eigenlijk de enige kans die ze haar kon geven was herplaatsen naar een rustig gebied, met weinig mensen en weinig omgevingsgeluiden, met andere stabiele honden. Een speld in een hooiberg, maar die is gevonden! Rucsi (rugzakje in het Roemeens 
) is herplaatst naar een geweldige vrouw die in het buitengebied woont met een grote roedel podenco's die ook te getraumatiseerd zijn om 'gewone huishond' te worden. Daar kan ze in de grote tuin rennen en spelen wanneer ze wil en dagelijks krijgt ze een grote wandeling met haar hondenvrienden. Daar is ze weer helemaal opgebloeid, speels, grappenmaker, meer open naar de wereld. 
Ik vind het bijzonder hoe goed Dushi het doet, gezien haar verleden. Wat een heerlijke pretletter en inderdaad echt een vosje! Heel fijn dat ze een veilige plek bij jullie en jullie roedel heeft gevonden.
