In november ben ik als vrijwilliger naar een Spaans asiel gegaan om de honden een fijne maand te bezorgen. In deze maand heb ik veel leuke en erge dingen mee gemaakt. Maar de liefde die ik terug kreeg van de honden was alles waard ( zie onderschrift).
Het was niet mijn intentie om met een hond terug te komen, echter was het van af dag 1 liefde op het eerste gezicht.. Sja, risico van het vak

Goed, om een lang verhaal kort te maken hebben we alles geregeld en zou ze na alle entingen etc in januari aankomen.
Nu zijn we inmiddels heel wat maanden verder.. Op het begin was het in 1 woord te zeggen een RAMP.. Ze was doods bang, plaste en poepte het hele huis onder, jankte en piepte de hele nacht, wilde niet mee uit, kroop in een hoekje voor het minste geringst en durfde niet te eten of te drinken. Dus de maand die ik er volledig voor vrij had genomen was geen overbodige luxe

Maar met héél veel geduld,liefde, aandacht, honden cursus en medicijnen ( voor de ontstekingen etc) was ze eigenlijk al na 3 maanden een bijna normale "huishond". Ze houdt nog steeds niet echt van vreemde grote mannen, maar zelfs met een beetje geduld komt ze zelfs daarbij snuffelen. Ze is zindelijk en durft gewoon te eten en voor ons het meest belangrijk: Ze is vrolijk!! Ze stopt niet met spelen met onze andere hond, houdt van zwemmen, snapt nu ook waar een bal leuk voor is en ze knuffelt met de kat..
Goed even voor en na foto's.. Ik ben benieuwd wat jullie er van vinden

Bij aankomst:
1.

2.

3.

4.

5.

6.

En nu

7.

8. met onze andere hond.

9. deze foto is 2 maanden geleden, maar ik vond hem zo leuk!

10.

Misschien vinden sommige van jullie haar nog te dun, maar volgens de dierenarts is ze keurig op gewicht inmiddels en niet te dik zoals veel honden in Nederland.

Ik vind haar zo mooi

Groetjes, Agnes.