Geplaatst 
De geboorte en de periode daarna waren alles behalve rooskleurig, in dit topic wil ik ons eerlijke verhaal vertellen.
Omdat ik ons eerlijke verhaal hier neerzet, snap ik ook dat er mensen zullen zijn die het niet eens zijn met onze aanpak. Maar ik wil vragen om vriendelijk te blijven, we hebben alles in overleg met de veearts gedaan. En binnen ons kunnen, middelen en financiële middelen alles op alles gezet om dit veulen te helpen.
Hopelijk kan ik met dit verhaal iemand helpen die hetzelfde meemaakt.
Vorig jaar heb ik mijn pony merrie laten dekken. Door de luxe Ronaldo te gebruiken hoopte ik op een wat rastypischer en eleganter veulen te fokken. Dit uiteraard in overleg met de hengsthouder.
Een jaar eerder heb ik de merrie ook laten dekken, helaas werd dit veulen te vroeg geboren. Omdat het zo vroeg kwam had Aster haar alarm nog niet om en heb ik deze geboorte gemist. In overleg met de veearts is besloten dat Aster opnieuw gedekt kon worden.
Ik heb al twee keer eerder veulens gefokt bij mijn Kentucky mountain horse merrie en dit verliep probleemloos.
De dracht verliep voorspoedig, alleen begon Aster vroeg aan haar uier. Gezien de geschiedenis met haar eerste veulen hebben we alles al klaargemaakt en had ze al vroeg het alarm om.
Op dinsdag 17 mei, op dag 308 merkte de verzorgerster (Sofie) van de andere merrie op, dat de paarden erg onrustig waren. Ik kon dat op de camera ook zien. Nadat Sofie weg was, moest ik even wachten tot mijn vriend thuis kwam (ivm de kinderen). Op de camera zag ik Aster steeds heen en weer lopen, ik zet haar steeds overdag bij de rest en ‘s nachts apart in de stal.
Toen mijn vriend thuis kwam ben ik snel naar de paarden gegaan en heb Aster in de stal gezet.
Op dat moment ging ze stil staan, keek mij aan, ging liggen, kreeg weeën en beviel van haar veulen.
Dit alles duurde nog geen tien minuten.
Vanaf dat moment begint de rollercoaster.
Tijdens de weeën heb ik Sofie en haar zus geappt dat het begonnen was. We hadden namelijk een groepsapp aangemaakt voor alle uier foto’s, buik up-dates en het samen wachten.
Ik heb eerst het vlies kapot gebroken en daarna liep ik weer weg om merrie en veulen rust te gunnen. Maar toen ging de eerste stap mis. Aster stond direct op nadat het veulen eruit was. De navelstreng brak dus direct af zonder de laatste dosis bloed en antistoffen te kunnen geven.
Ik ben naar het veulen toe gelopen om te kijken en zag dat het niet bewoog en bijna niet ademde. Ik heb mijn vriend koud water laten pakken en ben zelf droog gaan wrijven. De plens water over zijn kop hielp niet en het wrijven ook niet. De veearts werd gebeld, maar mijn eigen veearts was op 40 minuten afstand. Dus andere veearts, deze kon wel gelijk komen.
Ondertussen sloeg de paniek wel toe en zijn we harder gaan proberen om hem wakker en aan de gang te krijgen. Ik heb hem onderste boven gehouden, nog meer water, schreeuwen, smeken.
En hij ging wat bewegen! Zeker niet zoals het hoort, maar hij bewoog zijn hoofd en ademde (rochelend, dat wel). De veearts kwam en we hebben biest uit de merrie gemolken. Hier heeft hij wat slokjes van op.
Hij heeft twee of drie pogingen tot staan gedaan, maar verder geen aanstalten meer gemaakt.
Op mijn vraag van wat we nog kunnen doen, bleef het vrij stil. Hij heeft nog prednison gegeven, maar hij dacht niet dat dit veulen de ochtend ging halen. Hij gaf het advies om even zelf uit te rusten en de merrie en veulen maar even alleen te laten.
Ik vond het niet als ‘genoeg’ voelen, er moest meer kunnen. Daarom heb ik toch mijn eigen veearts gebeld en advies gevraagd. Deze was nu dichterbij en kon wel langskomen.
Dus drie uur na zijn geboorte heeft hij kunstmelk via een sonde gekregen en kregen wij kunstmelk en een flesje om hem verder te kunnen voeden. Dit hebben we de rest van de nacht om de 1,5 uur gedaan.
De volgende dag was hij steeds zeer moeilijk wakker te krijgen en te houden. Hij glipte dan weg in zijn ‘coma-slaap’ en zakte gewoon door zijn benen heen. Het kostte soms wel 10 minuten tot hij wakker werd en dan deden we echt ons best. Maar we kregen er wat (kunst)melk in.
Begin van de middag kwam de eigenaar van de hengst (en zeer ervaren fokker) langs. Omdat de Aster het veulen niet liet drinken zou zij later terug komen met haar vader. Zij zouden helpen met het veulen te laten drinken bij de merrie.
Toen zij later die dag kwamen en we vol goede moed naar de stal liepen, troffen we het veulen koud, slap en ‘doods’ aan. Direct weer de veearts gebeld en geprobeerd hem wakker te krijgen.
De veearts heeft nog een sonde aangelegd voor gemolken biest, een klysma, antibiotica, bloed geprikt voor plasma en de merrie oxytocine gegeven. Ook heeft hij de Madigan squeeze techniek voor dummy veulens gedaan. De squeeze en de oxytocine hebben we nog een aantal keer herhaald later die dag.
De schrik zat er goed in, we dachten weer dat we hem kwijt waren. Heel angstig.
We bleven om de 1,5 uur gaan en molken dan de merrie om de melk dan daarna in een flesje aan het veulen te geven.
Die avond ging Sofie (met tegenzin) voor het eerst naar huis om in de nacht te slapen en kwam er een collega mee ‘nachtdienst’ om de 1,5 uur draaien.
Het melken (je ziet de steel van het pannetje als je goed kijkt) en de opbrengst.
Donderdag zijn we om het uur naar stal gegaan om te melken en te voeden. En nog steeds het veulen iedere keer uit een soort coma wakker moeten maken. Sofie en haar zus hebben donderdag overdag de meeste keren gedaan, zodat ik wat kon rusten. (Hiervoor zat namelijk een mentalbreakdown moment voor mij. De slapeloosheid en zorgen om Panta waren slopend)
De squeeze is nog eens gedaan en het veulen bleef wat langer wakker zonder in elkaar te storten.
Ook heb ik nogmaals contact gehad met de veearts, maar deze kon niet meer advies geven dan dat we moesten afwachten en zo door gaan.
De squeeze en melken tegelijk
Die nacht zijn mijn vriend en ik om de 1,5 uur naar stal gegaan en heeft Panta voor het eerst bij Aster mogen en kúnnen drinken! Ieder uur een paar slokjes meer tot de ronde van 06:00 ‘s ochtends, toen stond Panta al te drinken toen we bij de stal kwamen! (Weer huilen natuurlijk
). Hij zakte nog wel in elkaar, in zijn coma-slaap. Overdag besloten we dat we gingen proberen om het normale veulen ritme te volgen. Omdat hij met zelf drinken per keer minder binnenkrijgt en dus vaker moet drinken dan om de 1,5 uur. Dus overdag hebben we hem om de 30 minuten wakker gemaakt en laten drinken. We hoefden Aster uiteindelijk zelfs niet meer vast te houden en het pannetje waarin we de melk opvingen en de fles konden we voor het eerst op het aanrecht laten staan!
De nachtdienst draaiden we wel om het uur, anders zou het te slopend zijn. Panta en Aster stonden steeds vaker al samen te drinken en soms hoefden we niks te doen!
Zaterdag hebben we Panta en Aster voor het eerst in de wei gelaten, 2x tien minuten, daar knapte Aster erg van op. Inmiddels hielden we ze nog steeds nauwlettend in de gaten via de camera binnen, maar telkens als wij wilde gaan omdat het weer tijd was, regelden ze het zelf!
Deze dag hebben we ook het eerste bericht op Social media geplaatst.
Inmiddels zijn we twee weken verder. Het is voor ons nog steeds ongelofelijk, de dagen dat we vol voor Panta aan het zorgen waren durfden we niet vooruit te kijken. Zoals Sofie het zo mooi zei: we moeten genieten van elk moment dat we hem nú bij ons hebben. Want we wisten echt niet of hij het wel ging halen.
En inmiddels is hij helemaal gezond, levendig en zelfs al af en toe stout!
Hoewel we met alle liefde voor Panta gezorgd hebben, was het slopend. De onzekerheid over wat er mis was met hem, het niet weten of hij het wel zou halen, alle verschillende diagnoses en alle verschillende oplossingen. Iedereen die we spraken had een ander advies. Ik (we) konden het niet loslaten.
Ik heb zo veel geluk met Sofie en haar zus. Zonder hun hulp had dit niet gekund.
Ook hebben ik en Sofie natuurlijk vrij moeten krijgen van ons werk en mijn eigen kinderen zijn uit logeren gegaan. Het had impact op ons hele leven. En natuurlijk hebben we alles op alles gezet om Panta te redden, maar we hebben ook geluk gehad met dat we op die punten dus geholpen werden.
Maar vanaf zondag begon het echte genieten en daar gaan we ook nooit meer mee ophouden! Er is een fotografe langsgekomen om Panta en Aster op de foto te zetten en ik ben zo blij met het resultaat!
We hebben hem inmiddels de bijnaam ‘Kungfu Panta’ gegeven.
Het is een heel verhaal geworden en bedankt als je het allemaal gelezen hebt. We zijn zo trots op deze kleine man!
)
Wat een eer!! 
