Geplaatst Met vreugde presenteer ik hem voor de eerste keer met een eigen topic: Destiny's Indiana Layton
In 2018 besloot ik mijn grote trots Munbus Arpana (8-jarige Stermerrie) te laten dekken en mijn hengstenkeuze viel al snel op de smokey black hengst Powerfuls Zenjiro. Hij sprong er voor mij uit dankzij zijn bewegingen, front en zijn luxe bouw. Op 24 juli 2018 werd Arpana drachtig gescand
Op 24 augustus zag ik dat Arpana niet fit was en toen ze telkens ging liggen toch maar de kliniek gebeld. "Beetje buikpijn" dus pijnstillers gekregen en 's avonds leek ze weer goed. De dag erna stond ze er weer sufjes bij en ik zag dat ze niet goed kon plassen. Opnieuw naar de kliniek en dit keer diagnose blaasontsteking dus weer redelijk opgelucht en met een doos antibiotica naar huis. Twee dagen later stond ze als een dood vogeltje op stal, reageerde nergens meer op en het was alsof het leven er al bijna uit was. Ze keek doodziek uit haar ogen en het tandvlees begon zelfs wit te worden. We twijfelden geen moment en zijn met spoed naar de Kliniek in Lienden gereden. Via de nachtingang naar binnen en meteen begonnen de onderzoeken. Terwijl er een echo werd gemaakt had Arpana haar hoofd in mijn armen liggen, haar ogen had ze dicht. "Dit ziet er niet best uit, alles van binnen is vol bloed" zei de dierenarts. Mijn moeder pakte mijn had vast, terwijl de tranen in mijn ogen sprongen. Er volgden nog meer onderzoeken en daar kwam het volgende slechte bericht: dierenarts voelde een bal in haar buik ter grote van een appel.
Er was inmiddels aardig wat tijd verstreken toen de dierenarts vertelde dat ze moest kiezen uit twee kwaden: wel of niet opereren. Beide waren riskant, maar ze koos ervoor om niet te opereren. Diagnose was een inwendige bloeding. De bloedwaardes waren levensgevaarlijk laag en we moesten haar daar achterlaten, niet wetende of ze de nacht zou halen. Ik heb me nog nooit zo verschrikkelijk ellendig en bang gevoeld als die avond. Mijn grootste vriendin doodziek achterlaten op de kliniek, terwijl ze elk moment dood kon gaan..
Een week lang is ze in kritieke toestand geweest en ik probeerde zoveel mogelijk bij haar te zijn..
Na een week werden haar bloedwaardes steeds beter en wonder boven wonder: het veulentje in de buik leefde zelfs nog!!
Na 3 weken op de kliniek mocht Arpana weer mee naar huis en kon haar veulenbuik lekker verder groeien (ondanks ik het stiekem allemaal maar eng vond inmiddels)! Op 1 juni 2019 was Arpana uitgeteld. We hadden haar in een grotere stal gezet met camera en ondanks ze nog totáál geen tekenen gaf heb ik op 20 mei voor het eerst het geboorte-alarm om gedaan. Toeval of niet, diezelfde nacht ging om 02:00 uur het alarm af.. Ik vloog overeind, pakte mijn telefoon en keek op de camera. Arpana lag in haar stal en het voorbeentje van het veulentje kwam er al uit! WHAT?!
Snel mijn ouders wakker gemaakt en zo vlug als ik kon naar stal gerend! De voorbeentjes en het hoofdje waren er al uit en snel volgde de rest. Ik heb het neusje vrij gemaakt en het kleine wondertje begon te ademen. Ik ben nog nooit zo blij geweest als dat moment, BEIDE HADDEN HET GERED
Kijk en geniet van dit mooie, grappige, knuffelige, vooraanstaande, nieuwsgierige en blije veulen!
Trotse mama
Paar dagen oud
Veulen of toch puppy? Het komt in elk geval bij je op schoot liggen
Layton werd steeds groter en dus was het tijd voor een fotoshoot (Kim Renders Fotografie)
Layton behaalde op de keuring een 1e premie
Arpana ontving een uitnodiging voor de Centrale Merriekeuring en werd daar bekroond tot KEUR-merrie. 
Als ik hem roep in de wei komt hij meteen naar mij toe gedraafd of gegaloppeerd en hij vindt alles leuk!
Ik zou het nooit meer durven te gokken om Arpana nog een keer te dekken en dus is Layton haar eerste maar tevens ook haar laatste veulen. Layton is echt mijn maatje geworden en ik ben er nog elke dag ontzettend dankbaar voor dat Arpana nog bij mij is en ze mij een prachtig veulen heeft gegeven
Bedankt voor het lezen!
