Geplaatst Ik heb dat idee toen van me af gezet omdat ik eigenlijk niet op zoek was naar zomaar een paard. Tuurlijk, het zou voor mezelf moeilijk zijn om nee te zetten tegen een zwart panterbont merrieveulen, maar de kans was veel groter dat het veulen effen vos of bruin zou zijn. Het leek me dus verstandiger om mezelf te 'beschermen' en er maar niet meer over na te denken.
Zes maanden later werd dit geboren:
Toen ik haar zag was ik uiteraard meteen verliefd, maar zwart panterbonte merries zijn hier heel erg gewild dus ik vermoedde dat het prijskaartje te hoog zou zijn. Ik had op dat moment immers al wel mijn dierenarts-spaarpotje bij elkaar, maar ik was nog niet erg ver in mijn aankoop-budget.
Al snel vroeg de eigenaresse wat mijn plannen waren, want ze had al veel berichten ontvangen van eventuele kopers. Ik gaf aan dat ik het veulen uiteraard graag zou willen overnemen maar dat ik nog geen budget had opgebouwd voor de aankoop. 'Nee', zei de eigenaresse, 'dit veulen is niet te koop'. Ok lekker cryptisch, dus ik vroeg wat haar plannen dan precies waren. 'Ze is voor jou als je haar wilt hebben'.
Daar sta je dan, 34 jaar oud en al bijna heel je leven dromen van een eigen paard maar het nog nooit hebben kunnen verwezelijken. Veel pech met verzorgpaarden gehad. Meeleven op Bokt met het plezier van anderen, maar 'always the bridesmaid, never the bride'. De eigenaresse heeft me toen een paar maanden bedenktijd gegeven zodat ik alles op een rijtje kon zetten. In die tijd ben ik ook twee maanden naar Nederland geweest om mijn familie te bezoeken en ik heb met veel mensen gepraat over mijn 'dilemma'. Iedereen hier weet dat een paard nemen geen beslissing is die je zomaar maakt. Daarnaast weet ik ook nog niet of ik in dit land ga blijven als ik over drie jaar klaar ben met studeren, dus is het dan wel slim? En dan ook nog eens een jong paard waar je drie jaar 'niks mee kan doen'?
Toen ik na twee maanden weer terug naar de VS vloog stond ze er inmiddels zo bij:
Na lang wikken en wegen heb ik uiteindelijk besloten. Volgende week ontvang ik de eigendomspapieren! (Wat klinkt dat eigenlijk vreemd als je het over een levend wezen hebt). Je weet nooit wat het leven brengt en ik bevind me gelukkig in een positie waarin ik kan zeggen 'ik leef nu, niet over drie jaar, en ik ga er nu voor'. Vandaag is Tulip dus vijf maanden oud geworden en ik heb wat foto's in de veulenwei gemaakt. Niks speciaals, maar ik wilde ze toch delen. Gras staat er in de veulenwei trouwens niet meer in dit deel van het jaar dus we voeren ze hooi. Over een paar weken mag ze weer in de grote merriewei waar wel nog wat gras staat.
Het is niet bewolkt; we hebben momenteel last van de rook van alle bosbranden hier in de buurt. Dit gebeurd ieder jaar helaas, dit jaar valt het nog wel mee. Over een paar dagen is het weer weg.
. Veel plezier met je paard! 
