
De laatste reacties zetten mij wel aan het denken ... lees veel over paarden die drammen, wegrennen, kop erop, etc. Ook dat sommigen het geprobeerd hebben en daarna klaar maar toch. Ik vraag me dan bij het lezen af hoeveel plezier je kan hebben aan het buitenrijden, als je dat met zo'n dier moet doen. Is het dan nog wel leuk? Als je paard elk moment bij elke gelegenheid die kop erop kan zetten en gewoon doet wat die wil? En je kan dan wel een ander bit erin hangen om het te voorkomen, maar dat is dan symptoombestrijding, want diep van binnen wil je paard nog steeds weg, alleen kan het niet meer ...
Vragen jullie je nooit af of het nog wel leuk is voor jullie paard op deze manier? En vind je het zelf nog wel leuk zo? Dat zijn echt oprechte vragen die ik mij stel als ik dit allemaal lees.
Ik ben iemand die wil kunnen genieten van het buiten rijden, met een paard die dat (voor zover ik dat kan inschatten) ook doet. Lekker rondkijken, beentjes strekken, dingen die hij niet vertrouwd even bekijken (of aanraken) en weer verder. En pas op, die van mij kan zich ook eens bij elkaar pakken .. zijn schrikreacties zijn ook niet altijd waar ik blij van word .. Maar gelukkig is het geen echte renner (hoogstens een paar meter en dan heb je hem wel weer bij je, nadeel is alleen dat die soms zo haakse bochten neemt in het schrikken dat er ineens een boom staat ed... ). Wel heeft hij soms last van spanning die blijft hangen, en dan wordt ineens alles eng en krijg je de ene schrikreactie na de andere. Maar dit 'eruit rijden' (door bv. op een veld te gaan, of om hem goed door te laten draven/galopperen, of noem het maar) werkt alleen maar averechts, dan worden zijn reacties alleen maar groter ...
Het blijft een moeilijke zoektocht naar wat werkt, maar vraag me af hoeveel plezier er nog kan zijn voor beide partijen als je je paard dwingt om bij je te blijven (wat ik uiteraard begrijp, maar hoop dat jullie begrijpen welke gedachte er bij mij achter zit). Iemand zich die vraag ooit gesteld? Of ben ik alleen?
