Ik las net een stukje in een boek, heb de pc maar weer aangezet om het tegendeel wat hier wordt beweerd te bewijzen. 
Het komt uit het boek:
Paardrijden van Selma Brandl.
ISBN 90-5877-107-5
Citaat:
Schrikken.
Schrikken- plotseling opzij springen- is voor een vluchtdier paard een kans om te overleven; door zijn hoogontwikkelde zintuigen neemt het gevaren zeer vroeg waar, ook gevaren die voor ons onopgemerkt blijven. Zo bijvoorbeeld de trilling van de straat door de vrachtwagen waarnemen, nog voordat deze in zicht is.
Voor de ruiter is het schrikken echter niet zo aangenaam, omdat het zo plotseling is! Juist daarom mag hij zich niet bij iedere mogelijke vermoeden van een gevaar spannen en opwinden, want vaak wordt het paard daardoor juist geïrriteerd en op dingen opmerkzaam gemaakt die het anders misschien niet had opgemerkt.
Door de plotselinge schrik raakt de ruiter vaak de kluts kwijt, hij wordt agressief tegen het paard om zichzelf af te reageren en probeert het langs "gevaarlijke" objecten te dwingen. En dat versterkt juist de angst van het paard alleen maar.
Je kunt beter je verstand gebruiken en de weg van de minste weerstand volgen dan het met zinloze krachttoeren te proberen, die het paard en ruiter alleen maar kwaad maken en ook wat de africhting betreft geen enkele zin hebben.Het paard schrikt namelijk niet uit domheid of ons te ergeren! Het is alleen dom als de ruiter onverstandig reageert; tenslotte maak je bij het opvoeden van kinderen ook pedagogisch zinvol gebruik van je beheerste verstand.
Het eenvoudigste is om de kuddedrang te benutten en een rustig paard voorop te laten lopen. Als je alleen bent, probeer je het rustig praten en klopjes te geven te kalmeren en het aan het voorwerp te laten snuffelen. Je kunt ook proberen om het paard er achterwaarts of met afgewend hoofd langs te laten lopen; bovendien is het geen schande om af te steigen en het paard erlangs te geleiden. Dit helpt allemaal veel meer dan dat je je paard mee probeert te sleuren en het te slaan.
Schrikt het paard in de rijbaan voor iets waar het dat uur nog langs moet lopen, bijvoorbeeld een voorwerp op het beschot, dan laat je het er zo ver vanaf lopen als het wil. Na een paar rondjes is het het schrikaanjagende voorwerp vergeten. Dit is een veel eenvoudiger en slimmere manier dan bij ieder rondje te trekken en te sjorren, omdat "die stomme knol zich weer zo vreselijk aanstelt"!
Hoe meer vertrouwen het paard in de mens heeft des te meer afwisseling het bij de dagelijkse arbeid krijgt, des te meer het in de wei en in het terrein mag komen; en des te minder het zal schrikken. Een paard dat nooit ergens anders komt dan op het pad tussen box en de manege, is vanzelfsprekend veel schrikachtiger.