Varekaj schreef:Zal daaraan liggen. De meeste "buitenrit"-ruiters en rallyrijders die ik ken zijn nogal van het idee dat elk onverhard pad vooral in (een snoeiharde) galop genomen moet worden. En als die paden te druk zijn, dan gaan ze wel galopje doen op smalle graskanten in de berm naast de straat.
De tussenstops is dan zelf paar pinten achterover kappen, paard kort zetten met halster (al dan niet zonder eten of drinken) en na een half uur er weer op en op het eerste beste veldpad weer het gas open.
Je ziet dan ook vaak best ingevallen/pezige/magere paarden, vaak lang in het winterhaar en zeiknat van het zweet. Meestal zijn dat ook de "westernruiters": er ligt een westernzadel op, er hangt een shank in, spijkerbroek aan, hoed op de kop (of petje) en "gaan met die banaan" mentaliteit.
Ik krijg dan ook vaak absurde blikken toegeworpen dat ik als wedstrijdruiter mik op 20-25km met regelmatig stapstukken, soms pauzes en dat ik mijn rittijden en gemiddelde snelheden in de gaten hou, tegelijk met de recuperatie van mijn paard tijdens en na de rit.
Dit herken ik niet van de rally's die ik rijd in ieder geval!
Soms wel eens een kar die wat vlotter dan wat prettig is voorbij komt, maar echt niemand heeft haast lijkt het wel.