Solleke_Noah schreef:Snadrem: wat een verdrietig verhaal van je vorige paard... mijn oude paard heeft ook chronische bronchitis (om die reden is hij bij mij op pensioen gegaan, was een manegepaard) en ik maak me soms zorgen om hoe het verder gaat lopen. Zijn linkerlong is het bovenste gedeelte van afgestorven (emfyseem) maar hij doet het tot nu toe goed, hij heeft ook een lange tijd niet meer gehoest, deze herfst terug enkele kuchen maar dat lijkt ook weer over. Mag ik vragen, hoe merkte je aan je paard wanneer de benauwdheid te erg werd?
Zoals ik al zei begon het met een hoestje. De veearts heeft haar toen Ventipulmin gegeven en antibiotica. Na twee weken controle leek het weg te zijn, hij hoorde niets verkeerds aan de longen. Korte tijd later ging ze weer hoesten. Weer ventipulmin. Toen ik haar 's avonds uit de stal haalde, begon ze als een idioot te hoesten. Alle vier de benen wijd uit elkaar en hoesten alsof het uit haar tenen kwam. Ze liet haar hoofd hangen, was doodmoe, snakte naar adem. Toen kwam ik er dus achter dat haar stal vol schimmel lag. Paard acuut op de wei gezet, verboden haar nog in die stal te zetten en naar andere stalling verhuisd. Daar ging het een tijd lang goed. Zodra ze een hoestje kreeg, kreeg ze foenegriek bij haar brokken. Ik ben toen ook andere middelen tegen hoest gaan proberen, want het bleef steeds in een lichte vorm terugkomen. Zo nu en dan eens een hoestje waar je je eigenlijk niet echt druk om zou maken, maar het was er wel. Door vergunnings-omstandigheden moesten we weer van stalling wisselen.
In het voorjaar van 2011 merkte ik dat Zelano snel buiten adem was. Ik stapte over op bitloos, omdat ik dat een prettiger idee vond (ik wilde minder om haar hoofd hebben, aangezien ze zo snel benauwd was). In mei 2011 was het warm en was de benauwdheid ineens zo erg dat Zelano zelf in paniek raakte. Ze week niet van mijn zijde, kroop bijna op schoot. Je merkte dat ze bang was. Veearts gebeld. Die hoorde bijna geen longfunctie meer. Aangezien tot nu toe alle middeltjes en medicijnen niets hadden uitgehaald, schetste hij het plaatje voor me. Het meest humane was om haar in te laten slapen.
Omdat ik zeker wilde zijn dat er echt niets meer mogelijk was, wilde ik zelf zien hoe haar luchtpijp en longen er aan toe waren. Naar een andere veearts gegaan (die kliniek was het dichtstbij, ik durfde met een naar adem snakkend paard geen groot stuk met de trailer te gaan rijden) en een bronchoscopie laten doen. Haar luchtpijp leek wel een slijmrivier. De veearts benadrukte ook dat dit écht niet normaal was, zo'n grote hoeveelheid, en dat het chronische bronchitis was. Weer medicatie gekregen, nu ventipulminstroop in combinatie met Equimucin (slijmoplossers). Deze medicatie leek heel goed te helpen en ze knapte onwijs op! Stukken minder benauwd. Het nadeel was dat al snel bleek dat ze na verloop van tijd spierbevangen raakte van de medicatie. Ze kreeg alleen medicijnen als ik merkte dat ze weer benauwder werd of weer begon te hoesten, en dat moest dan zo kort mogelijk omdat ze ook last had van de medicatie. Het was letterlijk kiezen tussen twee kwaden. Mijn oude veearts zag haar nog toen ze haar jaarlijkse enting kreeg, die sprak van een wonder dat ze er nog was en er nog zo goed uit zag. Zelano liet aan de buitenkant bijna nooit zien hoe erg het gesteld was van binnen.
Bij Zelano was de benauwdheid in de zomer het ergste. Vanaf oktober ongeveer begon het seizoen waarin zij het wat makkelijker had: meer regen, minder stof, minder pollen waar ze last van had. In de winter was ze in haar element. Het nadeel kwam dan wel weer met het voer, want omdat je richting de winter gaat moet er hooi bijgevoerd gaan worden. Hooi werd geweekt en als dat niet kon door winterse omstandigheden werd het goed uitgeschud. Voordroog daar wilde mijn pensionhouder niet aan, en de voordroog die wel geprobeerd werd, werd niet goed gegeten. Zodra het voorjaar aanbrak, was de lol weer over en stond Zelano continu met een neusnetje om stof en pollen tegen te houden. Op warme, zomerse dagen kon je Zelano op een paar honderd meter afstand horen ademen
Je hoorde een piep in haar ademhaling, vergelijk het maar met een mens die naar lucht snakt. Je zag het ook aan haar flanken: ze stond te pompen, en in het beste geval zag je alleen de versnelde ademhaling. Als je op het tempo mee ging ademen, ging je al snel hyperventileren: hele snelle, korte ademstoten.
In de eerste maanden van 2012 merkte je al dat Zelano al benauwd was nog voor haar seizoen op zijn eind was. De zomer zou een hel gaan worden voor haar, ze had niet veel longfunctie meer over. Ik heb altijd naar haar gekeken om te beslissen of we verder gingen met knokken, of dat we moesten stoppen. Zolang zij plezier had, zou ik door gaan. Ik merkte aan haar dat ze gefrustreerd werd. Ze reageerde zich af op Alanda, op mij. Ze was boos, ze wilde van alles maar ze kon niets en stond continu te snakken naar meer lucht. Daarom heb ik haar het mooie weer bespaard en een einddatum geprikt. Ze is op 8 mei 2012 ingeslapen, één dag voor het mooie weer los barstte.