Geplaatst 
Mijn naam is Corina en vandaag vond ik het eens tijd om ein-de-lijk mijn prachtige avonturen in Egypte met jullie te delen, in de hoop dat jullie er net zo van kunnen genieten als ik!
Ik studeer Hippische Bedrijfskunde en in het tweede jaar hoort daar een buitenlandstage bij, middenin de zomer. Omdat ik het natuurlijk wel goed aan wilde pakken en niet in België wilde blijven hangen, ben ik al vroeg begonnen met zoeken. Na een paar weken had ik nog steeds geen stal gevonden die ik echt leuk vond en die voor mij betaalbaar was (ik blijf natuurlijk een arme student
). Daarom besloot ik maar te gaan zoeken in het Midden Oosten, waar mijn favoriete ras vandaan komt. (En ja, dat zijn inderdaad Arabiertjes, slim, mooi en niet te groot voor mijn schramele 1.60 m) Al snel kwam ik op de site van Luxor Stables, wat onoverzichtelijk en rommelig, maar het zag er verder goed uit. Na al mijn moed verzameld te hebben, heb ik een mailtje verstuurd. Spoedig kreeg ik reactie terug dat ik welkom was, in het Duits! Het bleek dat één van de pensionklanten van de stal uit Duitsland kwam en de website bij hielt. Hierdoor werd ik over de streep getrokken, want als de stal voor Duitse standaard goed genoeg is om een paard te stallen, zal het voor mij ook wel goed genoeg zijn, dacht ik. Hartje zomer 2014 begon het avontuur. Ik had een vriendin (die zelf geen paard rijdt en die ik daarom maar even een spoedcursus van een paar weken gegeven had
), zover gekregen dat ze mee ging, dus daar gingen we. Op naar Hurghada. Daar aangekomen lag de mooie Rode Zee en lagen de prachtige zwembaden en resorts ons al op te wachten. Omdat de situatie in Caïro op dat moment niet zo goed was, was alles spotgoedkoop. Weer een voordeel voor ons. 
Na een paar dagen werden wij opgehaald om naar Luxor te gaan, een paar uur rijden door de woestijn. De taxi had mooie, stoffen, hoogpolige, paarse bekleding (wat blijkbaar zo hoort in Egypte), waardoor we na een tijdje in de auto gezeten te hebben, de heerlijke aroma's van vorige gebruikers meekregen. Gelukkig kon de airco aan, waardoor het al een stuk minder broeierig werd en de geur snel werd vervangen door de muffe, stoffige woestijngeur.
Uiteindelijk in Luxor aangekomen, mochten we de flat boven die van de eigenaar huren, voor maar liefst 50 euro per maand (waar het gratis paardrijden, ezel rijden en kameel rijden bij in zat, plus hier en daar een avondmaaltijd omdat de Egyptenaren enorm gastvrij zijn). Het enige nadeel aan Luxor en aan deze kamer was dat de stroom minstens één keer per dag een uur uitviel (volgens de bewoners zodat alle systemen konden koelen). Dit resulteerde vaak in midden in de nacht wakker worden en op de koude vloer gaan liggen om verder te kunnen slapen..
Te paard hebben we heel veel mooie, oude beelden en tempels kunnen bezoeken, en zijn we stukken de woestijn in getrokken. We zijn ook een dag met een busje onderweg geweest, om alle bezienswaardigheden langs te gaan. Omdat het politiek niet zo goed ging in Caïro (wat ongeveer even ver was als wij van Oostenrijk verwijderd zijn), hadden we hele tempelcomplexen voor onszelf!
Daarnaast hadden we ook een professionele gids die hier een aantal jaar voor gestudeerd had, goed Engels sprak en hiërogliefen kon lezen. 
Het paardrijden deden we alleen 's ochtends of tegen de avond, omdat het overdag soms 50 graden werd. Met dat weer gingen we met de kamelen, ezels of paarden naar de Nijl, om ze daarin te wassen en af te laten koelen. Vaak namen we dan ook het puppy van één van de stalhulpen mee, die met 45 graden ook wel hield van een beetje zwemmen.
De eerste keer dat ik kameel ging rijden, vond de crew dat ik dit wel zelf kon, omdat ik 'part of the crew' was. Mijn kameel, Mr. X, was het hier niet mee eens en wilde dus, elke keer als ik probeerde op te staan, al behulpzaam gaan staan. Het resultaat was dat ik meerdere malen nog maar halverwege de kameel hing, en dat ze me verder omhoog moesten duwen. Dan is zo'n kameel opeens best wel groot!
Gelukkig had ik op den duur door dat ik gewoon heeeel voorzichtig richting Mr. X moest lopen en daarna megasnel op moest stappen. Maar toen kwam het tweede probleem. Zo'n kameel heeft maar één teugel, waardoor sturen best wel lastig is. Meerdere malen hebben de anderen me daarom in het begin tussen de takken vandaan moeten halen, omdat mijn kameel het tijd vond voor een hapje bladeren. Ook het remmen ging lastig. Tegen de tijd dat ik het touw ingehaald had, zat het hoofd van de kameel zo ongeveer tegen mijn kin aan...
Toch went alles, en ik kan nu zeggen dat ik zelfs, al 'dravend' met één handje en het been aan de ene kant als een volleerd kameelamazone rond kan huppelen, hoeray!
Natuurlijk moest er ook gewerkt worden. Waar het vroeger heel druk was (2/3 ritten per dag), was er nu nog maar 1 groep toeristen per dag, als we geluk hadden. In dat geval namen de staljongens (die daar alleen geld kregen door de tips die toeristen gaven, geef dus alsjeblieft niet te weinig als je dit ooit gaat doen), de kamelen mee naar de Nijl, waar de toeristen door een bootje werden gedropt. Zelf heb ik ook ooit het bootje mogen besturen, maar erg gerust was ik er niet op.. Ik vond het namelijk ook niet zo heel subtiel om het bootje 'Titanic' te noemen. Zelf zagen ze er blijkbaar geen kwaad in, en dat terwijl het grootste gedeelte van de bevolking niet eens kan zwemmen! (Ik heb menig maal bewonderaars zien kijken naar mijn zwemkunsten, in één geval werd zelfs de hele familie, tot oma toe, erbij geroepen om mij te ontmoeten!)
De jongens liepen vervolgens, elk met één kameel, als rij door de Westbank van Luxor heen, daar waar de wegen nog uit stof in plaats van asfalt bestaat, waar de mensen en kinderen vaak maar één Engels woord kennen (Hello), en waar alle boeren leven (te zien doordat overal dieren als ezels, paarden en buffels te vinden zijn). Ik mocht de groep begeleiden door er op de ezel naast te rijden en af en toe een praatje te houden.
Dit alles was natuurlijk fantastisch om mee te kunnen maken, maar er waren ook lastigere kanten aan mijn bezoek. Zo ben ik een twee dierenziekenhuizen langs gegaan, the Brooke en Animal Care Egypt. Hier leerde ik het echte verschil tussen Nederland en Egypte goed kennen. In Egypte is het dier nog een hulpmiddel om geld te verdienen, en ziektes of uitval zijn daarom niet gewenst, met als gevolg dat de paarden of ezels te lang doorlopen met wondjes die niet nodig zijn. Waar we in Nederland het kleinste wondje gelijk ontsmetten, worden daar dieren binnen gebracht met enorme abcessen en wonden. Eén van de veulens die ik heb ontmoet, was zo'n geval. We hebben haar daar in de stal in moeten laten slapen. Het is zo triest dat je deze dieren in Nederland zo kan redden, maar dat in Egypte de kennis op dat gebied nog zo klein is. Zo waren er ook ezeltjes met hete staven aangetikt op verschillende plekken (benen, knieën, achter de oren, schoft, etc.), omdat men van oudsher dacht dat de ezel hier sterker van werd, erg schrijnend... Mocht je ooit nog paardenspullen over hebben of mocht je als vrijwilliger willen helpen, dan ben je daar altijd welkom!
De situatie bij Luxor Stables was gelukkig een stuk beter, soms zelfs iets té goed. Zo gebruikte ze standaard 3 dekjes onder het zadel (en dat met die hitte!) omdat de dierenarts zei dat je met stof onder het zadel schuurplekken voorkomt (ik denk niet dat de dierenarts gelijk bedoelde dat je dan maar een soort wintervacht 3.0 moest creëren ofzo
). Daarnaast kwam de dierenarts elke week naar de stal, zodat de hele omgeving daar naar het 'spreekuur' kon komen. 
Toch was niet alle kennis even goed, zo gebruikt men nog erg scherpe bitten (zij vonden Arabieren sterk, ze hebben nog nooit op een eigenwijze Fjord ofzo gezeten, sterker nog, ze hebben nog niet echt van andere rassen gehoord. De shetlanders in de dierentuin van Caïro waren een veelbesproken item) en weet men nog weinig van de omgang met het paard. Zo werden er paarden met ringworm naast veulens gestald en ging men er bij het inrijden van uit dat het voldeed om een jochie van een jaar of 10 op de rug te zetten. Het paard in kwestie schrok hier zo van, dat het achterover is geslagen. Gelukkig mankeerde er niets aan de rug, maar iedereen was wel gelijk doodsbang voor het paard (een sullige goedzak die nog niet schrok als je een kanon naast hm afstak). Ik heb het paard mogen inrijden en na veel herhaling, een zacht bitje en veel beloning, kon ik er uiteindelijk aan het einde op rijden (nog niet in galop, ik wilde het paard niet teveel pushen). Ook kende men daar geen trailers. Overal zijn daarom ook schuine hellingen gemetseld, waar de pick-up tegenaan gezet kan worden, waarna het paard in de bak gezet wordt. Ik heb zelfs een keer een ezeltje in de tuktuk zien arriveren bij het dierenziekenhuis!
Al met al heb ik ontzettend veel mee gemaakt en ben ik erg dankbaar voor de ervaringen. Ik besef nu pas hoe goed we het hier in Nederland hebben en hoe ver we op het gebied van dierenkennis en welzijn zijn.
Mocht je ooit naar Luxor gaan, dan is Luxor Stables een echte aanrader! Ze hebben hart voor hun dieren en gaan er op een goede manier mee om, zo heb ik het in Egypte verder niet veel gezien. Daarnaast zijn ze goedkoop en kunnen ze veel over de omgeving vertellen. Je mag achteraf ook de stallen bekijken en een bakje thee drinken, zodat je hun huis en ouderwetse stenen oven in de tuin kunt bewonderen. Doe ze dan ook vooral de groetjes van mij!
Ik hoop dat jullie van het verhaal hebben kunnen genieten
In de link staan nog meer foto's en staat wat uitleg!
http://myalbum.com/album/LA0CD3iIZuR8
Gelukkig zijn er organisaties hier die entingen etc geven, ontworming, etc, maar een hoefijzer vervangen of een tandarts laten komen: no way. Voordat dat gebeurt zal de hele overheid in zo'n land op de schop moeten vrees ik en eerst het mensenwelzijn moeten verbeteren. Ik geloofde het eerst ook niet toen het mij zo werd uitgelegd, maar na een lange tijd onder de bevolking te zijn geweest lijkt het toch echt zo te zijn helaas. Mensen kijken mij dan ook stom verbaasd aan dat ik geld uitgeef aan mijn eigen honden en soms straathonden in huis neem. 
