Ik moet het nu toch kwijt hoor...
Misschien vragen jullie je af waarom jullie nooit meer wat over Tempo horen.
Tempo hebben we meerdere malen afgelopen half jaar laten checken, steeds besloten weer te behandelen, steeds up's en down's gehad. Van momenten waarin ik een geweldig gevoel had tot momenten waarin ze weer tegen het kreupele aan was.
Een paar weken geleden hebben opnieuw foto's laten maken en daaruit bleek dat ze in zodanige mate artrose heeft dat ze niet meer goed komt. Afgelopen heel veel gepraat, gehuild en nagedacht.
Het is een sportpaard in hart en nieren, je doet haar geen lol met vakantie vieren op de wei. Dat doet ze nu al een maand en ze vindt er niets aan. Ze wordt er te druk in de kop van, loopt onrustig rond en maakt zichzelf zo kapot. Kortom, dat is geen oplossing.
We hebben dus besloten haar niet langer te laten lijden. Gisteren hebben we ook groen licht van de verzekering gehad.
Dat gaf toch wel de klap, ben er gister (en nu nog) echt goed van slag van geweest.
Op het moment veel telefoontjes, veel afspraken, veel papierwerk.. zolang ik bezig blijf gaat goed maar zodra ik stil val..
Met hooi voeren, met buiten zetten, met de molen wisselen, elke keer als ik bij Tem kom breek ik.
Ik ga haar zo missen.
De regenboos is een kleur armer
de zon een vlam gedoofd
m'n boek heeft nu een hoofdstuk minder
ik heb in sprookjes nooit geloofd
maar "er was eens" kreeg ineens..
z'n ware betekenis.


Rust zacht, topper.