Bokt.nl

**Geplaatst**: 31-08-09 16:33

Re: Manege Bergemo praat

Geplaatst: 31-08-09 16:33

Ja nou weet je wat raar is. Die DA van woensdag zei dat het niet zo'n grote aanval was, dan is het toch wel vreemd dat ze dit nu heeft. Denk dat toen hij er bij kwam het misschien al een beetje over was. Haar exceemdeken zat namelijk heel erg onder de modder waardoor ik kan zien dat ze wel heeft liggen rollen.
Heb ze net wat eerder er af gehaald. Speciaal een hooinet gekocht zodat ze langer over hun hooi doen. Draai ik me om had RB hem al vakkundig van de boom waar ik hem aan had hangen af getrokken. Dus maar iets steviger knopen en toen bleef hij wel hangen.
Poedertjes zijn ook gehaald dus nu moet Ulvy wel beter worden.

**Geplaatst**: 31-08-09 17:01

Re: Manege Bergemo praat

Geplaatst: 31-08-09 17:01

Spierbevangen worden ze als ze bepaalde gifstoffen niet af kunnen voeren. Voelt voor het paard alsof ze kramp hebben of heel erge spierpijn. Niet fijn dus!
Het kan inderdaad door koliek komen. Als je dan een verstopping hebt, neemt het lichaam meer op uit de darmen dan het eigenlijk zal moeten doen en krijg je teveel gifstoffen in het lichaam.
Spierbevangenheid komt vaker voor bij (kleine) sobere rassen. Eigenlijk dezelfde rassen als die snel hoefbevangen raken.

Heel erg sneu voor Ulvy en hopelijk heeft ze er snel minder last van! Het helpt om de spieren te masseren, dan gaat de bloedsomloop wat harder en de gifstoffen sneller uit het lichaam.

**Geplaatst**: 31-08-09 17:23

Re: Manege Bergemo praat

Geplaatst: 31-08-09 17:23

Klopt had ik inderdaad gelezen

Ik heb vanavond ook een plakje stro bij het hooi gedaan. Toch wat te knabbelen, maar niet zo rijk als hooi. Wat denk je? Die twee muppets lieten het hooi liggen, blijkbaar vonden ze dit smakelijker. O:)

**Geplaatst**: 31-08-09 21:03

Geplaatst: 31-08-09 21:03

Verandering van spijs doet eten

**Geplaatst**: 06-09-09 18:24

Geplaatst: 06-09-09 18:24

@ Wendy en Anne; weten jullie een zadelmaker, die aan huis zadels opvult?

**Geplaatst**: 06-09-09 18:25

Re: Manege Bergemo praat

Geplaatst: 06-09-09 18:25

Zou er zo geen weten. Ik ben de laatste keer voor een zadelcheckup bij de ruitershop in Boxmeer geweest. Ik heb toen RB wel meegenomen.

**Geplaatst**: 06-09-09 19:04

Re: Manege Bergemo praat

Geplaatst: 06-09-09 19:04

Gijs Weck van Het Gareel (Wijchen) is een hele goede. Moet je alleen wel de hele dag voor uittrekken want hij houdt wel van een praatje en levert alleen heel goed werk af en is dus erg precies. Mocht je niet tevreden zijn, dan komt hij binnen een maand kosteloos terug.
Hij heeft mijn deken een keer gemaakt en mijn zadel opgevult. Leuke kerel.

Wij hebben verder altijd Edwin van Hipposport, maar die vult volgens mij niet aan huis op. Die neemt het meestal mee naar huis, maar is ook een erg fijne en goede en wat goedkoper dan Het Gareel.

**Geplaatst**: 06-09-09 22:12

Geplaatst: 06-09-09 22:12

Bedankt voor de tips!

**Geplaatst**: 10-09-09 20:53

Geplaatst: 10-09-09 20:53

Voor geintresseerden een lang verhaal waar ik 10 (eigenlijk 12) dagen ben geweest:

Vipassana avontuur

Ondertussen ben ik alweer een week thuis, maar zoals bij vele spirituele cursussen had ik tijd nodig om alles te laten bezinken en waarschijnlijk is dat proces nog niet voorbij.

Vipassana is een oude meditietechniek afkomstig uit India, die meer dan 2500 jaar geleden opnieuw werd ontdekt door Gautama de Boeddha. Het betekend letterlijk ‘de dingen zien zoals ze werkelijk zijn.’ Het is een proces van geestelijke zuivering door zelfobservatie en is gericht op de hoogste spirituele doelstellingen van totale bevrijding en volledige verlichting.

Al een hele tijd terug kwam ik in aanraking met de term Vipassana. Ik heb het toen opgezocht op Google, waarna ik met grote afkeer las over de tien uur meditatie op een dag, om vier uur opstaan (I love sleeping!) terwijl om half 10 de lichten pas uitgingen, weinig eten (I love food!), scheiding mannen en vrouwen en totale stilte voor tien dagen. Nee, Vipassana was niets voor mij. Totdat de Yoga (tijdschrift) er een tijdje terug een artikel over schreef. Het stuk was grappig geschreven en ondanks dat er duidelijk in beschreven stond hoe moeilijk de schrijver het had met de cursus, wekte het toch mijn interesse. Na wat overdenkingen en heel wat nachtjes slapen hebben mijn vriend en ik ons ingeschreven voor een cursus in Havelte (Drenthe) eind augustus tot begin september.

Omdat ik in het examenjaar van mijn opleiding zat, heb ik er verder niet veel aandacht aan besteed. Ik hoopte alleen maar dat het mijn faalangst wat zou verminderen en dat ik wat meer zelfvertrouwen erdoor zou krijgen, of in ieder geval handvatten waarmee ik aan de slag kon, want ondanks dat ik veel had geprobeerd, had niets me tot nu toe een vierkante centimeter verder kunnen helpen. De weken vlogen voorbij en voordat we het wisten was het tijd om naar Havelte te gaan. In Meppel aangekomen, stonden er al een aantal medecursisten te wachten op de bus. Zo kwamen we er ook achter dat we niet de enige waren die voor het eerst deze cursus gingen doen, want we kregen het voor elkaar om met een grote boog om het conferentiegebouw waar de cursus gehouden werd, te lopen. Daardoor hadden we er een wandeling van driekwartier op zitten, toen we eindelijk aankwamen waar we moesten zijn.

Daar aangekomen was het al een drukte van jewelste. De vrouwen moesten langer wachten voor het inschrijven en ik sloot me dan ook maar aan in de rij nadat mijn vriend zich al lang en breed had ingeschreven. De cursus was begonnen met 47 vrouwen en 28 mannen. Net als met de inschrijving via het internet werd er nu weer nadrukkelijk verteld dat het niet de bedoeling was om de cursus eerder te verlaten dan het einde van de cursus. Dit is omdat er tijdens de cursus oude patronen naar boven kunnen komen die, als je de cursus eerder verlaat, niet opgeruimd worden. Je moest dan ook beloven om niet eerder te gaan. Op dat moment vond ik het maar irritant, ik had het toch al een keer beloofd? Moet ik dat nog een keer doen? Maar nu begrijp ik het wel. Oké, ingeschreven, verteld dat ik geen drugs en alcohol gebruik, medicijnen tegen migraine heb gebruikt, dat ik geen eten mee heb en mijn telefoon, huissleutels en portemonnee daar achter gelaten. Met de routebeschrijving naar mijn kamer in mijn hoofd was het tijd om mijn vriend voor tien dagen gedag te zeggen. Ineens leken die tien dagen wel heel lang, maar ach, zei ik tegen mezelf, waarschijnlijk vliegt het zo voorbij.

De kamer waar ik in sliep was ruim, had drie bedden en een wastafel. Ik deelde de kamer met een Amerikaanse die erg tegen het veganistische eten en de stilte opzag, ze vroeg zich ook af of ze het voor elkaar kreeg om tien dagen stil te zijn. Tegenover de kamer was een nette wc met douche en naast de kamer sliep de manager. Na het eten van erwtensoep in de zomer, was er een uur meditatie gepland en ging de ‘edele stilte’ van start. Ik met volle moed met mijn net gekochte meditatiekussen naar de meditatiezaal om er vervolgens achter te komen dat het nog best moeilijk is om je draai te vinden op zo’n ding. De leraar zit in kleermakerszit, moet ik ook maar eens proberen dan. Nee, zo gaan mijn billen en mijn linkerbeen slapen en mijn heupen en rug doen dan ontzettend pijn. Dan maar met mijn voeten naar achteren. Nee, dat hou ik ook niet langer vol dan tien minuten, want dan schreeuwen mijn enkels het uit van de pijn en mijn billen zijn het stadium van slapen allang voorbij. Hoe moet ik dan zitten? Dan ga ik maar achter het kussen zitten, met mijn hoofd op het kussen. Ergens tussen de bedrijven door van het van houding verwisselen en het zoeken naar een houding, richtte ik me op mijn ademhaling. Daarmee begonnen we. Puur alleen je aandacht richten op je ademhaling, je ademhaling observeren. Ik denk dat het me lukte om twee seconden mijn aandacht daar te houden en daarna was het overal behalve bij mijn ademhaling. Frustrerend was dat. Ik was toch niet daar om me overal mee bezig te houden behalve met meditatie? Nu weet ik dat het erbij hoort, maar toen was het uitermate frustrerend. Ook het gezang van de mantra’s door S.N. Goenka, wekte nadat ik erom moest lachen, frustratie op. Hoe moest ik dit nog anderhalve week doorstaan?

Iedere avond was er een lezing met uitleg over Vipassana, waarin het één en ander duidelijker werd. Ik was het niet met alles eens, maar ik was wel blij met de lezingen. De uitleg, de grappige verhaaltjes, het eindelijk tegen de muur aan mogen zitten en toch weten door de uitleg over wat er bij andere cursussen ervaren werd, dat anderen ook een muur van frustratie, pijn en een zwakke geest moeten doorbreken. De lezing werd afgesloten met een half uurtje meditatie en daarna konden we gaan slapen. ‘Take rrest, take rrest,’ zoals dat door Goenka werd gezegd. De meest zalige woorden die je kunt horen na een tijd van frustratie en pijn. Eindelijk slapen. Mijn rug en heupen wat rust geven. Mijn kamergenote zei dat ze snurkte, niet zo erg vond ik, daar slaap ik wel doorheen, maar op de één of andere manier was ik na een paar uur slaap al klaarwakker en dat wekte alleen nog maar meer frustratie op. Vooral ook dat ik geen rust kon vinden tijdens de meditaties. Op de maandag (de cursus begon op de zaterdag) was ik tijdens één van de meditatiesessies van een uur waarbij je niet van de kussentje af mocht komen, zo gefrustreerd dat de tranen over mijn wangen liepen. Waar ben ik aan begonnen? Ik maakte de afspraak met mezelf dat ik me in zou schrijven voor het vragenuurtje aan de leraar. Ik zou wel een irritant antwoord krijgen wat ik op dat moment niet wil horen, maar ik doe tenminste wel iets wat ik eerder niet zou doen, hulp vragen, iets aangeven. Ook maakte ik met mezelf de afspraak dat ik hoe dan ook de cursus zou afmaken. Ik had die afspraak al gemaakt met de stichting, maar blijkbaar niet met mezelf. Ik stop al met zoveel dingen voordat ik er alleen al aan ben begonnen, ik maak dit af, ik geef dit een kans.

Op de dinsdag was het de bedoeling dat we onze aandacht bij onze bovenlip hielden. Welke sensaties voel je daar? De voorbereiding op de Vipassana dag van morgen. S’middags stelde ik mijn vragen aan de leraar en jawel ik kreeg niet het antwoord dat ik wilde horen. Iedere cursist moest een muur van frustratie afbreken, vroeg of laat en ik begon ermee. Ik moest proberen om mijn aandacht steeds weer terug te brengen naar mijn ademhaling en mijn gevoelens en gedachtes geen aandacht geven. Wel weten dat ze er zijn, maar erom lachen en weer terug komen naar mijn ademhaling. Erom lachen? Erom lachen? Makkelijker gezegd dat gedaan! En toen mijn vraag over het slapen. Normaal gesproken sliep ik alleen al s’nachts tien uur en dan had ik het nog niet over mijn middagdutje, waarom slaap ik hier dan maar een uur of drie vier? Het lichaam heeft niet zoveel rust nodig, zeker niet tijdens de cursus. Probeer in de uren dat je wakker ligt, te mediteren. Richt je aandacht weer op je ademhaling. Leuk! Nog meer mediteren… Maar tijdens het douchen erna nam ik me voor om te doen wat hij zei. Ik was er niet om te dagdromen, om het leuk te hebben, ik ben er om een verandering in mezelf op gang te zetten. Ook ga ik niet om een stoel vragen tijdens de meditaties, hoe erg mijn rug ook pijn doet. Ik ben en blijf op mijn onderkussen. Normaal gesproken kies ik voor de makkelijke weg zonder risico’s waardoor alle dingen aan me voorbij gaan, nu doe ik dat eens een keertje niet. Geen stoel en ik richt me zoveel mogelijk op mijn ademhaling. Het gekke was dat ik, ondanks dat ik niet blij was met het antwoord, dat antwoord wel nodig had. Op de één of andere manier ging het na het bezoekje aan de leraar een stuk beter. Ik kon met andere ogen naar mijn frustratie kijken en die frustratie verdween langzaam.

De volgende dag was het Vipassana dag. S’middags hadden we een lange sessie van twee uur waarbij we onze armen en benen niet mochten bewegen en Vipassana zou worden uitgelegd. In de dagen erna zouden we iedere dag drie sessies van een uur hebben waarbij zo’n ‘Hour of determination’ plaats zou vinden. Langzaam aan waren er steeds meer meditatiestoeltjes en gewone stoelen in de zaal te zien, maar ik was opgelucht met mijn beslissing. Ik ga er niet over twijfelen, ik heb besloten, punt. Het was de bedoeling dat we met onze aandacht sensaties gingen voelen over ons gehele lichaam. Ieder plekje op het lichaam moest worden bestudeerd, beginnend bij het hoogste stukje van het hoofd en dan naar beneden werkend helemaal tot de tenen. Tijdens de meditatie was ik een beetje teleurgesteld. Is dit het nu? Maar dat doe je in principe toch ook met een Reiki-behandeling? Met de Alfa-training heb ik dat toch ook gedaan? Wat is er nu zo anders? Maar ik deed wat er verteld werd en ondanks dat mijn gedachten vaak afdwaalden en de oude frustraties plaats hadden gemaakt voor nieuwe, merkte ik dat mijn aandacht minder vaak afdwaalde en dan voor een kortere tijd. Ook de nieuwe frustraties waren anders. Het waren er geen honderd tegelijk, waardoor het teveel werd, maar het waren er hoogstens twee. De uren stil zitten waren moeilijk en het lukte me ook lang niet altijd, maar doordat ik begon te begrijpen dat alles komt en alles gaat, vond ik het geen punt. Het was niet zo erg. En als het wel lukte, was dat geen zekerheid dat het de volgende keer ook lukte. Juist dan was er het gevaar om ontmoedigd te raken. Iedere keer opnieuw beginnen. ‘Starrt ageen, starrt ageen.’ Zoals Goenka met zijn grappige slecht uitgesproken engels steeds zei.

Tussen de vele meditatiesessies waren er ook rustpauzes. Gedeeltes van het terrein waren afgezet om stukjes te wandelen. De mannen hadden hun eigen gedeelte en zo ook de vrouwen. Op sommige stukken lagen die gedeeltes erg dicht bij elkaar en konden de mannen en de vrouwen elkaar wel zien. Zo hebben mijn vriend en ik ons eigenlijk niet altijd aan de ‘edele stilte’ gehouden. De edele stilte hield in dat je naast niet mocht praten, ook geen contact zocht met wie dan ook. Mijn vriend en ik hadden er alleen erg veel moeite mee dat we niet wisten hoe het met de ander ging en hebben tijdens de rustpauzes wel een aantal keren naar elkaar geseind dat het goed ging, waarna ik natuurlijk zeker een half uur met een brede glimlach rond liep. Maar aan het niet praten heb ik me wel kunnen houden.

Op dag tien na de ochtendmeditatie mochten we weer praten in de eetzaal en buiten. Dit was om ons voor te bereiden op morgen, de dag of ochtend dat we weer naar huis mochten gaan. Het zou anders een veel te grote overgang worden. Buiten de zaal was het natuurlijk meteen een kippenhok. Ik heb er een tijdje bijgestaan zonder iets te zeggen en later heb ik wel even met een vrouw gepraat om te weten hoe zij het ervaren had. Het was wel apart dat iedereen een eigen pad moet bewandelen waarbij iedereen zijn eigen snelheid heeft, maar op de één of andere manier, moest iedereen door de pijn heen zien te breken en vond iedereen hetzelfde vervelend of juist fijn. De overgang van stilte naar weer praten was voor mij best een grote overgang. Ik voelde al snel een migraine aanval opkomen en ik vond het lastig om me weer tussen anderen te moeten mengen, maar aan de andere kant was het ook fijn om de verhalen te horen. Zo hoorde ik dat een vrouw de ‘hours of determination’ een eigen benaming had gegeven. Namelijk de ‘hours of despiration.’ Tijdens het middageten kon je ook duidelijk zien dat er veel mensen vertrokken waren. Eerst was het proppen in de eetzaal, de laatste paar dagen was het niet lastig om een fijn eetplekje te vinden. Later hoorde ik van mijn kamergenote dat er om precies te zijn 21 mensen tijdens de cursus waren vertrokken.
Ook kon ik die dag weer eindelijk met mijn vriend praten en alles bespreken wat er te bespreken viel. De uren vlogen ineens voorbij. Het moeilijkste van die dag was wel dat het niet de dag was om naar huis te gaan, maar je wel dat gevoel had. Je mocht weer praten, je zag elkaar weer, maar de ‘hours of despiration’ waren er nog wel en ook nog een laatste lezing en nog een praatje en ook niet alle stukken van het terrein waren toegankelijk voor zowel mannen als vrouwen. Ik geloof ook dat de meeste cursisten toen zijn vertrokken, zo kort voor de eindstreep. De laatste dag was dus nog even doorbijten, maar ook die dag gaat voorbij. De volgende ochtend nadat we onze donatie hadden gegeven, zijn we vroeg in de ochtend weer richting huis gegaan. Naar mijn moeder die de gehele cursus op onze beestenboel en het huis heeft gepast.

Ik moet zeggen dat ik tijdens de cursus op het gebied van de informatie niet veel nieuws ben tegengekomen. Veel komt overeen met wat Eckhard Tolle in zijn boeken en lezingen verteld, alleen dan zonder het vele mediteren. Ook zie ik veel overeenkomsten met ‘The teachings of the Abrahams’ (Law of Attraction) en natuurlijk Reiki en het Paganisme, waar ik me al veel eerder mee bezig hield. Vele wegen leiden naar Rome. Maar ik moet zeggen dat doordat ik de belofte had gemaakt de cursus helemaal af te maken, ik de mogelijkheid had om verder te gaan waar ik normaal gesproken af zou zijn gehaakt. Ik kon nu dieper gaan, verder dan waar ik uit mezelf zou zijn gestopt. De stok achter de deur was een stuk groter en langer dan dat ie normaal gesproken was.

Ik ben tot vele ontdekkingen gekomen tijdens de cursus en één ervan is dat ik gewoonweg niet kan mediteren op een meditatiekussen. Op dag 7 heb ik het kussen aan de kant geschoven en heb ik een deken opgevouwen en een kussentje erop gelegd en ben ik daar op gaan zitten. Ondanks dat mijn linkervoet dan alsnog gaat slapen, zit dat voor mij toch het fijnste. Het is natuurlijk ook nog afwachten wat de cursus me heeft opgeleverd en het is ook de bedoeling dat je het onderhoudt. In de laatste lezing werd er verteld hoe je het als je thuis was kon gebruiken. Het is de bedoeling dat je twee keer op een dag, s’ochtends en s’avonds, een uur gaan mediteren, als je wakker wordt vijf minuten je aandacht bij je ademhaling hebt en datzelfde geld voor als je net in je bed ligt, één keer in de week een groepssessie bijwoont en één keer in het jaar een 10-daagse cursus doet. Ik weet van mezelf dat dat gewoonweg niet haalbaar is en ik daar ook geen behoefte aan heb. Ook weet mijn vriend niet hoe hij dat zou kunnen verwezenlijken met zijn 40-urige werkweek, dus ik heb met mezelf afgesproken dat ik minstens drie keer in de week een half uur ga zitten mediteren. Als ik merk dat ik lang met iets in mijn hoofd blijf zitten ga ik ook mediteren. Voor de rest wil ik gewoon mijn aandacht zoveel mogelijk bij mijn ademhaling houden en geen ademhalingsoefeningen meer doen waarbij je je ademhaling verandert. Tijdens de cursus ging de olifant die jaren op mijn borst heeft gezeten door een gecontroleerde ademhaling eindelijk van me af. Dat was best wel een opluchting moet ik zeggen. Ook hou ik me voorlopig afzijdig van meditaties waarbij beelden worden opgewekt. Ik merk dat deze me juist afhouden van mezelf. Natuurlijk is het zo dat je ook beelden ziet tijdens de Vipassana meditaties, maar deze worden niet opgewekt. Ze komen vanzelf en ze gaan ook weer vanzelf. Alles komt en alles gaat. ‘Go with the flow.’

**Geplaatst**: 10-09-09 22:06

Geplaatst: 10-09-09 22:06

Ik vroeg me al af hoe het was om na zo'n lange stilte weer te gaan praten

Verder heel dapper van jullie dat jullie zijn gegaan en het hebben volgehouden! +:)+

Wat het ook oplevert; dit heb je wel mooi gedáán!
Stiekem moet ik wel gniffelen om de frustraties en afleidende gedachten en dat antwoord van je leraar...ik probeer (let wel; probéér) al een tijdje om 5 minuten per dag te mediteren op mn ademhaling; ik loop tegen precies die punten op die jij noemt. (en nee, het is nog geen succes te noemen, maar het is zoals je leraar zei, ik weet het...* diepe zucht* )

Verder erg leuk jou ervaring te lezen, vind het bevestigend van het artikel in Yoga, maar of ik nu aandurf zo'n cursus te doen...ik betwijfel het ernstig

**Geplaatst**: 11-09-09 19:26

Re: Manege Bergemo praat

Geplaatst: 11-09-09 19:26

Denk om eerlijk te zijn dat jij juist heel veel uit zo'n cursus zou kunnen halen. Maar kan wel wel voorstellen dat je het niet aandurft. Het is een grote stap en je moet er een hoop voor aan de kant schuiven en tig dingen met jezelf afspreken.

Ik zou de vijf minuten op een dag verhogen naar 30 minuten. In vijf minuten ga je gewoonweg niet diep genoeg en haal je er niet genoeg uit. Het is niet zo dat je echt vijf minuten lang bij je ademhaling MOET en ZAl MOETEN zijn, dat is waarschijnlijk niet eens mogelijk. Het gaat er juist om dat je er steeds sneller van bewust word dat je gedachten afdwalen en dat de momenten van bewust zijn langer en langer worden. Dat lukt niet in maar vijf minuten op een dag, dan blijf je op de oppervlakte. Vast niet het antwoord dat je wilt horen.

**Geplaatst**: 11-09-09 22:53

Geplaatst: 11-09-09 22:53

Eerlijk weten? }:)

Nee, ik weet dat 5 minuten errug kort is, maar mijn idee is om het rustig op te bouwen. Mischien scheelt dat stukje frustratie, en waarschijnlijk geef ik dan iets minder snel op

**Geplaatst**: 12-09-09 17:25

Geplaatst: 12-09-09 17:25

Vandaag rit in Groesbeek gehad. Een heuze drama-rit!
Toen ik me aan ging melden vertrok net een tweespan haflingers. Ik ken de mensen van gezicht, dus sociaal begroet. Rustig opgezadelt. Op het moment van wegrijden zag ik een ambulance-motor passeren, sirene en zwaailichten aan, vol gas. Ik was al helemaal blij dat ik die net gemist had! Het bos ingegaan, kwam vlak achter mij een politiebus, maar die kon niet verder vanwege afsluiting voor wagens.

Ondertussen was ik een andere aanspanning tegen gekomen, zij bleven op de bosweg, en ik dook een ruiterpad er naast op (wat geen ruiterpad bleek te zijn

) Stuk verder zag ik de aanspanning op de weg stilstaan...en stond er nog een aanspanning, en nog eens wat ruiters...en een paar ambulances. Iemand liep met twee haflingers die aan de zweetplekken te zien voor de koets hadden gestaan, maar tuig was een beetje kwijt, koets ook. Degene hoorde bij een groep ruiters, allen waren afgestapt, en gingen terug naar het startpunt. Er was nogal een ongeluk gebeurd met het tweespan haflingers, en zij gingen terug. Omdat beide ambu's de zwaailighten aanhadden bleef ik even staan, de aanspanningen konden er niet langs. Nadat de eerste ambu vertrok, zijn de eerste aanspanning en ik door gereden. Een stukje verder kwamen we de koets tegen, de boom was wat beschadigt maar verder niets te zien. Toen ook de tweede ambu ons rustig met alles uit inhaalde, dacht ik dat het nog wel mee gevallen was. Bleek dus niet zo te zijn; eenmaal voorbij gingen zwaailichten en sirene aan...

Paardjes reageerden niet, ook niet op de politie en ambu die ons nu tegemoed kwamen, dus wij weer vrolijk verder gereden. Ik kon even later ruiterpad op, de aanspanning bleef op de weg. Volgens de routebeschrijving kon ik op dit pad blijven tot dit op de weg uitkwam vlak voor een kruising. Alleen kwam die kruising maar niet! Uiteindelijk, na heel lang rechtdoor over ruiterpad kwam ik in Heumen terecht. Alleen hoorde ik niet in Heumen terecht te komen... Omgedraait en maar weer terug. Ondertussen liep Ascot het brave westernpaardje uit te hangen. Liep mooi gedragen, op een lichte teugel (waarschijnlijk omdat hij hier níet de kortste weg naar huis weet

)

Op de helft van de terugweg kwam ik een mountainbiker tegen die me precies kon vertellen waar ik was....ver van de route af! Ik was te ver verkeerd gereden om de orginele route nog op te pakken, en besloot dezelfde weg maar weer terug te rijden. Ascot was nog steeds zijn brave zelf, zelfs toen bij het zweefvliegveld de vliegtuigjes laag overkwamen.
De gecrachde koets werd net opgeladen toen ik weer passeerde, en eenmaal terug bij start (en finisch) bleek het écht foute boel geweest te zijn. Koetsier en passagier waren van de bok gelanceerd. De koetsier had iets gebroken, maar de passagier was in coma afgevoerd... Ik moet zeggen, dan rijd ik liever totaal verkeerd! :oo

**Geplaatst**: 12-09-09 17:37

Re: Manege Bergemo praat

Geplaatst: 12-09-09 17:37

Ja nou inderdaad! Ga je morgen ook nog rijden?
Ikke vandaag trouwjurken wezen passen

**Geplaatst**: 12-09-09 18:25

Geplaatst: 12-09-09 18:25

Ik ga wel rijden, ja, maar vertrek vanuit stal. Wil morgen richting well, en daar het Eendemeer rondrijden.
Ook dé jurk gevonden? En ben je nu een klassiek of modern persoontje?

**Geplaatst**: 12-09-09 18:54

Re: Manege Bergemo praat

Geplaatst: 12-09-09 18:54

Geen flauw idee. O:)

**Geplaatst**: 12-09-09 19:26

Re: Manege Bergemo praat

Geplaatst: 12-09-09 19:26

En hoe was dat trouwjurken passen?

**Geplaatst**: 12-09-09 19:50

Geplaatst: 12-09-09 19:50

deedee19 schreef:
Geen flauw idee.

Van wat? Of je dé jurk hebt gevonden of van het type? :))

**Geplaatst**: 12-09-09 20:27

Re: Manege Bergemo praat

Geplaatst: 12-09-09 20:27

Dat lijkt me akelig Juut! Hoe was het gebeurd?

Ik ben vandaag vierde geworden met de zitcompetitie $*\o/*$
Halve finale zat ik op een heel leuk sensibel en hoog geschoold paardje en heb ik echt lekker kunnen zitten.
Finale moesten we halverwege ruilen. Het eerste paard was Confetti. Wat een stoer beest zeg! Appaloosa (uiteraard wilde ik daar dus heel graag op O:)

) en met Sonny af Hojmark als papa (mijne heeft Sonny als opa) wel 1.75m de nuchterheid zelve, maar met een demonstratie schriktraining liet hij al zien dat het ook een hele grote scheitlaars is. Net mijn Viesje dus! Haha! In de proef had hij echt geen zin meer en was hij niet vooruit te branden, maar hij zat wel lekker en deed het allemaal braaf.
Daarna moest ik op een vosje (ubaldo geloof ik) en dat vond ik toch wel erg spannend

De eerste ronde, was dit paard een beetje omhoog gekomen toen we moesten wachten en het applaus vond hij toch wel eng. En omdat ik er gespannen op zat, was hij dat ook. Verder zat hij wel heel erg lekker, maar doordat ik het spannend vond heb ik te weinig op mijn zit gelet.

In de halve finale was ik 3e met Tessa (paard) en in de finale was ik vierde. We hebben twee boeken gehad, een mooie rozet en een gouden medaille.
Erg leuk! Hopelijk volgend jaar weer! :):)

**Geplaatst**: 12-09-09 20:52

Geplaatst: 12-09-09 20:52

link gevonden van ongeval;http://www.politie.nl/gelderland-zuid/nieuws/090912ongevalmetpaardenwagen.asp
De afsluitboom daar was gebroken, denk dat de paarden gesprongen zijn, maar koetsen kunnen helaas níet springen...

Wat goed, Anne! En dan op een oom ??? Van Vies, gaaf!

En dan ook nog eens een lintje krijgen, ik is jaloers

**Geplaatst**: 13-09-09 08:35

Re: Manege Bergemo praat

Geplaatst: 13-09-09 08:35

@Emy hartstikke leuk

Heb er vier aangehad, maar wist van de eerste eigenlijk al dat het hem werd (had hem al op internet gezien namelijk)
Dus ja Judith ik heb er een gevonden. Geloof dat het toch een moderne jurk is als ik het zo even bedenk.
Anne super joh een vierde plek!

**Geplaatst**: 13-09-09 16:26

Geplaatst: 13-09-09 16:26

Ik heb officiëel alle ruiterpaden tussen Gennep en Well gereden! $*\o/*$
Ook vandaag liep Ascot prima, zelfs gecontroleerd en goed een technische sprong gemaakt, cursus springen deze zomer is dus ergens goed voor geweest

Volgend doel; de Hamert en Sint Jansberg (al dan niet met tent mee

)

**Geplaatst**: 17-09-09 09:54

Geplaatst: 17-09-09 09:54

Ja, jurk is modern als je het mij vraagt. Wat een verhaal Emy en ook Judith.
Heb niets te melden. Ben alleen bezig met school en werk, school en werk, school en werk.....

**Geplaatst**: 17-09-09 13:17

Re: Manege Bergemo praat

Geplaatst: 17-09-09 13:17

Ik ging gisteren met mijn konijn Aslan naar de dierenarts voor de eerste entingen. Bleek Aslan niet een mannetje te zijn zoals de dierenwinkel zei, maar dus een vrouwtje! Whahahaha!

**Geplaatst**: 18-09-09 17:37

Re: Manege Bergemo praat

Geplaatst: 18-09-09 17:37

Wat een stunt en zeker handig om te weten O:)