Geplaatst: 22-01-08 11:11 Sja, bij Suus d'r moeder is ook niet wat ik de rest van mijn leven wil doen. Maar dat weet ze. Maar ik word hier gewoon ongelukkig van. Ik heb helemaal niks met deze mensen. Ik vind hun niet boeiend en zij mij ook niet.
Lijkt wel alsof ik een andere taal spreek of zo. Van de week discussie met een collega, hij heeft een dochter van drie, en zijn schoonouders hebben twee grote honden, dus hij vertelt dat ze hun dochter nooit alleen laten met de honden. (verstandig) Dus ik zeg: Ja, dat is wel verstandig, ze zien haar natuurlijk ook niet als een leider (er zat nog een stukje tussen, maar dat weet ik niet meer). Hij nog: Jawel hoor, ze beschermen haar ook. Ik zeg: ja, dat zegt toch niets over leiderschap. Hij weer: En ze komen ook als ze ze roept. Dus ik begin het weer uit te leggen, maar dan kijken ze me allemaal aan of IK gek ben. (Dat ben ik ook, maar niet over dit onderwerp)
Maar goed, heb het maar gelaten, wat boeit mij het eigenlijk.
Nouja, hij zei het niet zo maar het kwam er wel op neer. Ik heb daar alleen zo'n hekel aan dat mensen maar denken gewoon te kunnen uitvallen tegen iemand. Waar halen ze het lef vandaan? Ja, als ik nou een hele grote fout heb begaan mag je wel pissed zijn. Achja, hij heeft iig sorry gezegd op zijn manier 
Hoe krijg je een pony effectief en snel kopschuw. Daar kan ik me zo kwaad om maken! Ik mag niet hopen dat hij dit ook bij zijn eigen kind doet 
Ponnie denkt "Jeuh eten", Stace zou zelfs daarvoor misschien wel gaan rennen. 
