Bokt.nl

Nadat iedereen veilig is opgehaald op het station en vervoerd is naar de slachterij, kunnen we ons boven omkleden.
Iedereen krijgt een overal aan en een mutsje voor op het hoofd.
Jan de slager komt zichzelf voorstellen en vraagt of iedereen er klaar voor is.
Jan heeft 1 paard voor ons bewaard voor de excursie. Deze stond lekker op de trailer

Iedereen is zover... Allemaal netjes op een afstandje bij de schietruimte...
De trailer wordt achterom gereden... Met de klep richting de schietplaats zet Jan de trailer in 1x netjes bij het hek.
De klep gaat open, ik loop naar binnen via het deurtje, geef het paard een aai, maak hem los en neem hem mee van de trailer af.
Omdraaien en naar de schietruimte. De laatste stapjes van het paard.
Het paard loopt hartstikke braaf achter mij de schietruimte in. Geen gekijk, geen twijfel, gewoon rechtdoor , zo op de plek.
Voordat hij zich kon bedenken waar hij was...voordat de bokkers de vingers in de oren konden doen.... was het schot al gevallen.

Het is gebeurt. Hij ligt. Het paard krijgt nog een aaitje van de slager en ik pak de ketting en leg deze om zijn achterbeen.
Langzaam wordt hij opgetakeld en naar de slachtruimte geduwd.
Hier steekt Jan hem zodat het bloed eruit gaat.
Veel verbaasde koppies... '' zoveel bloed?'' ''Jeetje wat gaat dat snel?''

Het slachtproces kan beginnen. Hierover meer bij de foto's.
Het hoofd gaat eraf, het paard wordt op een brancard gelegd en het villen en ontvellen kan beginnen.
De benen worden eraf gehaald. De luchtpijp en slokdarm vrijgemaakt.
Daarna kan het paard weer getakeld worden, het bekken wordt doorgehakt.
Hierna kan het vel eraf gehaald worden. Dit gebeurt door een takel die aan de benen vastgemaakt wordt.

Toch nog een lachmomentje gehad.
De darmen werden eruitgehaald maar de helft ging ernaast....
Met volle moed de darmen beetgepakt om ze in de bak te tillen.... Niets was minder waar, ze scheurden....
Toen konden het hart,longen,milt e.d ook allemaal eruit.
Hierna kon het paard doorgezaagd worden.
Schoongespoten worden en de koelcel in.

Smiddags stond er ook nog een kalfje, tenminste dat dachten wij.
Het bleek een 2.5 jarige koe te zijn die héél klein was gebleven...
Slecht op de poten stond, en er gewoon niet uit zag.

Ook het slachten van de koe was erg interessant om te zien.
Dit gaat net even iets anders dan een paard.
Meer hierover bij de foto's!

Ik wil nog even zeggen : Sorry koetje...


Later in de middag zijn we nog bezig geweest met het verwerken van vlees.
En ben ik opzoek gegaan naar de chipjes die jan nog in stukken nek had zitten.
Deze heb ik eruit mogen pielen, ook hier foto's van.

Fairytail schreef:

De wekker gaat, tijd om op te staan. Ik blijf even liggen en denk na over wat ik straks ga doen. Ik begin te twijfelen of ik nog wel durf. Dan sta ik op en smeer een paar boterhammen, je weet maar nooit hoelang het duurt. Dan stap ik in de auto tijd om op pad te gaan, maar eerst nog even langs stal. Op stal bekruipt me een onaangenaam gevoel als mijn paard tegen me aankruipt. Het idee dat ook haar leven eindig is en ik deze keuze ooit moet maken voor haar. Dan stap ik in de auto op weg naar Nijkerk, mijn paard hinnikt als ik vertrek, weer dat nare gevoel in mijn buik.

Tijdens de rit blijft het gevoel hangen, bah het idee dat je dan wellicht over deze weg rijd maar dan met je paard of die van een goede vriend(in). Ik doe de radio harder en zet het van me af. Gelukkig kom ik vandaag alleen kijken hoe het er aan toe gaat. Voor ik het weet sta ik al op het station met een hyper Jolanda die blij is iedereen te zien die vandaag mee komt kijken. In de overweldiging vergeet ik mezelf voor te stellen. Nadat de laatste arriveren is het tijd om te gaan en met drie auto’s rijden we naar de slagerij.

Toen ik uitstapte en de trailer zag staan voor de schietruimte was het allemaal ineens heel echt. In de trailer staat iemand zijn paard waar hij jarenlang voor heeft gezorgd en vandaag houd het leven voor dit dier op. Ik maak een foto en loop achter de rest aan naar boven waas Jolanda verteld wat we ongeveer kunnen verwachten. Op deze manier kan iedereen beslissen wat je wel en niet wilt zien.

Eenmaal beneden ging het allemaal heel snel. Het werd uitgeladen en wie wou kon gaan kijken. Het dier komt nieuwsgierig naar binnen en kijkt ons allemaal aan. Ineens voel ik me heel raar, schuldig, dat ik hier ben en kijk naar dat mooie dier. Jan geeft een laatste aai en voor ik het weet is het al over. Het paard was al oud maar zag er in goede conditie uit, hij moet een mooi leven hebben gehad maar helaas ook paarden worden oud. Het dier begon kreupel en stijf te worden en de eigenaar wou hem verdere aftakeling besparen. Een ding is zeker dit is voor het paard de snelste manier om heen te gaan.

Het hele proces gaat in werking wat als een geoliede machine ondanks onze aanwezigheid vlot door gaat. Het paard word omhoog getakeld uit de schietruimte en word naar de slachtruimte gebracht. Jemig wat is een paard toch een machtig dier, zo groot, zo mooi. Het leegbloeden van het paard was voor mij echt het einde van het leven van het paard. Dat was het dan nu is hij naar de groene weides. Hoe het proces verder in werking gaat is te lezen op de site van de slagerij dus ik zou hier verder niet over uitweiden.

Wanneer het dier van zijn vel is ontdaan is goed te zien hoe het paarden wezen er van binnen uitziet. Ineens betrap ik mezelf erop dat ik er eigenlijk geen moeite meer mee heb naar iemand anders zijn paard te kijken wat in twee delen aan het plafond hangt. Vol verbazing kijk ik samen met de andere bokkers naar de binnen en buitenkant van het paard en hoe het allemaal werkt onderons als wij met deze dieren aan het werkt zijn. Zo fijn gebouwd en toch de kracht om zulke zware oefeningen te doen.

Dan komt Jolanda voorbij gestoven” zal ik het doen” vraagt ze? Jolanda krijgt de kans van de slager om haar eerste dier te schieten. Het kalf wat stond te wachten in de trailer. Even twijfelt ze en ineens is Jolanda de rust zelve, naar binnen gekeerd, dan loopt ze naar de schietruimte. Gevolgd door Wildwings, de slagers en mijzelf. Ik wou graag dit moment voor haar vastleggen. Het kalf werd naar binnen geleid en Jolanda plaatste te pen ‘pof’ het was gedaan nog voor het dier het kon beseffen. Ook hier heb ik vol verwondering zitten kijken naar het proces en de bouw van dit dier. De stuiptrekkingen waren wel even schikken, wat beweegt zo’n dier nog veel. Maar al snel gingen de mannen aan het werk en voor ik het wist ging het de koelruimte in.

In de koelcel hingen de andere paarden van vanmorgen, wat een verschillen. De ene meer spier dan de ander of juist meer vet. Maar ook de tanden hielden mee een poos bezig. Wat is een paard toch een ontzettend mooi wezen en gecompliceerd om zo te zien.
De dag is voorbij voor de mannen en ze beginnen met schoonmaken wij gaan naar boven waar een paardenworst voor ons klaar ligt. Sommige nemen een stuk. De bokkers vragen de oren van het hoofd bij Jan. Wat een vragen, stuk voor stuk beantwoord Jan ze met net zoveel geduld als tijdens zijn werk. Wat kan deze man veel vertellen denk ik, ik vergeet helemaal zelf vragen te stellen en luister gebiologeerd naar al zijn verhalen.

Dan melden diverse mensen zich, iedereen komt iets halen van de paarden die vandaag zijn geslacht. Vrijwel alles kan worden gebruikt. Ook de vleeskeuring mogen we vervolgens bijwonen waarna we samen kijken hoe het vlees van één van de koeien die vorige week is geslacht word verwerkt.

Mijn hoofd zit vol, wat een dag. Een belaadde dag, een leerzame dag en zelfs eigenlijk een beetje leuke dag. Ik heb veel mensen leren kennen en hun perceptie van het slachten kunnen horen. Al met al een leerzame ervaring die mijn beeld over slachten heeft bevestigd, toch vond ik het fijn dat ik nu ook eens zelf ben gaan kijken.

_rosita_ schreef:

Nogmaals bedankt voor jullie interesse en serieuze manier van omgaan met alles. Uiteraard is het voor ieder anders, op het moment maar ook daarna. Vragen achteraf mag ook altijd nog, mijn pb staat altijd open!

aafje87 schreef:

Zo weer thuis, was een indrukwekkende ervaring!

Bentley26 schreef:

Het was zeer indrukwekkend allemaal. Maar wat een hoop respect.
En het schieten, dat gebeurd zo snel en voor je het weet is het beessie er niet meer.
Het enige wat ik niet een fijn geluid vond waren de stuiptrekking van de benen tegen het hek.... dat ging me echt even door merg en been heen.
Verder heel leerzaam hoe het paard er nou van binnen helemaal uitziet.
Was wel een grappig momentje met de darmen hoor Jolliegirl.... En dat jos nog even wat mest over zich heen kreeg haha
En het kalf.... ach god ben zo blij dat dat beessie echt uit zn lijden verlosd is.
Knap van jou hoor Jolliegirl! Je eerste eigen koe.
En dat pin ding, zo die is wel zwaar hoor!

Frozenstar schreef:

Mijn (korte) verslag.
Ik en Bentley86 vertrokken om half 8 uit Krimpen aan den Ijssel, rond 10 uur kwam we aan in Nijkerk (na auto-problemen..). Hoe dichterbij we kwamen, hoe zenuwachtiger ik werd. Eigenlijk had ik het idee dat ik er wel tegen zou kunnen allemaal, heb wel vaker dingen gezien en dan bij mensen die me dichterbij stonden dan een paar dwat ik niet ken.
Ik kwam daar binnen en als eerste bekroop me een naar gevoel om het idee dat ik zometeen een paard zou zien, levend, wat dood gemaakt zou worden, zo schoot dat door mijn hoofd.

Jolanda legde ons het één en ander uit, hoe het te werk gaat. Ze stelde ons voor aan Jan, die heel veel rust uitstraalde vond ik. Ik voelde me direct op mijn gemak eigenlijk. We hadden ons pak aangetrokken en gingen naar beneden. Daar werd ons de keuze gegeven om nog even bij het paardje te kijken, dit heb ik bewust niet gedaan, om het niet te emotioneel te maken. Het paardje werd, toen de mensen die wouden kijken hadden gekeken, naar binnen begeleid. Het bijzondere vond ik Jan zijn gezichtsuitdrukking, die was direct anders. Je zag aan zijn gezicht dat hij dit niet leuk vond om te doen, maar dat hij het móést doen. Het paardje keek op toen hij stil stond en voordat hij kon beseffen dat het misschien eng kon zijn zo'n ruimte, was het al gedaan, met rust en met respect voor het dier.

Het viel mij persoonlijk zwaarder dan ik had gedacht..ik had verwacht dat ik er beter tegen zou kunnen. De tranen stonden in mijn ogen en ik heb op een gegeven moment af gewend toen het dier verplaatst werd.

Het hele proces er na, krijg ik ook niet uit mijn hoofd. De beelden, zo stom van me om gewoon niet op mezelf te letten en weg te kijken, maar ik vond het ook zo interessant en een once of a lifetime ervaring..het ging ook wel heel erg snel hoor allemaal, zo'n verwerkingsproces.

Nogmaals, dit heeft niks allemaal met de slachterij te maken, want hoe dit gedaan wordt allemaal..in uiterste rust en respect. Bij deze wil ik ook een pluim en respect toegeven aan Jan, Jos, Harm en Jolanda & Rosita. Knap dat jullie dit zo organiseren en je werk uitvoeren zoals jullie het doen. Blijf hier ook mee doorgaan, want als ik ooit een eigen paard heb die ik weg moet brengen, dan gaat hij 200% zeker daar heen. Puur om dat ik heb gezien hoe het daar gaat, en ik vind dat ieder dier het VERDIENT om op deze manier ten einde te gaan. Zonder stress, zonder pijn en zonder gevecht..ook al vond ik het vreselijk om te zien.

Al met al, heel erg leerzaam!! Maar niet meer voor mij om er vrijwillig heen te gaan. Ik vond het ook TOP van Jan dat we echt alles mochten vragen wat we wilden weten. Hij is zo open en vriendelijk, top!

lastig schreef:

Ik vond het echt indrukwekkend en super interessant. Zo gaaf dat ik dit eens heb mogen zien, en nu worden mijn anatomielessen een makkie haha. Het viel mij echt heel erg mee ook. TIjdens mijn eerste operatie tijdens stage viel ik nog flauw

Jolligirl en Rosita nogmaals bedankt voor deze dag! En jollie ik vind je echt stoer, hoe dat dit werk even doet en helemaal met je koe!!

Missmoonie86 schreef:

Pff ik vondt het wel heftig vandaag wat ik allemaal zag.. Ik had verwacht dat ik in tranen zou uitbarsten maar heb me goed gehouden.. Waarschijnlijk omdat ik er een heel ander beeld van in mn hoofd had..
Toen ik het paard zag nog in leven dacht ik bij mezelf '' gister stond je nog lekker in de wei''. Maar daar moet ik niet bij stilstaan. Het schieten vondt ik wel ff heftig, maar het paardje was meteen weg. Zonder enige benul van het paardje. Wel vondt ik het een naar gezicht van de stuiptrekkingen. Het paardje was kreupel en al op behoorlijke leeftijd ( wat ik begrepen heb ). En een paard of wat voor dier dan ook mag niet lijden. Het steken vondt ik weer reuze mee vallen.. Heb een sterke maag gelukkig.. En wat ik vooral erg fijn vondt dat je bij de slachterij mocht gaan en staan waar je wilde.. Dan krijg je ook het gevoel dat ze niets te verbergen hebben ( niet verkeerd bedoeld ). Voor de rest heb ik alles bekeken en heb ik nu een duidelijk beeld hoe het paardenlichaam van binnen in elkaar zit. Vooral in de benen was ik erg geintresseerd in en heb die dus ook goed bekeken. Ik vondt het een leerzame dag. En ik moet zeggen dat ik respect heb voor Jan en de slachters! Hun doen het wel elke week met respect voor het dier!!

Jolliegirl: Bedankt voor deze leerzame en toch gezellige ochtend!

Joyceee86 schreef:

Ik dacht ik wil het schieten niet zien, maar toch vanuit helemaal achteraan heb ik alles gezien (stoer he )
Vond het heel interresant, alles ging zo op zijn gemak, vond het ook helemaal niet erg om te zien.

Nien1984 schreef:

Goedemorgen ladies!

Nu alvast sorry voor het lange verhaal, want ik weet bij voorbaat al dat dat het gaat worden.

Ik heb als een blok geslapen vannacht... wat was ik moe toen ik thuis kwam zeg! Zou nog met mn moeder naar Gooische vrouwen, de film, maar kon het echt niet meer opbrengen. De emoties en spanning die zo'n dag met zich meebrengen zijn toch echt uitputtend.

Ik heb gister als een ontzettend leerzame dag ervaren, weer een stapje dichterbij de acceptatie dat dood nou eenmaal bij leven hoort en het veel makkelijker is om dat onder ogen te zien dan het weg te stoppen of te ontkennen. Gecharmeerd was ik van Jan, Jos en Harm... hoewel die laatste twee uiteraard gewoon slachter van beroep zijn en verder weinig van zichzelf loslieten. Vooral Jan heeft me geraakt. Heel vaak is al verteld hoe lief en meelevend hij is, dus met dat idee stelde ik me aan hem voor. Normaliter zou het dan in real life misschien tegen kunnen vallen omdat de verwachtingen zo hoog zijn, maar het was nog veel beter dan ik van te voren had kunnen denken en hopen. Jan is heel open over zijn werk en vooral ook over de reden waarom hij deze ambachtelijke kleine slachterij vrijwel midden in een dorpje toch door wil zetten. Hoewel de regels omtrend vlees, hygiene, slachtprocessen, manier van aanvoeren, kwaliteit van vlees etc etc steeds strenger worden, het papierwerk steeds meer wordt heeft hij toch de drive om hiermee door te blijven gaan zolang als hij kan. Waarom? Als je het mij vraagt door zijn liefde voor het paard als dier maar sowieso zijn liefde voor alles wat leeft. Want wat als hij het niet doet? Wie doet het dan? Wat moet een eigenaar met een paard waar iets aan mankeert of oud is dan? Natuurlijk zijn er veel meer mogelijkheden en slachterijen en euthanasie om een paard op een diervriendelijke manier aan zijn einde te brengen maar door Jan zijn overtuiging van het feit dat dit de meest snelle en respectvolle dood is voor een vluchtdier wil hij hiermee door gaan. Of je die mening deelt is natuurlijk geheel aan jezelf.

Natuurlijk verdiend hij zijn geld met de slachterij, maar zo'n slimme handelsman als hij is kan zijn geld op een andere manier veel sneller en makkelijker verdienen. Zo'n kleinschalige slachterij is geen vetpot, het is liefhebberij, hoe bizar dat ook klinkt! Jan vertelde dat hij ooit eens een merrie van hemzelf moest afmaken waar hij veel gevoel bij had... hij stelde dit elke keer uit.... één week, twee weken, vijf weken, totdat het echt niet anders kon en hij haar met moeite zelf uit haar lijden heeft verlost.

Ook het verhaal over een eigenaar die zijn merrie met pasgeboren veulen bracht zonder ogen heeft me erg geraakt! De merrie was onherstelbaar beschadigd tijdens de dracht en het veulen was dus blind en niet levensvatbaar... Dan komt zo'n koppel binnen en moet je ze beide afmaken... Jan vertelde dat het hem verschrikkelijk raakte dat zo'n merrie die zo dol was met haar pasgeboren spruit binnen kwam lopen met een blind veulen. Wie schiet je dan eerst? Hij heeft gekozen om eerst de merrie te schieten omdat hij het haar wilde besparen om haar eigen spruit dood op de grond te zien liggen en het veulen zag immer toch niets. Vreselijk zo'n ervaring, maar iemand moet het doen! Ik weet uit eigen ervaring hoe heftig een merrie reageert op haar dode veulen dus ik denk dat hij vanuit zijn gevoel voor paarden een hele goede beslissing heeft gemaakt in deze situatie.

Een ander verhaal wat me bij gebleven is is een fokmerrie die gebracht was omdat ze niet meer aan het werk kon door meerdere blessures en daarnaast ook met geen mogelijkheid meer drachtig te krijgen was door de dierenarts... De eigenaar had toen op een gegeven moment besloten dat het mooi geweest was en bracht haar bij Jan. Bij het slachten bleek dat er een paar maanden oude foetus in de baarmoeder zat... fout van de dierenarts en het was zichtbaar dat dit Jan boos maakte. Hij heeft het de eigenaar ook bespaard, want er was niets meer aan terug te draaien. Weer een voorbeeld van zijn gevoel voor paarden en alles wat leeft.

Zo'n dag is beladen, maar naderhand ook hilarisch! Die mensen zijn ook mensen met hun eigen gevoel voor humor en daar heb ik dan ook met volle teugen van mogen genieten. Jos heeft me wel 100 keer laten schrikken met z'n angstaanjagende verschijning maar wat is het een schatje... Ik heb ook zijn gevoel gezien toen hij begon te vertellen over zijn angst om oud en afhankelijk te worden. Hij maakt geen volzinnen en je moet je best doen om hem te verstaan maar gooit er gewoon af en toe een statement in zoals: het is toch niets als je billen door een ander afgeveegd moeten worden... of: als je eten door iemand anders gegeven moet worden dan hoeft het van mij niet meer... We kregen dit gesprek aan de hand van zijn vraag waarom ik helemaal uit Groningen kwam kijken in Nijkerk en dat ik zei dat mijn paard ook niet het eeuwige leven had waarop hij een metafoor gebruikte: Leven is net een touw, er zit een begin en een eind aan... maar we waren samen tot de conclusie gekomen dat voor zowel mens als dier het eind van de natuur meestal te laat is omdat we het aftakelen één ieder graag bespaarden. Zo liet hij z'n angst ook even zien. Verder heb ik hem het fenomeen "dom blondje" uitgelegd aan hem nadat ik de kraan van de wasbak niet aan de praat kreeg (dat was zo'n kniedrukding weetjewel)... Jos bleef erbij dat ik er niet dom uitzag... Haha hij snapte het gewoon echt niet.

Wat ik ook bijzonder vond aan het feit dat ik tot 14.30 ben gebleven is om te zien hoeveel er gebruikt word van zo'n geslacht paard... er kwam bijvoorbeeld een vrouw restafval halen voor haar 7 honden, een meisje kwam een flacon bloed halen om over de grond te gieten waardoor er maden naar boven kwamen voor de vogeltjes van haar vader, een man kwam huiden halen om leren tassen van te maken en er komt ook vaak een kapper om paardenstaarten te halen voor allerlei doeleinden.

Tot slot wil ik nog proberen om één ieder die moeite heeft met het slachten uit te leggen dat de dood nou eenmaal bij het leven hoort, om Jos te citeren, "het is net een touw waar een begin en een eind aan zit" en dat er verschillende keuzes zijn op watvoor manier je dat kunt doen en dat iedereen die keuze voor zichzelf en zijn/haar dier moet maken. Feit is nou eenmaal dat paarden ziek worden, oud worden, versleten raken waardoor ze niet meer een paardwaardig bestaan kunnen hebben, maar als we nog een stapje verder gaan... iets wat ik ook liever niet zou willen weten zijn er ook een heleboel paarden die niemand meer wil hebben en dus 'over' zijn. Zo'n paard is beter af bij de slacht dan in de handel is mijn mening. Iedereen die vlees eet weet dat er koeien, kalveren, varkens, kippen, reeen, eenden, kangoeroes, struisvogels en herten worden gefokt en gekweekt voor het vlees... dat zijn ook dieren met hersenen, bewustzijn en gevoel. Paarden worden niet gefokt voor de slacht... althans niet in eerste instantie... maar ik ben van mening dat alles wat 'over' is, oud is of ziek is beter af is bij de slacht en dan het allerbest in Nijkerk i.p.v. op transport naar Italie of in een slachterij waar ze geen liefde voor paarden hebben. Een paard is in mijn ogen ook een dier, net als de rij die ik net opnoemde. Een ideale wereld zou zijn waar we alle dieren liefdevol opvangen, er geen asiels hoeven bestaan, geen bio-industrie, geen dierenmishandeling en geen geldgebrek... helaas is dit niet de werkelijkheid, de werkelijkheid is dat er geen geldbomen in de tuin groeien, dat niet iedereen evenveel liefde heeft voor dieren (en ook niet voor mensen), dat mensen dood gaan en dieren alleen overblijven, dat mensen failliet gaan en hun oude 25-jarige besje geen paardwaardig pensioen kunnen geven, dat iemand zijn paard wil verkopen om wat voor reden dan ook en er niemand is die hem/haar wil hebben, dat het crisis is en vraag en aanbod van paarden nou eenmaal niet altijd evengroot is... Ik ben van mening dat een paard dan beter afgemaakt en geslacht kan worden in Nijkerk, hoe graag ik ook ALLE zielige dieren van de wereld zou willen opvangen. Om antwoord te geven op de vraag of er ook 'gezonde' dieren geslacht worden... Ja natuurlijk, hoe naïef is het om te denken dat dat niet gebeurt... hoe klote is het? Heel klote, want natuurlijk is een gezond dier slachten niet leuk, net zo min als dat leuk is bij koeien, varkens en kippen, maar het hoort nou eenmaal bij onze maatschappij... wij eten vlees, wij gebruiken dierlijke producten, wij zijn een product van onze voorouders. Je kunt beter accepteren dat dood het bij het leven hoort en dat op een zo vriendelijk mogelijke manier laten uitvoeren dan dat je het wegstopt en overal tegenaan schopt want geen enkel paard of ander dier heeft het eeuwige leven en niemand heeft geld en ruimte om alle zielige dieren op te vangen en te eten te geven... Dit is een proces waar iedereen tijd voor nodig heeft... de één meer dan de ander en ik denk dat dat één van de wijsheden van het leven is.

Als je ooit eens de kans krijgt om bij Jan te gaan kijken in Nijkerk dan zou ik dat van harte aanraden! Ik ga ook graag nog een keer terug met Jolanda, maar dan wel na de middag want het schieten van een paard heb ik nu één keer gezien en die confrontatie ga ik pas weer aan als ik één van mijn eigen paarden moet brengen want eerlijk is eerlijk... ik ben heel blij dat Jan het doet (en hopelijk ooit Jolanda als zijn opvolger), maar mij niet nog een keer vrijwillig gezien!

franka75 schreef:

nou die koe was groter als een schaap