Hey,
Dit was idd de persoon waar ik het over had.
Ik ben bij Popke en haar prachtige stoere superbrave hengst gebleven tot hij dood was...
Ze had me via pb gevraagd of ik misschien mee wilde... en toen ze hem naar binnen nam keek Popke nog achterom of ik er wel aankwam.
En toen de klap, stilte, en toen gewoon de emotie van de eigenaar.... ik vond dat zo erg, ik wist niets te zeggen... ik kon haar alleen maar vastpakken en knuffelen, en zeggen dat ze hem nog mocht aaien, en dat ze rustig aan mocht doen. Uiteindelijk kon ik zeggen : Hij heeft geen pijn meer.
We hebben samen bij hem gestaan, we zijn later toen hij hing nog terug gegaan, weer hebben we hem samen geaait...
Dusja... Ik ben heel eerlijk, ik vond het echt heel moeilijk.
Schieten is nooit leuk om te zien... Ik raak eraan gewent, ik bekijk het altijd van afstand...
Maar nee, het zal nooit helemaal wennen in zoverre dat ik daar zal staan zo van : Ach, weer een paard.
Ik toon geen emotie, het is m'n ''werk'' ik moet steun bieden aan de eigenaren of gewoon op afstand blijven en me niet moeien met die zaken.
Maar 't schieten is nooit leuk.
Zelfs Jan vind het elke keer dat hij schiet moeilijk. Maar hij doet het voor de paarden.
Maar ik zal jullie hier vrijdag wel meer over uitleggen tijdens het schieten.
Ik beslis op het moment dan wel of ik erbij ben of niet. Op excursies neem ik vaak de paarden mee de schietruimte in, en voordat ik kan weglopen is het vaak al gebeurt.
Verder als ik aan het werk ben, de paarden zijn dood, het is een product voor mij. En zo denken de slachters ook.
Heb er geen moeite meer mee met het villen e.d . Maar dat schieten blijft gewoon k*t...
Dit was het bericht wat ik na die vrijdagavond op bokt zette.
Jolliegirl schreef:Ik moet zeggen dat het vandaag voor mij de heftigste dag was tot nu toe voor mij...
Er was een bokker die via pb contact met mij had opgenomen een paar weken terug.... Over de keuze voor haar paard... Ik had aangeraden om de keus gelijk te maken en niet nog 2 weken te wachten...
Zodoende was ze vandaag in Nijkerk...
Damn... bloedmooi dier... wat een pracht... echt.. en dat zeg ik niet snel van paarden, meestal interesseert 't me niet...
Ik was er al vroeger, maar heb mij niet omgekleed en ben niet gaan helpen...
Ben meegelopen en bij het schieten gebleven samen met haar... en dan pas voel je de emotie als er geschoten wordt en de eigenaar zich even volledig uitlaat...
Ik schrok er zelf van...ik kon geen woord meer uitbrengen.... heb haar maar een hele stevige dikke knuffel gegeven... Ik wist echt niet wat ik moest doen of zeggen....
Ik voelde me echt heel stom.... een paard van een ander... waar ik toch van schrik en toch een stukje emotie... En dan moet ik mij groot houden... want ik sta daar om de eigenaar te steunen, en niet om een potje mee te janken...
Gelukkig is alles goed gegaan...
Ik besef me nu pas hoeveel een arm om iemand heen kan doen... zo'n klein gebaar.
De steun dat je bij het schieten blijft... De steun dat ze iemand hebben die hun óók steunt terwijl de eigenaar het paard steunt en de laatste eer bewijst....
Er zit zo'n wereld van verschil tussen '' aan het werk zijn'' of wachten met aan het werk gaan en bij iemand blijven als steun....
Ik heb echt even een paar keer flink moeten slikken....
Meis, mocht je dit lezen... Je bent een topper... echt!
Zo, sorry dat moest er eventjes uit...
Geplaatst: 09-03-11 17:20 
Half uur aan de telefoon gehangen. 
komen er nog mensen uit Arnhem/Wageningen? 