Jan zegt altijd : een paard doodmaken is niet plezierig.
Hij doet het uit liefde, iemand moet het doen!
De slachters doen gewoon hun werk. Mij is wel eens gezegd : die slachters zijn harteloze mensen.
Maar dat is onzin, ook deze mannen hebben een gezin, houden ergens van, en zullen ongetwijfeld ook van dieren houden, maar het is hun werk.
Ik ben zo blij dat zij mij de kans geven alles te leren. Want hoe leer je iets het beste? Door het zelf te doen!

En dat kost tijd, tijd = geld. Maar toch, ik krijg elke keer weer de kans om dingen te vragen, te doen, uitgelegd te krijgen. Ben ik ze erg dankbaar voor.
Het moment van leven naar dood blijft lastig. Nou trek ik het mij niet zo emotioneel aan omdat het niet mijn eigen dieren zijn. Maar ik moet er niet aan denken als ik mijn pony bijvoorbeeld weg zou moeten brengen... Wat een hel moet dat zijn, en dat begin ik me steeds meer te beseffen. Het punt van overgeven aan de slachter, de laatste knuffel, de laatste blik. Bah, ik wil er niet aan denken....