MSQuincyTE schreef:Ik heb gister de overige filmpjes een paar keer bekeken, en het gaat zo ongelovelijk snel als ze het paard schieten daar was ik wel verbaasd over net als sommige die in dat filmpje hoorde dat ze er een foto van wou maken.
Ik wist ook niet dat er zoveel bloed in een paard zat.
Eigenlijks zijn al mijn vragen die ik had van wat er in een paard zit beantwoord met deze filmpjes, want hier leer je heel veel van is mijn mening, al deed het wel even pijn dat ze het hoofd eraf haalden en later in de schedel gingen hakken.
Ik ben ook blij dat ik nou weet hoe groot de hersens van een paard zijn, ik had ze eerlijk gezegt groter verwacht.
JoyCiej007 jou verhaal over je opa komt over een met die van mijn oma en ook weer niet, want mijn oma heeft echt eutanasie gehad en was ook 100% bij bewust zijn, en het klinkt jou misschien raar in de oren maar ik ben trots op mijn oma dat ze dit heeft gedaan, ik zelf zou het niet kunnen denk ik.
Mijn oma had trouwens de spierziekte A.L.S. dat is een broertje of zusje van MS, alleen A.L.S. is vele malen erger vandaar dat mijn oma heeft gekozen voor eutanasie omdat zei niet verder wou lijden.
Ik vind het niet raar overkomen; ik vind het ook knap van o.a mijn opa om zo'n moeilijk besluit te nemen, maar ik denk (moeilijk voor te stellen als je niets hebt, maar toch) en heb altijd gezegd naar aanleiding hiervan dat mócht ik iets ergs krijgen, op jongere of oudere leeftijd, ik ben niet meer te genezen en een leven als kasplantje als vooruitzicht, dan mogen ze bij mij ook de spreekwoordelijke stekker eruit trekken om het maar zo te noemen; ze hebben mijn opa veel meer aftakeling, pijn en leed bespaard. Het afscheid zelf was gewoon heel dubbel, ik kan er nog steeds niet zomaar in real life over praten zonder wat tranen. Aan de ene kant was het mooi dat we tenminste de kans hebben gehad om afscheid te nemen, en hem te bedanken voor alles wat hij voor ons heeft betekent in ons leven. aan de andere kant was het werkelijk hartverscheurend, ik had van te voren mezelf voorgenomen om mezelf (als 15 jarig meisje) sterk te houden voor mijn opa, maar natuurlijk lukt dit niet; ik kon haast geen woord uitbrengen, was lijk wit, bijna flauwgevallen en huilde onophoudelijk aan één stuk door. Hij vroeg mij om goed op mijn broertjes te passen en iets moois van mijn leven te maken. Ik wist niet wat ik moest zeggen, volgens mij zei ik iets in de trant van 'tot ziens, opa.. bedankt!', en daarna ben ik weggelopen, ik kon het niet....
Beetje offtopic, maargoed, wilde het wel even kwijt, ook naar aanleiding van de eerder gestelde vraag hoe het nu precies met mensen gaat.
Noeki, nogmaals bedankt voor je pb, het heeft mij veel rust gegeven...