bribro schreef:Jeetje TS, wat een verdrietige situatie voor jou en vooral ook voor je dochter. Dit is precies het scenario wat je niet wilt als je voor je dochter een pony gaat kopen.
In die zin vind ik dit topic voor mijzelf ook best confronterend. Wij hopen voor onze jongste dochter van nu 13 ergens volgend jaar een paard te gaan kopen. En ja, ook ik denk dan laten we verstandig zijn. Niet te jong dier zoeken, met ervaring, redelijk relaxed etc. Overigens bij de aankopen van mijn eigen paard ook ervaren dat, ook al kun je het wensenlijstje met proefrijden en keuren keurig afvinken (rationeel), dat nog niet zegt dat het goed komt. Je schrijft ook ergens iets van niet/onvoldoende naar m'n gevoel geluisterd. Dat heb ik bij de aankoop van m'n paard ook niet gedaan. En dat was precies wat ik achteraf wel had moeten doen. Mijn paard en ik passen niet bij elkaar en dat heb ik ergens ver weg wel aangevoeld ten tijde van de aankoop. Gelukkig is ze wel een hele goede match met onze oudste dochter, dus ze is nog steeds bij ons. Overigens heeft onze oudste dochter me er echt van moeten overtuigen dat ze wèl op mijn paard kon rijden (die op dat moment al een paar jaar grasmaaier was want ik wilde niet dat ze verkeerd terecht kwam). Ze wist dat het niet makkelijk zou zijn, maar ze was er ook zeker van dat het goed zou komen.
Maar nu terug naar jullie. Ik ben wel benieuwd hoe je dochters gevoel was bij het gaan kijken en proefrijden bij deze pony. Je geeft sowieso aan dat ze de pony graag wil houden. Heeft ze er zelf vertrouwen in dat het goed komt?
Misschien is het een idee om er een goede gedragstrainer bij te halen? Niet omdat je zelf de kennis en ervaring niet hebt. Maar om iemand met een frisse blik mee te laten kijken naar waar jullie nu staan en hoe je in de situatie waarin jullie nu zitten, een pony met een blessure en met een vrij hoog stressniveau, het beste met hem aan de slag kunt in het opbouwen van een vertrouwensrelatie en het stapwerk wat je om te beginnen straks met hem moet gaan doen.
Er zijn verder al best veel goede tips gegeven vind ik, dus die ga ik niet opnieuw noemen. Wel wil ook ik je een complimentje geven hoe netjes je steeds weer reageert, petje af.
Tot slot, die van mij ging niet stijgeren maar is de eerste maanden dat ze bij ons was een paar keer door haar benen gezakt van de stress. Ze werd echt twee keer zo klein en stortte nog net niet ter aarde. Dit gebeurde zowel bij het ernaast lopen als bij het erop rijden. Na die eerste maanden nooit meer voor gekomen in de bijna 10 jaar dat ik haar heb. Ik schrok me helemaal wezeloos als het gebeurde, want het kwam voor mij uit het niets. Achteraf gezien was inderdaad haar stresslevel al veel te hoog vlak voordat het gebeurde, maar pikten wij de signalen niet voldoende op die ze afgaf. Inmiddels weten we dat ze heel gevoelig is voor sommige dingen en zich (in eerste instantie) heel subtiel uit. Er zijn dingen waarvan mijn dochter zegt dat ga ik niet van haar vragen (want geeft te veel stress), maar ondertussen kunnen ze wel samen naar buiten, gaan ze af en toe naar crosstraining en zijn ze samen op ponykamp geweest. Bij dat laatste hebben ze alles mee gedaan, behalve de buitenrit met de hele groep (dat was too much, dat voelde mijn dochter en is daarom na een paar honderd meter teruggereden naar stal).
Wat ik wil zeggen, je dochter heeft het al een keer goed aangevoeld, dat gaat haar misschien ook juist helpen om samen met deze pony een fijne combinatie te worden....
Fijn dat je reageert vanuit je eigen gevoel en ervaring.
Het gevoel tijdens proefrijden was super goed.
Mijn dochter was meteen weg van deze pony.
Ja ze heeft er alle vertrouwen ik dat het goed komt.
Ja dat is zeker een idee hoor om er een gedragsdeskundige bij te halen. Ik heb mensen om mij heen die ik kan inschakelen. Maar voor nu moeten wij eerst werken aan herstel. De pony weer gezond krijgen.
Dan schrik je ook flink als ze door de benen zakken. Gelukkig was dat tijdelijk.