Geen Balou meer die op de uitkijk zit als ik er niet ben of die rond de bak struint als ik met Kyara bezit ben of die ik 's avonds voor ik naar bed ga weer naar binnen laat en eten geef, geen kleed meer voor de kast waar ze altijd op lag.
Het is zo vreemd en leeg

Daarnaast was het vandaag een jaar geleden dat mijn vader is overleden, dus vanmiddag even een bakje met Spaanse Margrieten naar het graf gebracht.
Vanmorgen had Elina weer een Bixie wedstrijd en was weer 2e en 1e in de A dressuur

We zijn nu druk aan het oefenen voor de B1, maar dan moet ze ook galopperen, Kyara vond dit altijd erg moeilijk en hoe meer ze haar aanspoorde hoe langzamer dat ze ging en hoe meer ze staakte, bokt of steigerde, maar goed de aanhouder wint

Aan de longe ging het altijd al heel goed en ook voor de tweewieler is het geen enkel probleem, maar onder het zadel was het hopeloos, maar sinds een week of 2 is blijkbaar ineens tot het besef gekomen dat ze best kan galopperen met iemand op haar rug

Ze springt nu vrij vlot aan en een soort van volte galopperen of zelfs de hele bak rond (nou ja rond, haha) behoort tot de mogelijkheden.
Elina meent altijd dat iets zomaar ineens moet lukken, ik probeer haar dan uit te leggen dat Kyara alles nog moet leren, conditie moet krijgen, spieren moet kweken etc., dan zeg ik tegen haar "toen jij met turnen begon vorig jaar kon je ook nog niet alles wat je nu wel kunt, dat heb je geleerd door oefenen en door te oefenen wordt je sterker en wordt alles steeds wat makkelijker, en zo moet jij Kyara ook dingen leren".
Wendy: ik kan me heel goed voorstellen dat je denk van "ik stop ermee", het lijkt me een enorme angstige gebeurtenis als je pony ervandoor gaat en jij zit op een karretje erachter.
Misschien kun je gaan oefenen in de bak door haar in te spannen en van alles achter haar te hangen, dat heb ik met Kyara ook gedaan.
Ik longeerde haar dan met een dubbele longe en een band erachter of een vierkant houten plankje op rammelende wieltjes.
Ik liet haar dan ook galopperen en soms kreeg ze dan de strengen tussen de achterbenen of de band een beetje tegen zich aan, zo kon ik zien of ze het eng vond, of ze naar me luisterde en ik haar in de hand kon houden.
Ik ben zo wel een jaar bezig geweest met haar.
Doordat ik veel met haar deed op die manier is ze enorm op mij gericht, dit was voor Elina heel erg lastig met rijden omdat ze doorlopend naar mij toe ging, gelukkig is dat nu helemaal over, maar tijdens de clubles moet ik weleens even aansingelen of de beugels korter maken voor het springen en dan hinnikt ze vaak even heel zacht als eraan kom lopen
