Bokt.nl

Pipi schreef:

Ik kan me zo vinden in jouw gevoel.
Heb 3 jaar terug een paardje gekocht,die toen al niet door de klinische keuring kwam.
Hij had een knieblessure,maar met rust zou dat goed komen.
Ik besloot in overleg met de eigenaar hem pas te kopen als de knie genezen was,zo had ik wel mooi de tijd om vast een beetje band op te bouwen,want hij stond hier niet zover vandaan.
Eindelijk kregen we van de da groen licht en ondanks alle waarchuwingen van iedereen om heen heb ik hem dus gekocht.
Ik werd voor gek verklaard,want ik had al zoveel paardenellende en verdriet gehad.
Maar ik was eigenwijs en moest en zou hem hebben.
Hij was alles wat ik zocht in een paard en wist zeker dat hij me kon geven wat ik nodig had; een beste vriend die me zou helpen van de angst om te rijden af te komen.
Wat was ik blij toen hij gebracht werd.
Helaas paste hij niet zo goed in de groep op de wei en zat ie in no time onder de bijtwonden en had ie een flinke kroonrand wond,waardoor ik niet kon rijden.
Maar goed,het getuttel en gepoets vond ik ook heerlijk,alleen van het kijken naar hem werd ik al gelukkig
Toen ik er eenmaal op kon,liep hij niet rad,dus naar de da.
Bleek hij hko te hebben,een 3tje,dus niet zo'n mooi bericht.
Na een dure behandeling met infuus,medicijnen,speciaal beslag en revalidatie was hij goed en konden we eindelijk gaan rijden.
En wat ik al van het begin af aan wist;het ging super tussen ons!
We zijn door diepe dalen gegaan maar hebben ook hoge toppen bereikt.
Ik heb een jaar lang alles met hem kunnen doen wat ik wilde.
We zijn zelfs wedstrijden gestart,buitenritjes gemaakt (jaja,die angst bij mij had hij weggehaald) en ons topmoment was onze vakantie samen,een weekje boscrossen met nog 10 andere meiden met hun paarden.
Toen we weer thuis waren begon het minder met hem te gaan,hij begon meer te struikelen en tijdens de les vlogen we ineens zomaar van uit het niets over kop.
Dit was duidelijk niet goed
Terug naar de da en ja hoor,de hko was zodanig verslechterd dat er niets meer aan te doen was.
Daarbij had hij zoveel pijn,dat ik niet anders kon doen als hem laten gaan
Al met al heb ik hem dus maar anderhalf jaar gehad,met daarbij torenhoge da rekeningen,heleboel zorgen en slapeloze nachten en een onvergetelijk verdriet.
En toch... als ik morgen voor dezelfde keus zou staan,deed ik het weer.

Het is een heel verhaal geworden,waar jij eigenlijk niks aan hebt.
Maar ik wil er alleen maar mee zeggen dat ik weet hoe je je voelt en dat ik zó goed kan begrijpen dat je doet wat je doet.
Ik heb toen die tijd ervaren dat het gewoon heel fijn is als er iemand jou begrijpt,want ook al is het allemaal goed bedoeld,al die negatieve reacties doen toch wat zeer en het is heel vermoeiend om jezelf steeds weer te moeten verdedigen.
Oke,het is misschien niet de meest slimme actie ooit,maar als jij voelt dat je dit moet doen dan is dat zo.
Ik wil jou en je paard dan ook alle geluk van de wereld wensen en hoop met heel m'n hart dat jullie nog heel veel jaren samen mogen blijven.

Liefs,Paola