Humpf.... 3 dagen geleden kwam ik na mijn werk op stal zie ik in zijn hals, vlakbij zijn schouder 2 enorme bijtwonden en een soort scheur tussen de beide wonden....
Zelfs nog een stukje pees zichtbaar, ik dacht dat ik van mijn stokje ging......
Wat was er gebeurd, de pas gecastreerde draver van een stalgenoot was in de kudde gezet en ze hebben de rangorde opnieuw moeten bepalen.
Dus direct de veearts gebeld want ik dacht het ziet er zo heftig uit dat moet zsm gehecht worden.
Echter zei hij, bijtwonden hechten we niet ivm bacteriën, dus ik kreeg instructies mee hoe ik de wond moest verzorgen en als hij sloom zou worden antibiotica... Tja en dan heb je nog geen echte band opgebouwd met je onzekere Pre omdat je hem nog maar net hebt....
Dus al mijn moed bijeen geraapt en ben even het gesprek met hem aangegaan dat ik 3x per dag zijn wonden moest insmeren.
We zijn nu dus 3 dagen verder en wat een fantastisch paard heb ik....!!
Vanaf het eerste moment smeren stond ie doodstil en liet ie mij compleet mijn gang gaan en stond ie op een gegeven moment zelfs te kauwen en nota bene te suffen.
Vandaag kwam ik eraan met de tube in de aanslag en werd ik begroet met een luid gehinnik.
Was er gewoon ontroerd van. Hij is compleet ontspannen en wacht netjes tot ik klaar ben en kijkt dan veelbetekenend naar mijn jaszak of er nog een appeltje voor hem inzit..... De wond geneest wonderbaarlijk snel en zo heeft deze nare gebeurtenis toch nog een positief tintje gekregen.
Ik verbaas me telkens weer over de sensitiviteit van dit ras, ik hoop dat dit het begin is van een prachtig partnerschap!