idefix4 schreef:Mayke: Mijn schoonpa is ook zo iemand die niet in foto's gelooft. Hij koopt altijd veulens om die reden, zodat je nooit een beestje met een verleden hebt. Tot nu toe werkte dat altijd prima. Sam is ook niet gekeurd, toen we hem kochten. Geen idee wat ze zouden vinden op de foto's. Feit is dat ie NOOIT kreupel is, dus prima paard. En ach, dan zijn zijn benen goed, maar deugd het karakter niet. Ik vind het ook wel een wassen neus idd. Ik volg altijd mijn gevoel met paarden en die heeft me nog nooit belazerd ook.
Heb jij dat niet? Dat je, nu je veel readingen doet, niet eens meer een plaatje nodig hebt, om te weten hoe het zit? Ik wel! Haha. Dieren verrassen me nooit. Mensen nog wel...
ja haha...alleen moet ik daar voorzichtig mee zijn, want het gaat retesnel.
als je een gesprek hebt met iemand en er worden meerdere mensen, dingen, dieren besproken, wil ik gewoon zeker weten , van wie het is.
er komt ook heel veel emoties en pijnen binnen van mensen.
in ieder dier zie ik het mooie zieltje(engeltje), in ieder mens ook (engeltje met alle gaves erbij), alleen kom ik er later achter dat ze veelal dit zelf (nog) niet zien, of hun ego (persoonlijkheid) nog teveel in de weg zit. Meestal benoem ik dit wel, maar omdat sommige dingen best confronterend kunnen zijn, ondervind ik wel eens weerstand of ontkenning .In dat geval laat ik ze los, om hun eigen pad te bewandelen door het leven. (en das ook rete moeilijk, vooral mensen die heel dicht bij je staan)
Ik heb nog de meeste moeite met het loslaten van dieren trouwens.
kan je nagaan , wat er allemaal bij me binnenkomt als er hier foto's geplaatst worden.
ik vind het niet erg, omdat ik weet dat het zo hoord, meer heb ik er moeite mee, om dit niet te zeggen, daar er eigenlijk in weze geen hulpvraag is. Als er wel een hulpvraag is, staan mensen er pas meer open voor en kan het ook meer binnenkomen wat echt van belang is voor hen, op dat moment.