DinkeyGirl schreef:Nog even inhaken op Mayke en de discussie uit het oude topic: ik vind het heel bijzonder wat jij doet, ben zelf ook erg hoogsensitief en voel zelf heel goed wat ik wel en niet moet doen, of wanneer iets wel of niet goed gaat en waar dat bij Suevo vandaan komt. Vandaar dat ik ook liever geen foto's op zo'n foto-forum zet. Ik volg liever mijn eigen gevoel onder begeleiding van een goede instructeur en een holisch dierenarts (heb goed contact met Steffi van der Laarse). Suevo reageert ook heel sterk op mij, als ik een min-dag heb kan ik beter niet opstappen want hij spiegelt mij ook heel erg. Wij hebben heel veel van elkaar geleerd en elkaar ook heel veel vertrouwen gegeven.
Hoogsensitief , super, het kan af en toe enorm lastig zijn. Omdat er zoveel van andere bij je binnenkomt en je af en toe niet weet wat van jou is en wat van een ander. Eigen gevoel volgen is altijd goed.
Met rijden ben ik juist de confrontatie aangegaan bij een min dag. Het mooie is, dat die paarden dat dan spiegelen, waardoor je hetgeen wat je bezighoud makkelijker kan verwerken en loslaten.
de paarden transformeren enorm veel van ons. Hoe meer je je hiervoor opensteld, hoe beter je aan gaat voelen wat nu van jou is en wat van een ander.
haha...Goloso is mijn spiegel voor mindagen , die heeft eens door de teleurstelling die ik had, echt steigerend op zijn achterhand alles en iedereen bij ons weggejaagd.(met mij erop) Hij wilde het gevecht aan, tegen de wereld voor mij. Op dat moment moest ik zo huilen. Op dat moment zag ik het niet klaar. maar later werd het mij zo duidelijk hoe belangrijk hij is in mijn groeiproces.
Mijn paarden leren niet van mij, ik leer alles van mijn paarden.
hihi, zo grappig.
ik heb net een jong katje , luna, een heel open , speels, ondernemende deugniet, maar ook heel gevoelig.
Ik ben Luna aan het observeren, hoe het eigenlijk in de dierenwereld gaat. De moederkat gaat steeds meer afstand nemen om de kitten los te laten en op eigen benen te lopen. ze zijn nooit verstikkend naar de kittens.
Nu ben je als mens geneigd te knuffelen met zon jong ding. Echter wilde Luna dit op een gegeven moment niet meer...zo grappig...Neeeeeeeeeeee, wil nu dit, neeeeeeeee, wil nu dat. Ik ben er mee gestopt haar op mijn schoot te pakken. Nu zoekt ze mij vanzelf op, als ze bv geschrokken is en behoefte heeft aan troost. En gister zocht ze me op, had ze pijn in haar buikje.
Eigenlijk is het in feite met kinderen ook zo. er zijn op het moment dat ze je nodig hebben. Verder loslaten om hun eigen proces te volgen en te leren in het leven. Je hebt nl nooit het kind. Je mag het begeleiden naar eigen leeringen in het leven (incl. het maken van "fouten" , hoe moeilijk ook)
Het knuffelen van volwassenen naar dieren of kinderen , als ze hier niet zelf mee komen, is het binnenhalen van liefde voor jezelf..., en verstikkend naar het dier of kind.
hm..geen idee waarom dit in een keer naar boven komt.