Zal ook eens een voorstelpost doen...
Ik ben dus Tiene, 26-jarige Belg (niet het trekpaard
) uit Hasselt, Belgisch Limburg. Op mijn tiende heb ik leren paardrijden op een paardenkamp, na eerst een tiental andere sporten geleerd te hebben. Dit was mijn ding!
Een paard kon toen nog niet, mama was alleen, had een slechte gezondheid en wist daar te weinig over en ik was nog te jong. Maar, ezeltjes konden wel! Basiel en Fideel waren net geboren toen we gingen kijken, een paar maanden later mochten ze naar ons komen. Intussen zijn ze zo:

Toen ik 17 was, mocht ik eens "rustig" uitkijken naar een jong paard.
Ik werd verliefd op deze Kapaza-foto, een Arabiertje van Croupier NL en Benamara:

We gingen kijken: in een kudde van +30 paarden stond hij, en hij kende niks, was achterdochtig en niemand kon in de buurt komen, behalve ik
Een week later kwam Falco, mijn Arabische ruinvriend. Hij was toen anderhalf jaar, hij kon zo mooi lopen en dat zou onder het zadel niet anders worden:

Hij was een zorgenkind en overleefde doorheen de jaren verschillende zware kolieken. Toch kwam hij er altijd bovenop, behalve die laatste keer...
Ik heb hem dan op 27 april om kwart voor negen 's morgens moeten afgeven na een strijd van een nacht lang. Hij is dan door het crematorium van Roermond opgehaald en 's maandags gecremeerd.

Die donderdag zijn we het tonnetje as gaan ophalen en zijn we doorgereden naar Nadine Koo, waar we Adje en Fin leerden kennen, twee zonen van Aja Justified, Ad van Sandala en Fin van Papaya. Fin was out of my league qua vooropgestelde prijs, dus we gingen voor Adje.
Dit guitige kereltje stond ons dus op te wachten, zijn broertje verstopte zich continu achter hem (ik moet echt eens een overzichtstopic maken, zie hoe ze veranderd zijn!!):

Hij kwam vrolijk bij iedereen snuffelen, behalve bij mij
Even later stond hij bij ons. Alleen... Het klikte niet met de ezels, of ja, van zijn kant wel, maar de ezels vonden het niet zo prettig om met hem "te spelen" (lees: door de wei gejaagd te worden). Dus, een leenpaard, een salto van de ezel en een goed gesprek met vriendlief later, besloten we dat Fin ook mocht komen. En we hadden geluk, er had net een andere koper zich toch op het laatste nippertje afgemeld.
Enkele dagen later hadden we deze hereniging:

Van toen tot nu is alles goed gegaan, alleen heeft Fin zijn manen in september kwijt gespeeld, ze groeien als kool en zien er nu zo uit (foto Fin is wel van voor het manenprobleem, maar lichamelijk is hij niet veel veranderd)
:
