Beetje dubbelzinnige titel aangezien Taco zijn beste beentjes inderdaad voor zitten maar afgelopen zaterdag heeft hij alle 4 zijn beeste beentjes voor gezet.
Bij ons op stal reden we samen onze ena laatste wedstrijd. Omdat ik voorzitter ben van de vereniging vond ik het leuk om ook nog een keer op thuisbasis met hem te starten.
Het losrijden ging erg fijn.
Taco is so wie so altijd wel fijn te rijden zodra hij in de knotten staat en ik er in apenpakkie op ga zitten. Dan is hij altijd super geconcentreerd 
Voor de eerste proef hem nog even ingefluisterd dat we er nog 2 wedstrijden voor gingen en dat we dan niet meer in de ring komen. Taco vond volgens mij dat hij er dan ook maar echt voor moest gaan. De oortjes gingen erop en hij ging heerlijk aan het lopen. Eigenlijk kwam ik in deze proef niets tegen waarvan ik dacht: dat ging nou echt niet goed. De gebruikelijke dingetjes zoals de keertwending rechts, galopappuyement rechts maar verder deed hij het echt super.
De tweede proef was hij wat moe dus daarin heb ik niet echt meer aan hem gereden maar gewoon lekker uitgehobbeld. Hij was nog energiek zat voor gewone rondjes maar de oefeningen kosten hem dan net teveel kracht.
Heb echt weer van hem zitten genieten. Ik ga dat zo missen! Met Taco ga je de proef in en dan kan je ook gewoon rijden zoals je trained, hij doet het altijd voor mij 
Nog voor de prijsuitreiking kwam een goede vriendin naar me toe of ik alvast de uitslag wilde weten. Omdat ik geen zin had om tijdens de prijsuitreiking in een overvolle kantine in snikken uit te barsten (menig mens weet natuurlijk niet wat er speelt omdat ze niet weten dat dit onze ena laatste wedstrijd was) wilde ik het graag weten.
In onze eerste proef hadden we gewoon 208 punten *o/* De tweede 192. Ik was natuurlijk al super trots op mijn mannetje maar dat hij gewoon weer een winstpunt loopt is een onbeschrijflijk gevoel!
Maar ook een gevoel met heel veel emotie. Heb hem op stal gezet en lekker zijn hapje gegeven.
Daarna toch naar boven voor de prijsuitreiking. Toen ik Sandrien boven aan de trap tegen kwam barstte ik spontaan in snikken uit (grappig wat voor effect echte vrienden altijd op je hebben)
Na lieve woorden, een dikke knuffel, een grote hap lucht en een mouw vol tranen kwam de prijsuitreiking.
Nog maar 1 wedstrijd te gaan