Het mooiste van Romeo is dat ondanks het feit dat ik hem nu heel heel weinig zie hij toch iedere keer weer hinnikend naar het hek komt om me te begroeten en verder
- hoe hij zo lekker verdwaast kan kijken als hij bijv. op mijn teen gaat staan (hij is soms nogal onhandig en maakt het nog erger door zijn volle gewicht op die voet te zetten waar de mijne onderstaat en vervolgens achterom kijkt met een blik van 'wat doe jij nou weer?')
- hij vreselijk eigenwijs is, als ik zeg links dan wil hij rechts en andersom.
- hij zo vreselijk goed zijn best doet om alles alsnog te leren, hij is slecht tot bijna niet ingereden voor zover ik weet en is inmidels een jaar of 12 een moeilijke leeftijd om te leren maar hij probeert het nogsteeds.
- hoe hij debiel kan doen op een buitenrit, ligt er een miniskuul plasje gaat hij er het liefst met een boog van een kilometer omheen maar ligt er een huge plas waar hij bijna tot zijn knieen aan toe in staat banjert hij er met veel plezier doorheen.
- het feit dat hij, ondaks dat hij het wel eens probeert, absoluut niet kan bokken wat hele grapige sprongetjes oplevert hij tilt dan nl. zijn achterbenen tegelijkertijd optilt tot een hoogte van 10cm
- hoe hij alles toelaat, van bokkensprongen vanaf zijn kont tot voltige aan toe
- de domme acties die hij kan uithalen, bijv. toen we klaar waren met springen en de sprong op ong. 50cm hoogte stond en hij loslopend aan de lange teugel naar de sprong toe loopt en denkt, dat deed ik net ook en er in stap een been overheen tilt en vervolgens vast komt te staan zodat de sprong onder hem uitgebouwt moet worden voor hij verder kan
- hoe hij als ik van hem afviel me bijna letterlijk weer opraapte, na een mislukte sprong waarbij we allebij vielen en ik als eerste met als gevolg dat hij bovenop me lande en ik dus vrij pijnlijk op de grond lag hij naar me toe kwam, ging snuffelen en vervolgens met zijn tanden mijn shirt pakte en me omhoog wou trekken
en zo kan ik nog wel ff doorgaan als het moet.