
Vandaag heb ik voor het eerst, sinds juni alweer, echt doorgereden met haar.
Windkracht 4 kon haar niet deren, terwijl ze destijds toch iets té alert was op alles met dit weer.
Het is toch een groot verschil als ik haar rij of de revalidatie-trainer, maar dat is iets waarbij de tijd wel raad brengt.
Ik moet mijn hoofd nog een beetje op orde zetten. Haar op revalidatie-kamp sturen was één ding, het nu zelf gaan doen, dat is wat anders.
Afgelopen weekend ben ik dan maar gaan knuffelen met enkele jonge Haflingers.
Over Feel Good-moment gesproken...
Het hengstje van die kudde...
Geen idee of we het vaker gaan doen haha..
In plaats daarvan met een jaarling hengstje thuis gekomen op wiens koppie ik verliefd was geworden
Gelukkig blijkt het al die jaren later ook absoluut mn droompaard onder het zadel te zijn, maar dat was nogal een gok. Altijd laten keuren iig is de enige tip die ik je kan geven 
Ik sta ook altijd als bange moeder langs de kant, maar Monroe is zo'n sukkeltje dat ik eerder bang ben dat een ander hem wat aandoet dan dat hij een ander wat aandoet. 
haha erg he.