Gisteren ochtend werd ik gebeld, mijn meisje was er niet meer.
Ze was drachtig en zou een dezer dagen een veulen krijgen.
Ik heb haar zondagavond gecontroleerd, alles was nog rustig.
Het was haar derde veulen, je kon altijd goed zien wanneer ze er klaar voor was.
Mijn man heeft 's ochtends gevoerd en haar nog weer gecontroleerd, weer niets aan de hand.
Daarna ging hij even boodschappen doen en brokken halen.
Een kennis van ons kwam toevallig even kijken of hij thuis was.
Er stond een klein veulentje onder een fries en hij vertrouwde dit niet helemaal.
Hij is gaan kijken en zag mijn merrie in de wei liggen.
Hij heeft meteen mijn man gebeld, die is naar stal gegaan en heeft de veearts gebeld.
Het zag er niet goed uit....
Op aanwijzing van de veearts heeft mijn man wel wat biest gemolken.
Daarna is mijn meisje weggelopen, iets verderop is ze gaan liggen.
Daar is ze ook overleden.
Ze heeft een inwendige bloeding gehad, slagaderlijk.
Ook al waren we bij bevalling geweest, we hadden niets voor haar kunnen doen.
En daar zit je dan, met een veulen van een uur oud en een dode merrie.
Het enige geluk was, dat haar dochter begin mei al een veulen had gekregen.
Het nieuwe veulentje heeft eerst het beetje biest uit een flesje gedronken.
Daarna hebben ze haar bij mijn andere merrie gezet.
Die heeft geen moment geprotesteerd, ze laat haar braaf drinken.
Tot nu toe gaat het prima met haar, ze heet So Special.
Een heel speciaal veulen, van een pony die ook heel speciaal voor me was.
Het lijkt wel, of ze gewacht heeft met doodgaan,
tot er iemand was om voor haar veulen te zorgen.
Meisje, tot ooit.
Je hebt altijd een plekje in mijn hart, ik zal goed voor je veulentje zorgen.