Ik heb in februari mijn lieve paard Arno in moeten laten slapen.Hij was een luchrzuiger.Bijna elke maand had hij wel koliek.Het laatste half jaar ging hij zo hard achteruit .Je zag dat hij het langzaam opgaf.Hij is 11 jaar bij me geweest.We waren een eenheid.Hij was mijn zorgekindje,mijn mafkees.En elke dag word je wakker met het gevoel van:zal hij nog wel leven of heeft hij veel pijn.Het vreet je op van binnen.Want zijn pijn is mijn pijn.Tot dat je het telefoontje krijgt dat het heel slecht gaat.Ik wist het meteen dit was het dan.Ik kwam bij hem aan en heb nog gewandeld met m en met mij heeft hij ook nog gedraaft.Ik weet dat hij dat alleen voor mij deed.Met mijn bijrijdster wilde hij niet eens op zijn bene blijven staan.Gelukkig was de veearts er heel snel.Hij heeft die dag dus niet lang geleden.
Maar nu maanden later mis ik hem nog zo erg.Dat is met geen pen te beschrijven.Ik heb een nieuw paard . Echt een schat van een beest maar hij zal nooit de plaats van Arno kunnen vervangen.Ik zeg dit tegen niemand en als iemand er naar vraagt zeg ik dat het goed zo is want mijn mafkees heeft geen pijn meer en dat is het belangrijkste.Maar mijn grootste vriend is dood en dat doet pijn.Het zal zijn plekje heus wel krijgen maar hoelang dat gaat duren ................de tijd zal het leren
Dag mafkees ik kon je niet langer bij me houden liefs mij