Geplaatst Heel veel ruimte, heel veel grasjes, en natuurlijk heel veel vriendjes..
Maar op eens kreeg ik een telefoontje......
Zippy had een wond op haar achterbeen. Of we kwamen kijken..
Ja natuurlijk..binnen een kwartier waren we bij haar...We liepen de wei in en
het zag er niet zo ernstig uit...(in eerste instantie)
Ze had een gat in haar rechterachterbeen ter hoogte van het spronggewricht . Haar huid hing los
er over heen..
Mijn eerste gedachte was...naar de kliniek, hechten, terug naar stal... Ze komt hier echt wel bovenop.
Wij de trailer gehaald en hup naar het kliniek..Maar toen wij haar daar uit de trailer haalde
en de dierenarts zag haar wond...zei hij meteen....Dit is niet goed...hele slechte plaats.
En ik keek opnieuw naar haar wond en zag nu dat ook haar pezen doorwaren..
De dierenarts zei. Ik ga met mijn vinger voelen hoe diep het gat is.Als ik op/in het bot kom is het niet goed..
En nog spookte door mijn hoofd.....het gaat goedkomen, het kan niet zo zijn dat dit niet te genezen is
.Maar de dierenarts zei: Ik zit met mijn vinger in een gat in het spronggewricht, het gat is zo groot,
dat als we haar gaan behandelen, heb je 95% kans dat het niet gaat lukken en 5% kans is dat
ze het redt maar de rest van haar leven een stijf been heeft en erg veel pijn..
Dus het allerbeste voor haar is om haar te laten inslapen...
De wereld zakte onder mijn voeten weg..dit kan niet....niet mijn meisje..niet mijn trots.. niet het paardje waarmee
ik de hele wereld zou gaan veroveren.. ze is nog veel te jong...pas 1 jaar en vier maanden...nee..
En dan staat alles om je heen stil...mijn man belde de fokkers van Zip of ze nog afscheid van haar wilde nemen..een vriendin van mij was ook onderweg naar de kliniek..
En nu ga ik de juiste beslissing nemen?... is het juist om haar te laten inslapen.heeft de dierenarts
het niet verkeerd?..alles schoot door me heen..
De fokkers, mijn man en mijn vriendin waren erbij toen ik besloot om haar geen pijn meer te laten voelen.
De dierenarts gaf haar eerste spuit en we brachten haar naar binnen..
Ik wilde erbij blijven...iedereen bleef erbij..zo fijn..
Na het tweede spuitje ging ze liggen..zo rustig..alsof ze even ging rusten...
Ik ging bij haar hoofdje zitten en aaide haar en dacht dat ik daar nooit meer mee kon stoppen..
Het derde spuitje... paar diepe zuchten....en ze was er niet meer....
Nooit meer het heerlijke gehinnik als ik bij haar kwam, nooit meer knuffelen..geen toekomst meer samen....
Sorry voor het lange verhaal..
hier nog een paar foto's van Zip HollywoodBritches..
in de bak
in de wei
http://www.mijnalbum.nl/Foto-3MEH77V8.jpg
en de laatste knuffel toen alles nog goed was
http://www.mijnalbum.nl/Foto-AM88ZFWG.jpg
foto's in links gezet, max. 2 toegestaan.
