ik weet niet hoe ik dit moet neerzetten, ik ben nog steeds in shock maar ik moet dit van me afschijven.
Vanmiddag is mijn lieve Jip uit mijn leven verdwenen, hij is geraakt door de bliksem, godzijdank was hij in 1 keer dood.
Rond 20.00 kreeg ik een telefoontje, ik nam iig heeel vrolijk op, toen vroegen ze me ben je thuis, ik ja, ik had al een vermoeden dat het niet goed kon zijn, de volgende vraag was sta je stevig in je voeten. ik ja waarom? toen vertelden ze me dat jip dood was, ik kon het niet geloven ik dacht ze maken een grapje, dit over komt mij niet. dit kan niet! op het moment dat ze het zeiden brak mijn hart in duizend stukjes, nog steeds kon ik het niet geloven, ze kwamen me op halen en ik ben gelijk naar de wei gegaan, van uit de verte zag ik janneke al bij jip staan, ik ben uit de auto gestapt eerst durfde ik niet te kijken, toen ben ik de wei in gelopen, nog steeds kon ik het niet geloven. Toen zag ik mijn lieveling liggen. en mijn benen hielde me niet meer, ik ben gauw gaan zitten. Eerst kon ik niet kijken, ik verborg me in jannekes manen. later ben ik bij zijn hoofd gaan zitten, om afscheid te nemen, ik heb hem verteld dat ik heel veel van hem houdt en hem een laatste zoen gegeven.
Het ergste was, ze konden hem niet uit de wei halen, janneke liet dat niet toe, hij blijft daar nu nog 1 nacht liggen zodat zij ook afscheid kan nemen van haar zoon, ze waren nog nooit uit elkaar geweest.
Mijn lieve jip was pas 6 jaar, hij zal voor altijd in mijn hart zblijven, hij was mijn beste vriend, lieve jip ik hou van je en ik zal je nooit vergeten.
Maar nu moet ik sterk zijn, voor mijzelf en voor janneke, we kunnen elkaar troosten.