Geplaatst Lang verhaal maar zeker de moeite waard!
bijna 2 jaar geleden ben ik 2 pony's verloren. Het waren 2 welshjes 1 van 1 jaar oud en de ander was 2 het waren volle zusje. Hun moeder is Sterre mijn welsh. Rond kerst 2004 merkten we dat ze niet hun zelf waren. We hielden ze in de gaten en merkte dat ze steeds slomer werden, maar het was nog niet noodzakelijk om de veearts er bij te halen. Ik ben die avond er nog wel 4 keer geweest. De volgende ochtend kwam ik bij de stal om de paarden eten te geven en zag dat Christel lag en heel moeilijk ademde. Toen heb ik 2 vriendinnen gebelt die allebij ook een paard hebben en die kwamen. wij hebben daar de hele dag gezeten. christel was erg onrustig. die ochtend was de veearts toch maar even wezen kijken en zei dat het waarschijnlijk een veulen ziekte was en had ze antibiotica gegeven. Met Thierra ging het wel die at soms een beetje. Op een gegeven moment begon christel wel heel raar te doen, dus wij 2 mensen gebelt die gelijk kwamen kijken. Zij dachten dat ze koliek had want ze trapte naar haar buik en ging steeds liggen en weer staan. Ik met haar lopen en 2 vriendinnen diewen om te zorgen dat ze bewoog. De veearts gebelt maar die was net bezig een infuus aan het aan leggen dus die kon niet snel komen en de andere 4 veeartsen van de kliniek waren ook ergens mee bezig. Toen viel christel achter over omdat het halster iets te groot was. Dus wij halster om doen en weer diewen. Toen viel ze in de bosjes en konden we niet meer snel genoeg handelen om haar omhoog te krijgen. Ik ben weg gerend want het is een verschrikkelijk gezicht je eige pony zien dood gaan
Later ben ik bij haar gaan liggen het was -5 graden maar dat maakte mij niks uit. Ik heb daar wel een uur gelegen. Toen zijn we bij de Thierra gaan kijken en die stond gewoon rustig. Het ging neit beter met haar met ook niet slechter. Later is ze aan het infuus geweest 3 dagen en toen ging het iets beter maar na 5 dagen niet echt resultaat gezien te hebben heb ik besloten dat ze ingeslapen moest worden want we zagen ook geen hoop meer en anders was ze misschien heel pijnlijk gestorven en dat wou ik haar niet aan doen. Ik was er niet bij omdat ik niet aan kon zien hoe nog een pony dood ging. Het was met oud en nieuw toen ik haar voor het laatst zag. Ik heb 2 hele mooie grote foto's in me kamer hangen en ik zou ze nooit vergeten!!CHRISTEL EN THIERRA IK MIS JULLIE VERSCHRIKKELIJK
bedankt voor het lezen
